Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.07.2001, Blaðsíða 34

Hin hliðin: Sigríður Gunnarsdóttir
uevið KnAkkA-skrAi
Hvað langar þig til að gera en hefur ekki þorað?
„Ég myndi vilja sjá miklu fleiri konur gera það sem þær
langar til. Ég er viss um að það er stór hluti kvenna sem
langar að gera ýmislegt sem þær láta ekki verða af.“ Þetta
segir Sigríður Gunnarsdóttir, hjúkrunarfræðingur á lýta-
lækningadeild LSH við Hringbraut, en hún lét ekkert aftra
sér frá því að gera það sem hana langaði til. Og hvað var
það? Jú, það er að vera „mótorhjólatöffa" (þ.e. kvenkyns-
mótorhjólatöffari). Hvað annað er hægt að kalla konu sem
í vetur átti fjögur mótorhjól. Við ætlum hér að leita skýringa
á því að þessa hægláta og fremur smávaxna kona, sem á
þrjár nær uppvaxnar dætur og er þar að auki orðin amma,
hefur það áhugamál að þeysa um á mótorhjóli.
„Líklega má segja að mitt áhugamál sé ekki dæmigert
fyrir konur á mínum aldri. Mér finnst að þegar konur eru
komnar á ákveðinn aldur fari þær allar að klæða sig á
ákveðinn hátt og hafa ákveðnar tómstundir, s.s. golf, brids
eða eitthvað í þeim dúr, svona allt frekar fyrirsjánlegt og
niðurnjörvað. Það á einhvern veginn ekki við mig. Og þar
að auki má segja að þegar maður hefur einu sinni kynnst
því að ferðast um á mótorhjóli þá er það eitthvað sem
mann langar alltaf að gera aftur."
- Hvað er svona frábært við það?
„Kannski er hægt að lýsa því þannig að það sé eins og
að vera í yndislegu veðri á svigskíðum að skíða niður
brekku; það fylgir því eitthvert æðislegt frjálsræði."
Tryggingarnar fæla frá
- Hvenær byrjaði þessi áhugi þinn?
„Ég tók próf árið 1976. Ég var reyndar ein af þeim sem
var hrifin af flottum bílum, svona amerískum köggum, en
ég átti bróður og marga frændur sem voru á hjólum og
þeir kveiktu áhugann. Ekki samt á þann hátt að ég væri
„hnakkaskraut", en það kallast þær/þeir sem sitja aftan á,
heldur vegna þess að ég fékk svo góða kennslu hjá
frænda mínum. Það varð til þess að ég keypti mér hjól
áður en ég tók próf en það var líka fjárhagslega hagstæð-
ara þá að eiga hjól heldur en bíl.“
- Er það ekki þannig lengur?
„Núna eru það tryggingarnar sem fæla marga frá því
að kaupa sér hjól. Þeir sem eru að byrja þurfa kannski að
borga 330-380.000 kr. í tryggingar á ári og það er afar
óréttlátt því hér á landi er yfirleitt ekki hægt að vera á hjól-
unum nema örfáa mánuði á ári. Ef maður er á ferð í stór-
186
borgum erlendis, t.d. London, er aftur á móti frábært að
sjá hversu margir eru á hjólum. Þar er gert er ráð fyrir þeim
í umferðinni, t.d. með stöðum til þess að leggja hjólunum,
þannig að þar virðast menn sjá kosti þess að vera með
fleiri hjól í umferðinni og þar af leiðandi færri bíla.“
- Er jafnhættulegt að vera á mótorhjóli í umferðinni og
virðist?
„Umferðin er orðin mjög hröð og alltaf þarf að vera á
varðbergi og vita hvaðan bíll er að koma. Þegar bíll og
mótorhjól skella saman þá er það ökumaður hjólsins sem
verður fyrir skaða. Sjálf hef ég alveg sloppið enda ek ég
mjög varlega og forðast að vera á hjólinu þegar ég er
þreytt eða illa upplögð og þegar veðurskilyrðin eru ekki
góð, s.s. í rigningu en þá getur hjólið runnið til í beygjum
og svo eru auðvitað ekki þurrkur á hjálminum. Hlífðarfatn-
aðurinn skiptir mjög miklu máli enda er hann okkar vörn.
Núna er goretex fatnaður að vinna á gagnvart leðrinu enda
er goretexið vatnshelt, léttara og liprara. Núna eru komnir
jakkar með loftpúðum í sem blása jakkann upp ef maður
dettur. Hlífðarfatnaðurinn er dýr en hann dugar líka í mörg
ár. Að vísu ekki hjálmarnir. Þá þarf að endurnýja á um 4-5
ára fresti; eftir þann tíma veitir efnið í honum ekki þá vörn
sem til er ætlast.“
Fordómar í garð mótorhjólafólks
- Hefurðu þá verið á mótorhjóli í umferðinni alveg frá því
þú tókst prófið 1976?
„Nei, þegar ég var orðin móðir og búin að eignast
mínar þrjár stelpur, þá var bara einhver tilfinning sem gerði
það að verkum að ég gat ekki hugsað mér að stíga á hjól.
Það gerði ég í raun ekki aftur fyrr en árið 1997.“
- En maðurinn þinn, er hann líka á mótorhjóli?
„Já, hann hefur verið á hjóli frá því hann var 16 ára. í
raun voru það mótorhjól og bílar sem urðu til þess að við
kynntumst, því hann var vinur frænda míns sem var að
kenna mér á hjól. Núna er þetta vinahópur sem fer oft
saman í ferðir, þ.e. við hjónin, frændi minn og vinahjón
okkar en þar lét konan mótorhjóladrauminn rætast fyrir 4
árum og sú er núna þreföld amma.
Ég held að áhuginn sé vaxandi, t.d. var Merkúr með
sýningu á hjólum í maí og þeir töluðu um að stærsti kaup-
endahópurinn væri fólk á miðjum aldri.
Reyndar höfum við kynnst einu dálítið einkennilegu en
það eru fordómar í garð þeirra sem eru á mótorhjóli. Flest
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 3. tbl. 77. árg. 2001