Norðurslóð - 27.01.1982, Blaðsíða 6

V etrarfuglarnir
Venju fremur fátt um fugl
Samkvæmt venju var gerð fugla-
talning hér í sveit og á Dalvík
27. des. síðastliðinn. Talningin
hér er liður í allsherjarkönnun
Náttúrufræðistofnunar á fugla-
lífi á og við landið að vetrar-
lagi.
A Dalvík sér Steingrímur
Þorsteinsson um talninguna, en
í sveitinni hefur talning farið
fram frá Tjöm. Jafnan er farin
sama leiðin til að fá betri
samanburð milli ára.
Að þessu sinni varð uppsker-
an i rýrara lagi á báðum stöðum.
A Dalvík em tegundir og tölur
þessar:
Stokkönd 6
Hávella 60
Æðarfugl 70
gulönd 2
snjótittlingur 8
Sendlingur 12
Svartbakur 30
Stormmáfur 6
Silfurmáfur 15
Hvítmáfur 4
Bjartmáfur 5
Hettumáfur 2
Hrafn 8
Frá Tjöm var farin hringur-
inn upp í Qall, út að Holti, niður
að á, suður gegn um Hánefs-
staðaskóg, upp að Tjamartjöm.
Utkoman var þessi:
Hrafn 2
Snjótittlingur 2
Rjúpa 10
Fálki 1
Áberandi er fjarvera allra
svartfugla við Dalvík og fæð
snjótittlinga í sveitinni, en þetta
er alveg tilviljun háð og ber ekki
að draga af því neinarályktanir.
Tímamót
Skímir.
Þann 20. des. var skírður Þór, foreldrar Ásta Sigríður Guðna-
dóttir og Vilhjálmur Þór Þórarinsson (frá Bakka) Hjarðar-
slóð 4d Dalvík.
Þann 27. des. var skírður Steinþór, foreldrar Anna Bára
Hjaltadóttir og Trausti Þorsteinsson skólastjóri, Böggvis-
braut 7 Dalvík.
Þann 31. des. var skírður Kristján Öm, foreldrarTuulaMarja
og Halldór Kristinn Jóhannesson (frá Laugahlíð) lektor,
Gautborg Svíþjóð.
Þann 31. des. var skírður Hafþór, foreldrar Anna Sigríður
Hjaltadóttir (frá Ytra-Garðshomi) og Gunnar Aðalbjöms-
son verkstjóri, Dalbraut 5 Dalvík.
Þann 19. des. var skírð Margrét Arnheiður, foreldrar Petrína
Þ. Óskarsdóttir og Ámi Valdimar Þórðarson sjómaður,
Hjarðarslóð 2a Dalvík.
Þann 3. janúar var skírð Rósa, foreldrar Dagbjört Jónsdóttir
og Gunnsteinn Þorgilsson bóndi, Sökku.
Hjónavígslur.
Þann 25. des. voru gefin saman Helga Níelsdóttir frá Hauga-
nesi og Björn Friðþjófsson húsasmiður. Heimili þeirra er að
Dalbraut 17 Dalvík.
Þann 26. des. voru gefin samah Freygerður Snorradóttir frá
Krossum og Ami Anton Júlíusson Dalvík. Heimili þeirra er að
Hjarðarslóð 6f Dalvík.
Þann 31. des. vom gefm saman Anna SigríðurHjaltadóttir frá
Ytra-Garðshomi og Gunnar Aðalbjörnsson verkstjóri. Heimili
þeirra er að Dalbraut 5 Dalvík.
Gullbrúðkaup.
Þann 7. janúar áttu 50 ára hjúskaparafmæli-f//i/itír Sigurðar-
dóttir og Guðjón Sigurðsson í Svæði Dalvík.
Blaðið flytur öllum ofanskráðum heillaóskir.
Leiðrétting
í Tímamótaþætti í jólablaðinu
vom tvær meinlegar villur.
Anna Stefánsdóttir frá Gröf
var sögð hafa orðið 70 ára þann
7. desember. Þetta var ekki rétt,
því Anna átti þetta merkisaf-
mæli fyrir nokkra siðan. Þessa
missögn er búið að afsaka við
Önnu persónulega og hún búin
að fyrirgefa að miklu veglyndi.
Aftur á móti varð alnafna
hennar Anna Stefánsdóttir á
Karlsbraut 24 sjötug þennan
dag 7. desember, og sendir
blaðið henni heilíaóskir þótt
seint sé og óskar gleðilegs nýs
árs.
Þá var það einnig alrangt, að
Guðrún Amgrímsdóttir frá
Vegamótum hefði orðið sjötug
þann 8. des. Þetta afmæli var
nákvæmlega 10 mánuðum fyrr,
þ.e. 8 febrúar eins og frá var
skýrt hér í blaðinu á sínum tíma.
