Norðurslóð - 18.12.2002, Blaðsíða 15

Norðurslóð -15
lega vaknaður flutti ég mig af
annarri hæð þar sem skurðstof-
an er upp á þá fimmtu þar sem
delux 19 er staðsett. Ekki var um
annað að ræða en að tölta þetta
þar sem ekki er nein lyfta í hús-
inu og stigarnir ekki hannaðir
fyrir burð á mönnum í mínum
stærðarflokki. Sigga dreif sig síð-
an út til að borða með þeim sem
ennþá voru eftir af hópnum okk-
ar. Tveim, þrem tímum seinna
kom hún aftur og með henni 4
vinir okkar til að færa mér jóla-
matinn enda ætlast til að sjúk-
lingum sé færður matur en ekki
er hægt að fá mat á spítalanum.
Jólamaturinn sem mér var færð-
ur reyndist vera tvær samlokur
vel þurrar en ekki nein steik svo
sem maður er þó vanur að heim-
an og drykkurinn sem ég fékk til
að skola kræsingunum niður
með var aldeilis ekki rauðavín
eða blanda af malti og appelsíni,
nei, ó nei, flaska af síuðu klór-
blönduðu vatni var allt og sumt.
Já margt er öðruvísi en við eig-
um að venjast að heiman svo
sem lyfseðlamál því að eitthvað
ætla þeir nú að bæta á mig
töflurusli. Lyfseðlarnir eru ekki
þessir hefðbundnu sem maður
sér heima heldur bara einhver
blaðsnifsi, þess vegna bara horn
rifið úr stílabók eða umbúða-
pappír. Og ekki er það allt því
apótekið er ekki einu sinni í
sama húsi heldur í bárujárnsskúr
úti á lóð og má Sigga geisast eftir
öllu slíku sem ég þarf, líka nálum
og þessháttar. Við svo búið kom
ég mér í leppana enda skildist
mér á hjúkkunni að svo ætti að
vera enda auðséð að hún hafði
töluvert meiri áhuga á kærastan-
um sem kominn var að hitta
hana en mér.
Yfirgaf ég því delux 19 og fór
heim á hótel ásamt Siggu. Eg
ætla að vona að ég eigi ekki eftir
Stórbrotið landslag í Pokara.
að eiga slíkan jóladag aftur og
fái betri jólamat en þessar tvær
þurru samlokur sem voru allt og
sumt sem ég hef borðað í dag.
Enn var aukið við meðala-
skammtinn hjá mér og er hann
nú 20 töflur á dag, auk malaríu-
og verkjalyfja. Sennilega verður
það ofneysla lyfja sem mig angr-
ar næst, já og svo þarf ég að taka
tvær teskeiðar af mixtúru á dag
til að maginn geri ekki uppreisn
gegn þessu öllu saman.
Til Pokara
Nóttin var hin sæmilegasta hjá
Stebba enda bruddi hann verkja-
lyf sem sælgæti.
En þrátt fyrir það var nú ark-
að af stað einn ganginn enn og
nú á spítalann til að hitta dr.
Mudvari sem var dálítið undr-
andi að hitta ekki þann ný
skorna kvöldið áður eins og
hann átti von á, enda kom á dag-
inn að hjúkkurnar höfðu einung-
is fengið fyrirmæli um að reyna
ekki að halda Stebba gegn hans
vilja enda vart búnar að jafna sig
eftir ræðuna deginum áður útaf
hreinlætinu og aðbúnaðinum.
Kvöddust þeir þó hinir sáttustu
og leið svo dagurinn í afslöppun
og pilluáti. Dvöldumst við í hinu
besta yfirlæti í Kathmandu til 30.
desember að við tókum rútu til
Pokara. Við töldum þetta létt
verk en annað kom á daginn,
ferðin sem einungis var 215 km
tók 7 tíma og var oft og tíðum
varla hægt að tala um að ekið
væri á troðningi, hvað þá vegi.
Pokara sem við vorum nú komin
til er mjög fallegur dalur við ræt-
ur Annapurna fjallanna með
vinalegu þorpi og vingjarnlegum
íbúum eins og allir aðrir Nepalir
voru sem við hittum. Töluvert
tók ferðin til Pokara á Stebba,
bæði tók í skurðinn og í beinu
framhaldi geðstirðleiki en allt
hafðist þetta þó á endanum. I
Pokara dvöldumst við í góðu
yfirlæti við át, afslöppun og smá
göngutúra til 10. janúar.
