Norðurslóð - 12.12.2013, Blaðsíða 17

Norðurslóð -17

Siðasti gjalddagi á
skuldum til verzluuar-
innar er: Juli, Oc-
tober og December
ár hvert, nema að óðru-
vísi sje umsamið.

’-cnmauc
/j/
//

við
(Sav f (/////öe^net
nez&Um.
19// Meðtekið Goldiö
Kr. a. Kr. a.
22.. /f
V/ú'íJ-’e'1/ 7
4 * /
4 / * / /z
* 9 /7 .rr
/7
& / e) 7/
8 * 9 ^/ /s
? f * 4 3 9/
% f * f 7-7
í 9 * * S. /Z,
Hz

i //?'/ : 3 7 77 ,u Sd
.
Úttektir sr. Kristjáns i Höepfnersverslim áAkureyri árið 1911 á móti innlögðuin 5 kindum.
Við getum með hjálp dagbókanna
fengið innsýn í heim unga fólksins
þegar það kom heim í jólaleyfi.
Það var gestkvæmt á Tjöm 19.
desember árið 1906. Þá um nóttina
komu fjölmörg ungmenni sem vom
við nám og störf á Akureyri með
vélbát til Dalvíkur. Þar á meðal
vom prestsdætumar, Olöf og
Ingibjörg, og uppeldisbróðir þeirra
Snorri Sigfússon. Þau tóku með sér
fjóra næturgesti að Tjöm, en einn
þeirra var Sigrún Sigurhjartardóttir
heimasæta á Urðum. Sigrún hélt
heim daginn eftir en Snorri sótti
jólagest inn í Stærri-Arskóg, vin sinn
Guðmund Bíldal. Spilastokkur var
tekinn fram á Þorláksmessukvöld
og Guðmundur bauð upp á bjór.
Daginn eftir var jólaboð á bænum
en þá var heimilisfólki í Gullbringu
boðið til veislu sem stóð fram á nótt.
Á þriðja dag jóla fór Tjamarfólk í
heimboð að Brekku en daginn eftir
var fundur í Bindindisfélaginu á
Dalvík. Prestur fylgdist með unga
fólkinu streyma til þorpsins, en frá
Tjöm fóm fjórir piltar. Þeir sögðu
séra Kristjáni fréttir af fundinum
sem var íjölmennur og stóð fram á
dag því eftir að ræðuhöldum lauk
var stiginn dans. Á gamlárskvöld
bættist enn í hóp næturgesta á Tjöm
með komu tveggja Urðasystra,
Amfríðar og Sigrúnar enda stóð
mikið til. Þegar líða tók á nýársdag
hópaðist ungt fólk frá Dalvík,
Ingvömm, Brekku, Gullbringu,
Völlum og Uppsölum til Tjamar.
Þeim var boðið til gestastofú en
hún var yfirleitt aðeins notuð
þegar fyrirmenn bar að garði.
Stofan var blámáluð með nokkmm
myndum á vegg og bókaskáp. Séra
Kristján skrifar: „Dansleikur um
nóttina, um 40 aðkomandi." Á
nýársnótt 1907 dönsuðu þau þar
með góðfúslegu leyfi prestsins.
Frómir samtíðarmenn hans vildu
sumir spoma gegn dansi og töldu
hann leiða ungt fólk í freistni.
Tjamarklerkur varð hins vegar
sérstakur talsmaður dansmenntar
á skólaárum sínum í Reykjavík
og hvatti skólabræður sína i
tímaritsgrein til að læra dans. Séra
Kristján skipti ekki um skoðun
með aldrinum og ungmennin
vom því velkomin í bestu stofu
prestssetursins. Dansgestir héldu
ekki heim fyrr en vel var liðið á
annan dag janúarmánaðar.
Yfir jólahátíðina var ekki
aðeins dansað í Svarfaðardal
heldur var að jafnaði einnig boðið
upp á leiksýningar. Séra Kristján
hafði stundum hönd í bagga með
uppsetningum og gaf sér jafnvel
tíma til að fara til Dalvíkur á
Þorláksmessu árið 1910 í „leikpróf‘.
Fmmsýningu leiksins sóttu „á annað
hundrað manns“ og dætur prestsins
voru meðal fmmsýningargesta.
Presthjónin fóm á þriðju sýningu,
óku fram og til baka á hestasleða
- „skemmtum okkur vel“, skrifar
leikprófdómarinn. Ári síðar
fóru prestshjónin ásamt dóttur,
tengdasyni og bamabami á
frumsýningu til Dalvíkur þann
28. desember og yngri dætumar
tveimur dögum síðar. Þá vom
tveir einþáttungar settir á svið;
Apakötturinn og Grái frakkinn.
Tónheimur Tjamarmanna
var framan af bundinn við söng.
Stöku sinnum hefur fiðluleikari
og harmonikuleikari e.t.v. leikið
undir dansi í gestastofunni. Fyrsta
hljóðfærið kom á heimilið á
vormánuðum 1914 þegar Olöf,
dóttir presthjónanna, eignaðist
gítar. Séra Kristján taldi það
„allálitlegt verkfæri“ en vissi
ekki hvað gripurinn kostaði. Olla
greiddi eflaust fyrir hann en
prestur borgaði hins vegar fyrir
strengi sem þurfti fljótlega að
endurnýja. Gítarleikarinn reyndi
sig eflaust í upphafí við einföld
sönglög. Bergmál af erlendri list
barst hins vegar í baðstofuna á
Tjöm á aðfangadag árið 1915. Þá
komu heimilismenn í Gullbringu
að venju í jólaboð á prestssetrið
og meðal þeirra var Dagbjartur
Þorsteinsson skósmiður. Hann kom
með óvenjulegan kostagrip, fyrir
áhugamenn um tónlist, sem prestur
nefnir „grafófón" í dagbók sinni.
Séra Kristján tekur því miður ekki
fram hvaða verk tónbókmenntanna
Dagbjarturspilaði fyrir heimamenn.
Þessi undursamlegu tæki bámst
fyrst til lands árið 1897 og þá var
blásið til „grammófóntónleika“ í
Reykjavík. Landsmönnum gafst
þá fýrst kostur á að heyra ýmis
helstu verk tónbókmenntanna. Og
heimstónlistin hljómaði í fyrsta
sinn úr Tjamarbænum á jólanótt
1915.
Uiö óskum iríðskíptauimim
okkar $em oq lanbsmónnum
óUum gleöíleQra )óla o$
happaríks nýs árs!
pókkumuíóskíptm ..gj
V V
ÁSPRENT STELL
Sparisjóður Norðurlands
sendir viðskiptavinum sínum
bestu óskir um gleðileg jól
og farsæld á komandi ári