Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2004, Blaðsíða 37

„Við unnum við allt á nemaárunum", segja þær Klara og Helga sem hafa verið vinkonur í 60 ár
ar og rúmin voru ekki á hjólum, það var ekki hægt
að hækka þau né lækka og allir voru liggjandi, við
vorum á handahlaupum með bekken allan sólar-
hringinn. Svo biluðu stundum þessi blessuð hjól,
sem voru sett báðum megin undir og þá voru
nemarnir látnir bera rúmin fram. Við vorum fínar
í lyftingunum enda varð maður sterkur af þessu.
Hjúkrunarfræðingar í dag skilja ekki þegar maður
er að segja þeim frá þessu. Þetta var á stríðsárun-
um, það var eiginlega ekkert hægt að fá af neinu.
A skurðstofunni voru allar kompressur soðnar,
settar í klór og notaðar aftur og aftur. Sjáið þetta
nú í anda í dag!
Eg man alltaf þegar ég braut kolbuna á þessum
tíma. Ég var að fara með hana fram í langa-
býtibúr sem kallað var og setti hana upp á borð
sem þar var en slangan rann niður og kolban á
eftir og brotnaði, ég gleymi þessu aldrei. Eg var
svo hrædd, fór til Þórunnar Þorsteinsdóttur og
segi við hana að ég hafi brotið kolbuna og mér
leið eins og ég hefði skotið mann. „Þú verður
að fara til forstöðukonunnar,“ sagði hún og svo
beið maður þar til klukkan fjögur er hún kom
á skrifstofuna, fór þá inn með lafandi skottið.
Forstöðukonan var þá Kristín Thoroddsen. Ég
segi bara að ég hafi brotið kolbuna. „Jæja, hvern-
ig fórstu að því?“ Ég svaraði því og þá sagði hún:
„Hérna eru lyklarnir.“ Ég horfði á hana og sagði
ekki neitt. „Hérna eru lyklarnir farðu upp á lager, þú veist hvar
hann er, þú hefur komið með mér þangað og sæktu kolbu.“ Ef
ég hef nokkurn tímann orðið hissa, þá var það þarna, ég hélt
ég fengi skammir, en svo fór ég og náði í kolbu og þvílíkt farg
sem fór af mér.“ Hún hlær dátt. „Já, nú getur maður hlegið að
þessu, það var ekki gaman meðan á því stóð og mikið var ég
hrædd þegar ég bankaði á dyrnar. Þá var ekkert hægt að fá, það
var ekki hægt að fara út og kaupa kolbu.“
Hún rifjar upp annað minnisstætt atvik frá nemaárunum.
„Það var síminn til mín niðri, aldrei þessu vant. Það var stelpa
sem hljóp og kallaði í mig, annars mátti aldrei kalla á okkur í
símann. I símanum var vinkona mín sem var með veikan strák
sem spurði hvort ég gæti ekki skroppið til sín. Ég var búin
að taka blæjuna af mér og áttaði mig ekkert á því að ég hljóp
niður, það mátti ekki koma svoleiðis á deildina, ekki höfuðfats-
laus. Ég var svo vel heppin að ég mætti forstöðukonunni um
leið og ég var að hlaupa niður. Hún spurði: „Af hverju eruð þér
ekki með á höfðinu?" „É, é é, mér var sagt að fara í símann,"
svaraði ég , ég vissi ekkert hvað ég átti að segja, staglaði þessu
út úr mér.
Þetta var strangt, við áttum við að vera komnar inn klukkan
10 á veturna og 11 á sumrin. Þá var Landspftalanum lokað
og við þurftum að skrifa nafnið okkar og hvenær við komum
í bók sem lá á lyfjadeildinni. Takk.“ Hún hlær dátt. Aðspurð
um hvað sé minnisstæðast frá þessum tíma segir hún allt jafn
ljóslifandi. „Við unnum við allt á nemaárunum. Mér fannst
t.d. mjög gott að vinna á Landakoti hjá nunnunum. Þær voru
Tímarit hjúkrunarfræöinga 4. tbl. 80. árg. 2004
35