FLE blaðið - 01.07.2010, Blaðsíða 29

Með bókurum hjá UNHCR í Jalalabad, við hlið mér, annar frá vinstri,
er sá sem bar börnin og bókhaldið á bakinu til Pakistan.
Buddah-ríkjum, svo sem í Thailand, er nú árið 2553. Og oft
þurfti ég að umreikna gallon í Iftra og mílur og fet í metrakerfið.
Svo voru lönd þar sem alltaf var erfitt að vinna þar sem
þjóðarsálin var neikvæð og mér fannst allt gert til að gera
vinnuna erfiða.
Með rannsóknarhóp frá ESB og fleirum í Angóla
Þó að ég hafi oft verið að fiska eftir upplýsingum og merkjum
um misferli, sá ég oftar að fólk reyndi sitt besta og lagði sig
fram. Einum bókara man ég eftir í Afghanistan sem hafði flúið
í skyndi til Pakistan undan Talibönum. Hann hafði gengið yfir
fjallaskarð með fjölskyldu sína (stóran barnahóp eins og títt
er þar um slóðir), en líka með bókhaldið og tékkhefti í poka á
bakinu. Pokanum skilaði hann til skrifstofunnar í Pakistan.
f einni af fyrstu vinnuferðunum, endurskoðaði ég lítið verkefni
í Sómalíu sem var fjármagnað af umhverfisstofnun SÞ. Það
tók tvo daga að finna verkefnisstjórann sem var prófessor við
háskólann í Mogadishu. Hann var mjög jákvæður þegar ég
loksins hafði upp á honum og sagðist vera með bókhaldið á
hreinu. Daginn eftir kom hann með skókassa, fullan af nótum,
reikningum og pappírum en engin önnur bókhaldsgögn. Ég
sat sveittur yfir þessu í einn dag og handskrifaði þetta upp
Fundur i Sierra Leone
á einfaldan hátt. Öllum peningunum hafði verið eytt, en það
vantaði einhverjar nótur, því upphæð styrksins hafði verið hærri
en heildarupphæð reikninganna. Ég fékk svo engar skýringar
og verkefnisstjórann fann ég ekki aftur.
Yfirmaður Þróunarhjálparinnar í Sómalíu ráðlagði mér að
Með öldungaráði Afghana íAustur Iran
snúa aftur til Nairobi, og þar var ég kallaður á teppið; forseti
Sómalíu hafði kvartað yfir þessum endurskoðanda sem væri
að hnýsast í mái sem honum kæmu ekki við. Það var oft mjög
viðkvæmt hvernig maður talaði við fólk, í múslimalöndum gátu
menn misst hönd jafnvel höfuð ef þeir voru uppvísir að misferli
eða stuldi. I Asíu máttu menn ekki vamm sitt vita, misstu ella
andlitið, eins og sagt er. En þá var úti um alla samvinnu.
Litiðtil baka
íslenska starfsþjálfunin og löggildingin reyndust mér gott
veganesti þau 28 ár sem ég starfaði í innri-endurskoðunardeild
SÞ. Vil ég þar fyrst nefna að ég tók löggildingarheitið mjög
alvarlega og hafði það alltaf að leiðarljósi. Svo kom það sér
vel að hafa þjálfast í handfærðu bókhaldi og að hafa fylgt
þróuninni í vélfært bókhald og þaðan í tölvur. Að þessu leyti
stóð ég framar mínum kollegum þegar ég mat og sannreyndi
FLE blaðið júlí2010 • 29