Snemma í háttinn á
gamlárskvöld
Þó jólin í Kathmandu hefðu ver-
ið töluvert öðruvísi en við áttum
að venjast þá tók nú fyrst stein-
inn úr á gamlárskvöld, því þar
sem töluvert var af vestrænum
túristum á svæðinu áttum við
von á meira lífi en við vorum bú-
in að venjast undanfarið, það er
að skríða í pokann þegar dimmir
og ræs í dögun. Nei ekki aldeilis.
Klukkan 10 á gamlárskvöld gáf-
umst við upp og skriðum í pok-
ana enda ekki köttur á kreiki og
hvergi Ijóstýru að sjá. Það var
heldur ekki verið að spandera í
ljósastaura eða aðra slíka útilýs-
ingu. Fyrir vikið vorum við vökn-
uð þegar nýárinu var fagnað
heima með tilheyrandi púður-
verki, sprengingum og skálun-
um.
Frá Nepal héldum við ferð
okkar áfram. Fyrst flugum við til
Bangkok í Tælandi og áfram til
Malasíu með hinum ýmsustu far-
artækjum og að endingu Singa-
pore þaðan sem við flugum til
London og dvöldum í mjög svo
góðu yfirlæti hjá foreldrum enskr-
ar vinkonu okkar og var þetta
næstum eins og vera komin
heim. Frúin á heimilinu var með
sömu áherslur og við erum vön
heima, lambalæri á sunnudegi og
hin hefðbundna setning „ertu
ekki svangur Stebbi minn?“ varð
henni fljótlega töm á tungu.
Til Islands komum við svo um
miðjan mars 1994.
Alls urðu þetta 18 lönd sem
við lögðum undir fót, hjól, væng
eða kjöl í túrnum, mismunandi
lönd og mismunandi menning en
allt þess virði og værum við tilbú-
in að heimsækja þau flest aftur þó
ekki sé eining um hvort þessi
ferðamáti yrði aftur fyrir valinu.
Það er þó aðallega ágreiningsefni
hvort valinn yrði sami gistingar-
mátinn aftur. Ekki eigum við þó
von á að lagst verði í löng ferða-
lög á næstunni enda aðrar áhersl-
ur í gangi þessa stundina.
Desember 2002
Stefán Hallgrímsson
og Sigríður Gunnarsdóttir
Brimnesi, Dalvík
Jólakveðja
frá Arósum
Kæra Norðurslóð. Nú
finnst mér tími til komin
að senda þér fáeinar
línur, til að láta þig vita að allt er
í góðu lagi hjá mér og minni litlu
fjölskyldu, það er að segja fjöl-
skyldunni frá Tjörn sem tók sig
upp og fluttist búferlum, tíma-
bundið. Ekki þó á fardögum eins
og tíðkaðist i gamla daga, en þá
fluttist fólk búferlum af einni
jörð á aðra. Nei, við fórum að-
eins lengra. A Jótland var stefn-
an tekin. Og nú höfum við búið
hér í úthverfi Árósa í rúm tvö ár,
í bæjarhverfinu Trige sem telur
um tvöþúsund íbúa af allskyns
þjóðernum. Nokkrir fleiri ís-
lendingar búa hér einnig, flestir
námsmenn en þó allnokkrir sem
búa hér að staðaldri.
Heimasætan á bænum hún
Björk talar dönskuna eins og
hver annar Dani og líkar lífið
bara vel, þó hún ítreki oft við
okkur; bara tvö ár til viðbótar og
svo heim! Við erurn hinsvegar
heldur stirðari í málinu, þrátt
fyrir alla dönskuna í grunnskól-
anum, bara að við hefðum feng-
ið meiri æfingu í framburðinum í
„den tid“! Það er auðvitað ekki
átakalaust að rífa sig upp úr
sporum vanans, flytjast til út-
landa og setjast á skólabekk á
fullorðinsárum. Ég var að klára
mitt nám í öldrunarþjónustu nú í
haust og þá tók Kristján við og
er nú kominn á fullt í bygginga-
tækninámi. Það er gaman að sjá
hann þegar hann kemur heim á
daginn eftir skóla. rjóður í kinn-
um með skólatöskuna á bakinu!
