Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2005, Blaðsíða 45

VIÐTAL
Þó starfsfólkið um borð hafi komið úr mörgum
áttum og sumt hafi aldrei unnið saman áður
hefði samvinnan um borð gengið mjög vel, áhöfn-
in hefði gengið í öll verk eftir því sem unnt var og
eftir tvo til fjóra tíma var búið að hjúkra fólkinu
þannig að algjör ró og kyrrð komst á farþegana.
„ATér er minnistætt að við sátum þarna tvær sem
vinnum á gjörgæslu fremst í vélinni og horfðum
inn eftir og allir voru sofandi eða í hvíld, starfs-
fólkið sat við hliðina á sjúklingunum og reyndi að
hvíla sig líka.“
Sjúklingarnir fluttir um borð. Ljósmynd Sverrir Vilhelmsson.
Hún segir það hafa verið mjög þakklátt fólk sem
fór frá borði. „Það var frábært að geta veitt þessa
hjálp. Þegar við komum á Arlandaflugvöll komu
margir sjúkrabílar á móti okkur, vélinni var komið
fyrir inni í flugskýli og þar var skipulagt hvernig'
fólkið héldi áfram á lokastað, margir þurftu
að komast til heimkynna sinna annars staðar í
Svíþjóð og flugvélar eða þyrlur biðu eftir þeim
eða fólkið fór áfram á sjúkrahús. Þetta var mjög
mikil reynsla sem ég hefði ekki viljað missa af.“
Erfitt að snúa aftur til daglegs lífs
Hún segir þetta eðlilega hafa haft mikil áhrif á
þá sem fóru, bæði andlega og líkamlega. Þegar
komið var á hótel í Stokkhólmi um fjögur að
morgni hefðu allir verið búnir að vinna í um 30
klukkustundir og síðan var lagt í hann á hádegi
daginn eftir þannig að lítið var um hvíl í þessari
ferð. Þreytan gerði þó ekki vart við sig fyrr en eftir
heimkomuna og næstu tvo til þrjá sólarhringa því
fólk var orðið úrvinda andlega og líkamlega.
Hjúkrun vegna hamfaranna í
Taílandi
Fyrst á eftir segist hún hafa fundið fyrir tómleika, það taki
smá tíma eftir svona reynslu að snúa aftur til venjulegra starfa.
„Það var óskaplega gott að koma heim aftur, í sitt vanaum-
hverfi og umvefja fjölskyldu sína. En óneitanlega situr fast íj
huga manns þetta fólk sem hafði misst svo mikið og gengið í
gegnum þessa skelfingu. Dóttir mín, sem er rúmlega tvítugt,
býr enn heima. Þegar ég kom heim um lcvöldið var hún komin
með flensu, 39 stiga hita og fannst hún eiga dálítið bágt.
Miðað við þá hörmungaratburði sem ég hafði orðið vitni fannst
mér þetta ekki mikið máh „Elskan mín taktu bara verkjatöflu
og settu sængina yfir þig.“
Hún segir tilfinningar verða mjög sterkar við hjálparstarf af
þessum toga og miklu skipti að fólk yfirfæri ekki reynslu sína
yfir á fjölskylduna, reyni að halda starfi og eigin fjölskyldu
aðgreindu.
Hópurinn, sem fór út, ræddi saman um þessa reynslu eftir ferð-
ina. Hún segir mikið álag fylgja því að sitja við hlið sjúklinga í
17 klukkustundir eins og í þessari ferð og hjúkra því andlega.
Fyrir utan andlega hjúkrun voru unnin önnur hjúkrunarstörf,
það voru margar nálar settar upp, skipt á sárum því mikið var
af ljótum sýktum sárum, og gefin sýklalyf. Daginn eftir heim-
komuna var ákveðið að halda viðrunarfund fyrir allan hópinn.
„Það skiptir miklu máli að fólk geti rætt sín í milli um það sem
það hefur upplifað við slíkar aðstæður því það er enginn annan
sem skilur slíka reynslu nema sá sem hefur reynt það sjálfur.
Það var mjög gott að setjast niður og ræða þetta. Við leitum efi
til vill eitthvað hvert til annars til að ræða um hlutina ef það er
eitthvað sem situr í okkur. Það sem við þurfum að gera núna er;
að skrá ferðina, fara yfir það sem við hefðum getað gert betur
því vissulega er alltaf eitthvað sem mætti betur fara og alltaf
hægt að læra eitthvað og nýta ef við einhvern tímann tökumstl
á við svipað verkefni aftur. Það er nauðsynlegt að nýta svona
reynslu til skipulagningar og áætlanagerðar."
Hún segir að Iokum mikilvægt að til sé áætlun um neyðarað-
stoð vegna náttúruhamfara hér á landi. „Ég held það þurfi
almenna umræðu um hvernig við myndum bregðast við t.d.
öflugum jarðskjálfta á Suðurlandi eða Kötlugosi. Áætlun er
alltaf góð og nauðsynlegt að hún sé til,“ segir hún.
Tímarit hjukrunarfræðirga 1. tbl. 81. árg. 2005 ■
43