Alþýðublaðið - 15.01.1925, Blaðsíða 3

ALÞÝ&OBLA&IÐ
En n !u tn^'ap'8'
þó br <3»kopl«gu uig ao eú,
að jatnaðarmeDn myndu mót-
fatlnlr samvlnnustefnunní, og
þalm stæði því óttl af tflingu
hennar í kanptúnum iandsins.
E>vf n.yndu víst táir hafa trúað,
ad j,!0';iqn þeirra Strandamanna
— *)kki óakyusamari maður en
hmn er sagður vera — bæri
j-ítn-barnalega tiigátu á borð
fyrir lesendur sina, þvf að honum
hlýtur ó að vera það kunnugt,
að í fjðitnörgum kauptúnum
^»8^ nds eiu kaup éiög, og
að það eru einmitt jafnaðarmenn,
sem að mörgum þelrra standa.
Sýnir þetta Ijóslega, hvern hug
þ«lr bera ti( aamvinnustefnunnar,
ojí myndl Tímanum líklega seint
takast að telja bændum og búa-
iýð þessa lands trú um, að jafn-
aðarmenn væru mótfallnir aam-
vinnustetnunni. Reynslan ber
þeim þar beztan vottlnn, og hún
hefir jafnan verið ólygnust talin.
(F.h.)
Norður- Isfirðingur.
Siö landa sýn.
(Frh.)
Geta wá nærri, að ég slapp
ekki hjá aÖ segia þessum greina-
góða Hnmborgar-verkamanni frá
kjorum verkamanna í landi minu,
og þegar við vorum að reikna
kaup þeirra í þýzkum peningum,
varð hann undrandi. 1 pund ster-
ling kostaði þá um 30 kr. islenzk-
ar og um 20 gullmörk. svo að
vikukaup veikamanna með fullu
kaupi í Reybjavík reiknaðist til jafns
við 66 gullmörk eða helmingi
hærra en hæsta verkamannakaup
í Hamborg. En undiunin hvarf,
þegar ég sagði hoaum frá því, aö
dýitíðin í míau landi væri um
200 %, svo að þe8S vegna veitti
islenzkum verkamönnum ekki af
að fá sem svaraði 70 gullmörkum
til að standa jafn vel að vígi
gegn dýrtiðinni og Hamborgar-
verkamenn, og ný undrun, gagn-
stæð hinni fyrii, tók hann, þegar
ég varð að skýra honum frá því,
að þetta kaup væri að eins hæsta
kaup í Reykjavik, — annars
staðar væri það miklu lægra án
þess. að dýitíðin væri þar minni,
— og enn fremur, að vinnutíminn
væri minst 10 stundir á dag, 60
stundir á viku eða tólf stundum
lengri á viku en í Hamborg, og
honum féll allur ketill í eld, þegar
að húsaleigunni kom, því að ég
gat ekki leynt því, að fyrir alíka
húsaleigu og hann borgaði, 24
gullmörk eða um 36 íslenzkar
kiónur, myndi verkamaður í
Reykjavík ekki geta fengið tvær
stofur og eidhús, heldur í mesta
lagt eitt heibergi og eldhús í
kjallara. þá varð honum ljóst, að
svo bágborin sem kjör verkalýðs
ins í Hamborg væru eltir hörm-
ungar styrjaldarinnar, þá væru
kjör alþýðu í Reykjavík verri eftir
velgengni styrjaldarinnar. >Auð-
valdið er alls staðar eins<, sagði
hann; >því meira sem það lætur
af hendi rakna fyrir vinnu fólks-
ins, því meira tekur það aftur,
meðan það hefir ráðin í þjóðfé-
laginu- það eina, sem dugir, er,
að alþýðan taki sig nógu vel
saman til að geta svift það yflr-
ráðunum yflr ríkisvaldinu. Pað er
þjóðfélagsbylting verklýðsstéttanna
(eine soziaie Revolution durch die
Aibeiterschaft)<, og hvössu léiítri
brá fyrir í augum hans.