Það er bara óskaplega hollt og
þroskandi að setja sjálfa sig í
svona aðstöðu þar sem maður
þarf að bjarga sér á nýju tungu-
máli, í nýu samfélagi þar sem
enginn þekkir mann og enginn
skilur mann. Það er satt sem
sagt er, „aldrei of seint“! Nú
finnst okkur tíminn fljúga hratt
og þá er eins gott að fara vel
með hann og skipulega. Frændur
okkar Danir hafa það fram yfir
okkur íslendinga að kunna að
skipuleggja sig. Allt er skipulagt.
„Sá hygger man sig, en gang i
mellem." Það finnst Dönum
mikilvægt og gera líka óspart og
skipulega. Að hafa það huggu-
legt eða að gleðja sig er gert á
ýmsa vegu, farið á ströndina, í
hjólatúra, til að hitta vini og
borða góðan mat, og fá sér öl í
öllum tilvikum. Allt harla gott og
gilt og við farin að gera þetta
líka.
Við héldum til dæmis heil-
mikla átveislu um daginn á
Marteinsmessu og borðuðum
önd, eða öllu heldur þrjár endur.
Hér halda menn alltsvo upp á
Marteinsdag, sem er 11. nóv. og
tengist Marteini biskupi frá
Tours í Frakklandi, dáinn 397.
En af hverju borða Danir önd
eða gæs þennan dag? Ég rakst á
það í bókinni „Saga daganna“
sem ég les mikið hér í útlegðinni,
að Marteinn þessi var frægur
fyrir trúboð, meinlæti og
kraftaverk, og fékk heiðursnafn-
ið kraftaverkari Vesturlanda.
Þegar biskupsembætti varð laust
í Tours var lagt fast að Marteini
að taka við biskupsdómi, en
hann færðist lengi undan. Sagan
segir að hann hafi falið sig í
gæsakofa þegar hann var að flýja
undan biskupstign. En gæsirnar
fældust og komu upp um hann
með gargi og fjaðraþyt. Neyddist
hann til að taka við kaleik upp-
hefðarinnar. I hefndarskyni lét
Marteinn drepa allar gæsirnar.
Því skal það vera heilögum
Marteini þóknanlegt að snæða
gæs á messudegi hans. Og það
gerum við Danir líka alveg
ósvikið, þótt gæsin sé orðin að
önd hjá allflestum okkar.
Nú líður að jólin og við höld-
um þau eftir mætti með hefð-
bundnum hætti, bökum laufa-
brauðið, uppskriftin hennar Sig-
ríðar tengdamömmu svíkur
ekki. Rúgbrauðið er svo bakað
aðfararnótt aðfangadags, en það
að fara á bæina í kring með kort
og nýbakað rúgbrauð verður að
bíða þangað til við komum heim
á ný. Svo sjóðum við jólahangi-
kjötið frá honum Garðari á
Kópaskeri á Þorláksmessukvöld
og fyllum húsið af jólum.
En þess sem ég sakna hins-
vegar mest, og tengist mjög
sterkt dýrmætustu minningunni
frá bernskujólum mínum í Ás-
byrgi, er að heyra ekki uppá-
halds jólasálminn minn sunginn í
útvarpsmessunni, „f dag er glatl
í döprum hjörtum" og pabbi
syngur með, auðvítað bassann,
með sinni ljúfu rödd. Ég reyni
að bæta mér þetta upp með því
að raula nokkur jólalög með litla
kammerkórnum okkar sem við
komum á laggirnar hér í nýlend-
unni, Kór heimamanna.
Kæra Norðurslóð, nú er mál
að linni. Viltu bera bestu jóla-
kveðju til allra okkar elskulegu
ættingja og vina í dalnurn kæra
og um allt land.
Björk biður sérstaklega að
heilsa öllum í Húsabakkaskóla,
besta skóla í heiminum!
Þú verður líka að lofa mér því
að koma fyrr til okkar um þessi
jól en í fyrra, því þú ert orðin svo
stór hluti af jólahaldinu, að án þín
viljum við ekki vera önnur jól.
Með kveðjit frá
Kristjönu Arngrírnsdóttur
og fjölskyldu í Árósum