Biðjum við Guðrúnu velvirðing-
ar á þessum mglingi.
Fyrir þessar uppákomur og af
fleiri ástæðum mun blaðið nú
hætta að birta afmælisfregnir í
þessum þætti, nema einhver
manneskja, sem hefur tíma og
tækifæri til, fáist til að taka að sér
þennan þátt fyrir blaðið. Það
væri vel þegið, ef einhver gæFi sig
fram til þessa starfs.
Heiman ég fór ...
Árni Þórðarson fyrrverandi skólastjóri
- að hœtta meðan allt leikur í lyndi
Viðmælandi okkar að þessu
sinni er Árni Þórðarson Jóns-
sonar bónda á Steindyrum og
síðar Skáldalæk, og Guðrúnar
Björnsdóttur frá Syðra-Garðs-
horni. Árni fæddist á Skálda-
læk árið 1906, en móðir hans dó
strax eftirfæðingu hans. Þórður
brá búi ári síðar, og ólst Árni
fyrstu bernskuárin upp hjá
vandalausum en einkar góðu
fólki. Níu ára gamall fór hann
að Þverá í Svarfaðardal til elstu
systur sinnar, Dórótheu, og
manns hennar Árna Jónssonar
frá Sökku.
Á. Þ. um fimmtugt.
- Af bernskuminningum mín-
um úr Svarfaðardal ber hæst
starf mitt með Ungmennafélag-
inu Þorsteini Svörfuði, og er
mér ánægja að fá tækifæri til að
þakka fyrir það félagslega upp-
eldi er ég hlaut í því góða og
skemmtilega félagi. Þessi fyrstu
kynni mín af félagsstarfi urðu
mér bæði ómetanleg og ógleym-
anleg. Síðar á lífsleiðinni hef ég
oft leitt hugann og dáðst að því
frjálslyndi og víðsýni hjá for-
ystumönnunum að taka lítt
þroskaða unglinga í félagið með
fullum réttindum og gefa þeim
kost á að taka virkan þátt í allri
starfsemi þess. Sem dæmi um
þetta og jafnframt víðtæka
starfsemi félagsins minnist ég
þess, að sett var á laggirnar
málhreinsunarnefnd, og í hana
var ég kosinn, 15 ára fáfróður
stráklingur. Ég man vel að
nefndin skilaði lista yfir erlend
orð sem- fólk sletti gjarnan í
daglegu tali, og var um leið bent
á góð og gild íslensk orð sem
nota mætti í staðinn. Ekkert skil
ég í því nú hvers vegna ég fékk
að vera í þessari nefnd, en svona
var víðsýni forystumanna mikil,
þeir hikuðu ekki við að trúa
unglingum fyrir nokkurri
ábyrgð. Störfin í ungmenna-
félaginu veittu mikilli tilbreytni
inn í líf okkar unga fólksins í
fásinninu, en þáttur minn hjá
Þorsteini Svörfuði varð því
miður allt of stuttur, þar eð ég
fór fljótlega að heiman.
I skóla á Grund.
Ég gekk í barnaskólann á
Grund til Tryggva Kristinsson-
ar, þess elskulega manns. Er ég
var tólf ára var lögð á það
áhersla að ég tæki fullnaðar-
próf, en til þess þurfti að ná
ákveðinni einkunn í íslensku og
reikningi. Þetta tókst en inni-
lega hefði ég þegið að fá að vera
einum vetri lengur í skólanum á
Grund. Síðasti veturinn minn í
skóla hafði orðið heldurstuttur,
aðeins þrír mánuðir. Þetta var
frostaveturinn mikla 1918, og
hafði hreppsfélagið ekki efni á
að kaupa kol, en verð á þeim
hafi rokið upp úr öllu valdi.
Kaupavinna.
Oft varð mér hugsað til að
komast eitthvað burtu til náms,
en ekki var margra kosta völ.
Gagnfræðaskólinn á Akureyri
var aðeins fjarlægur draumur
sem ekki rættist. En brátt
losnaði um mig í sveitinni og fór
ég mjög ungur í kaupavinnu til
Þórðar Jónssonar á Þórodds-
stöðum í Ólafsfirði. Hjá honum
var ég tvö sumur. Á því fyrir-
myndarheimili var gott að vera.
Þeir feðgar á Þóroddsstöðum
voru mikiir atorku- og fram-
faramenn og langt á undan sinni
samtíð í alri verkmenningu.
Hjá Þingeyingum.