Mér varð forvitni að vita eitt-
hvað um þennan mann sjálfan,
og þá sagði hann mér, áð hann
hefði verið steinfágari í stein-
prentsmiðju, en nýjar uppgötvanir
væru nú búnar að gera þann
atvinnuveg úreltan, svo að hann
hefði mist þá atvinnu og orðið að
leita annarar og þar með ef til
vildi tekið vinnu frá einhverjum
öðrum. >En hvað um það? Ekki
tjáir að leggjast gegn framförunum.
Á endanum verða þær til að
hjálpa okkur<, bætti hann við
eins og tii að hughreysta sig.
Þegar það kom upp, að hann
Edgar R'ce JBurroughs: Vllfi Torzan.
höfuðið og urraði óánœgjulega; hann litaðist um eftir
skýli, þvi að hann var orðinn fuilsaddur á þeirri dembu,
er hann ienti áður i. Hann vildi skunda á skot-
hvellina, þvi að hann vissi, að þar bBrðust Þjóðverjar
og Englendingar. Hann teygði sem snöggvast úr sér
við þá hugsun, að hann var Breti; svo hristi hann
höfuðið. „Nei!“ tautaði hann; „Tatzan apabróðir er ekki
Breti, þvi að Bretar eru merin, en Tarzan Tarmangani,“
en hann gat ekki gert að því, að honum hitnaði um
hjartaræturnar við það, að Bretar börðu á Þjóðverjum.
Honum féil þyngst, nð Bretar voru inenn, en ekki hvítir
apar eins og hann.
„A morgun,“ hugsaði hann, „fer ég þessa leið og finn
Þjóðverja,“ og hann fór að leita sér hælis fyrir regni
og vindi. Alt 1 einu rakst hann á helliSmunna i klett-
unum norðan við gilið. Hann nálgaðist staðinn varlega
með brugðnum hnifi, þvi að hann vissi, að væri þarna
hellir, myndi annað dýr byggja hann. Við munnann var
urð, og hugðist Tarzan að byrgja muunann, væri hellir-
inn tómur, svo hann hefði frið til hvíldar. Lækjarspræna
rann i botni munnans.
Tarzan lagðist tll jarðar og þefaði af jörðinni. Hann
urraði lágt og bretti grönum. „Númi!“ tautaði hann, en
hann stanzaði ekki. Kann ske var Númi ekki heima;
— hann vildi ganga úr skugga um það. Munninn var
9 vo þröngur, að Tarzan varð að leggjast flatur til þess
að koma höfði og herðum inn, en fyrst hlustaði haUn
og þefaði i allar áttir aftur fyrir sig; hann vildi ekki
láta koma að sér 'óvörum þeim megin,
Hann sá þröng göng fram undan sér, og kom dags-
ljós inn um hinn enda þeirra. Göngin voru skuggsýn,
en apamaðurinn sá, að þar var ekkert kvikt. Hann
hélt varlega inn eftir göngunum, og var það ljóst, hve
illa hann var staddur, kæmi Númi til móts við hann,
en Númi kom ekki, og apamaðurinn komst undir bert
loft. Stóð hann nú i gjá, er þverhniptir klettar luktu
um á alla vegu, og voru göngin eina leiðín inn i hana.
Gjáin var um hundrað feta löng og fimmtiu feta breið.
Lækjarspræna rann niður einn hamravegginn og myndaði
ofurlitinn poll inst i gjánni, en úr honum rann aftur
lækur út um göngin. Einstakt stórt tré óx skamt frá
göngunum, en grastæjur voru hér og þar milli steina á
gjárbotninum.
Tll ’ skemtilesturs
þurfa allir að kaupa >Tarzan og gimsteinar
Opar>borgar< og >8kógars6gur af Tarzan<
moð 12 myndum. — Fyretu sögurnar eun fáanlegar.