Ráðunautafundur - 13.02.1980, Blaðsíða 13

141
RAÐUNAUTAFUNDUR 1980
REFABÚSKAPUR
Sigurjón Jónsson Bláfeld,
Búnaöarfélagi Islands.
I riti Veiði- og loðdýrafélags Islands, sem gefið var út
1931, skrifar Gunnar Sigurðsson alþingismaður svohljóðandi for-
mála:
„Islendingar standa betur að vígi, að keppa við aðrar þjóð-
ir í loðdýrarækt en á nokkru öðru sviði. Reynsla sýnir að nátt-
úruskilyrði eru ákjósanleg, enda hlýtur svo að vera, eftir
hnattstöðu landsins. Fóðrið er hér ódýrara en nærfellt alls
staðar annars staðar, enda fer hér árlega til ónýtis fiski- og
kjötúrgangur, sem fóðra mætti á loðdýr í þúsunda tali. Ekki
hamla harðindi eða óþurrkar loðdýarrækt, og heldur ekki fjar-
lægð landsins frá öðrum löndum. Flutningskostnaður loðskinna er
lítill, samanborið við verðmæti þeirra."
Þó liðin sé tæp hálf öld síðan þessi formáli var skrifaður,
hefur sérstaða okkar til loðdýraræktar á engan hátt breyst.
Formáli Gunnars gæti því alveg eins hafa verið skrifaður nú í
dag.
Eftir að innflutningsleyfi á refum var veitt 1930 voru
margir sem höfðu áhuga á þessari búgrein. Flest munu refabúin
hafa orðið milli 80-90, fyrir og um 1940, með um 8000 fullorðin
dýr og hvolpa. Mestur var áhuginn fyrir loðdýraræktinni á Suð-
Vesturlandi, Vesturlandi og Norðurlandi, en minni á Suður og
Austurlandi, þó þar væru nokkur ágæt refabú.
A stríðsárunum fékkst allgott verð fyrir loðskinn. Refa-
skinn seldust þá á kr. 150-250 að jafnaði, en úrvalsskinn á kr.
500-800 og fyrir kom að útmetin skinn færu á kr. 1000. A þessum
árum var meiri hluti skinna seldur erlendis, en nokkur hluti
innanlands, oft um 2/7 hlutar. Stuttu fyrir stríðslok, tóku
nokkur lönd upp á því að setja hátolla á grávöru. Þar á meðal var
Bretland sem kom á 66 2/3% innflutningstolli, en þeir voru stór-