Víkjum nú sögunni til hausts-
ins 1925. Þá var Laugaskóli
settur á stofn, og hafði ég haft
af því spurnir um sumarið. Ég
skrifaði verðandi skólastjóra,
Arnóri Sigurjónssyni, og sótti
um skólavist, sem hann veitti
mér af mikilli ljúfmennsku,
þrátt fyrir lítinn undirbúning
minn. Kostnaður við skólavist
var alveg í lágmarki, og tókst
mér að treina kaupavinnulaun-
in fyrir öllum útgjöldum.
Laugaskóli vann sér strax
mikið álit og nutu nemendur
þar hvort tveggja í senn hald-
góðrar fræðslu og þroskandi
uppeldis.
Á Laugum var ég tvo vetur,
en sumarið á milli réðist ég sem
kaupamaður að Víðikeri í Bárð-
ardal. Þá voru þeir Víðikers-
bræður enn flestir heima, og var
þetta skemmtilegt og rausnar-
legt heimili með afbrigðum.
una, voru slíkar hugmyndir
draumórar einir fyrir blásnauð-
an mann með engan bakhjarl.
Eftir áramót næsta vetur
kallar Ingimar Eydal ritstjóri
Dags mig tii sín og biður mig að
kenna fyrir sig íslensku í forföll-
um við Barnaskóla Akureyrar.
Ég freistaðist til að taka þetta að
mér en með hálfum huga og
miklum kvíða. Þetta voru elstu
nemendur skólans sem ég fékk í
umsjá, og taldi ég mig algjör-
lega vanbúinn að veita þeim þá
fræðslu sem þeir áttu rétt til.
Þetta slampaðist þó af, og þar
með var ég kominn með kenn-
arabakteríuna. Sótti ég um 3.
bekk Kennaraskólans næsta
haust og útskrifaðist vorið eftir.
Að duga eða drepast.
Hér stöldrum við aðeins við
og veltum þvífyrir okkur, hvort
nemanda yrði leyft að setjast
beint inn í 3. bekk Kennara-
háskólans í núgildandi mennta-
kerfi okkar íslendinga. Varla
fengi sá a.m.k. kennarapróf að
vori, en Arni segir okkur að
Freysteinn Gunnarsson þáver-
andi skólastjóri hafi levft
honum að komc og revna það
vœri best að sjá hvað hanngœli!
- Og Arni heldur áfram:
- Já, í þá daga var ekki alltaf
spurt um hvað menn kynnu
mikið heldur hversu þeirdygðu.
Mér var gert fyllilega ijóst að
þetta væri mitt mál, einkunn að
vori segði tii um fall eða fram-
gang. Á þessum árum var
maður alltaf að spara tíma og fé
sem ekki var til.
I júlí 1980. Á. Þ. á Snerru, skagfirsku afrekshrossi.
Út fyrir pollinn.
Námsferillinn varðæðikrók-
óttur, en e.t.v. um leið dálítið
fjölbreytilegur. Ég hef oft leitt
að því getum síðar, að sennilega
hafi ég öðlast meiri þroska og
víðsýni við sérhvern krók, en
hefði ég gengið beinan og
greiðan veg í gegnum þetta allt
saman.
Nú, nú, frá Laugum lá leiðin
til Danmérkur þar sem ég var
einn vetur við lýðháskólann í
Askov, en hann kannast flestir
íslendingar við. Næsta vetur
(’29-’30) var ég í eldri deild
búnaðarskólans á Hvanneyri,
svo það er alit að því að maður
geti státað af að vera búfræð-
ingur!
Margt fer öðruvísi en ætlað
er . . . .
Frá Hvanneyri barst ég til
Akureyrar. Ég hafði reyndar
aldrei haft annað í huga en
setjast að í sveit og þá líklega
sem bóndi, en á árunum upp úr
1930 sem kennd eru við krepp-
Strax að loknu kennaraprófi
fékk ég stöðu við Miðbæjar-
skólann í Reykjavík og var tal-
inn mjög heppinn. Skólastjóri
hans var þá Sigurður Jónsson,
og tel ég mig hafa átt miklu láni
að fagna að hefja starf undir
stjórn þess reynda og farsæla
skólamanns. Þarna starfaði ég í
nær 20 ár með mörgum mætum
mönnum sem ekki gefst kostur á
að nefna hér, því miður.
Skólastjóri Hagaskólans.
Árið 1949 gerðist ég svo
skólastjóri við nýjan skóla sem
hét Gagnfræðaskólinn við
Hringbraut. Hann var fyrst til
húsa þar sem nú heitir J.L.-
húsið, en fluttist síðar í eigið
húsnæði hér inni á Högunum og
heitir síðan Hagaskólinn.
(Til gamans má skjóta hér inn
í, að svo mjög sem forstöðu-
menn JL-hússins státa sig nú
nærri daglega af því að þar
gerist kaupin best á eyrinni, telst
það varla ný bóla. Það var
Framhaid á bls. 4.