Smávegis - 01.02.1872, Blaðsíða 6

— 6 —
Hjerna er þá glasið;
með það kom hún baugabrú,
blítt er ú henni fasið.
[Bergir á:j
Svei! hvað súradauft það er!
[Skyggnir glasið rið ljósió;_,
Alveg saina lit þaö ber,
lit það ber, lit það ber :,:
og hennar hvíti kjóllinn...
[Stingst út af stólnura á gólfið:]
Hana! þar fór stóllinn!
DRIÐJA SENA.
Vaktarinn [lirópar fyrir utan gluggann:]
Hó! hó! Nætur-e-vörðurinn!
Klukkan er tólf!
Yindurinn er logn!
Náunginn [liggjandi á gólflnu:]
3.
Klukkan er þá orðin tólf!
enn er jeg að drekka,
biltist hjer nú blautt um gólf
brennivíns með ekka.
Jeg er orðinn heldur hýr!
Ailt í hring snýst! Vitið ilýr!
:,: Vitið ilýr! Vitið ílýr, :,:
ilýr, en fjör vill dofna,
fer jeg því að sofna!
[Hann dettur út af sofandi á gólfinu.]
Tjaldið fellur.
Jón Ólafsson.
----o-----
.1