Morgunblaðið - 05.01.2017, Blaðsíða 67

MINNINGAR 67
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2017
✝ Benedikt Ei-ríksson fæddist
í Reykjavík 26.
mars 1932. Hann
lést 22. desember
2016.
Foreldrar Bene-
dikts voru Eiríkur
Narfason og Guð-
rún Sigríður Ingi-
mundardóttir. Hálf-
bróðir Benedikts er
Jóhannes Eiríks-
son, f. 1938.
Benedikt kvæntist Þuríði Idu
Jónsdóttur, þau skildu. Seinni
Russell Stephen Donnelly.
Benedikt lauk námi við Vél-
skóla Íslands 1959-60 og starf-
aði samningstímann hjá Vél-
smiðju Kristjáns Gíslasonar á
Nýlendugötunni. Hann starfaði
síðan hjá Eimskipafélagi Íslands
og var vélstjóri á mörgum foss-
um félagsins. Eftir að Benedikt
hætti sjómennsku starfaði hann
m.a. hjá Álverinu í Straumsvík,
Stálvík, Vélsmiðju Kristjáns
Gíslasonar og síðast hjá tjóna-
skoðunardeild Sjóvár-Almennra
eða allt þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir.
Útför Benedikts fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 5. janúar
2017, og hefst athöfnin klukkan
13.
kona Benedikts var
Eygerður Laufey
Pétursdóttir, fædd
30. júní 1942, látin
27. desember 1989.
Börn þeirra eru: 1)
Pétur Benedikts-
son, f. 1963, kvænt-
ur Guðrúnu Ing-
ólfsdóttur, synir
þeirra eru Róbert,
Pétur Snorri og
Tómas Rúnar.
Börn Róberts eru Þráinn Berg
og Hildur Ósk. 2) Guðrún Krist-
ín Benediktsdóttir, f. 1965, gift
Í dag er kvaddur frændi
minn og vinur, Benedikt Ei-
ríksson. Síðustu ár átti hann
við vanheilsu að stríða og
dvaldi á Hrafnistu í Hafnarfirði
við gott atlæti. Þar dó hann á
áttugasta og fimmta ári. Við
Bensi vorum systrabörn og var
hann elstur okkar systkina-
barna ættuðum frá Kaldárholti.
Bensi var þriggja ára þegar
Guðrún móðir hans dó úr
berklum. Faðir hans, Eiríkur
Narfason, var sjómaður og gat
ekki annast son sinn. Afi Ingi-
mundur og amma Ingveldur
bjuggu á Frakkastíg ásamt
móðursystkinum okkar. Sótti
Bensi mjög til þeirra. Svo fór
að hann flutti til þeirra og ólst
þar upp. Kristín hárgreiðslu-
meistari, móðursystir okkar,
réðst í að kaupa stórhýsið
Smáragötu 10. Þangað flutti
fjölskyldan af Frakkastíg og
þar bjó Bensi uns hann festi
ráð sitt.
Smáragata 10 var sannkallað
fjölskylduhús. Þar var mikill
gestagangur. Nánasta fjöl-
skyldan kom þar saman um
helgar og á hátíðisdögum og
frændfólk úr sveitinni leit inn
eða dvaldi vegna erinda í bæn-
um. Frændfólkið sem sótti
skóla hér fékk þar innhlaup.
Á sumrin var ég unglingur-
inn ráðin í heimilisstörf í þessu
stóra húsi og þar kynntist ég
frænda mínum Bensa og vinum
hans og leit upp til þeirra. Úr
herberginu hans hljómaði há-
vær djasstónlist, en Bensi átti
mörg hljóðfæri sem hann kunni
á. Hafði alla tíð unun af tónlist.
Á þessum tíma var hann með
bíladellu og tímunum saman
hálfur undir húddinu á Lincoln-
um sem hann hafði eignast. Það
var ekki auðvelt fyrir þennan
unga dreng að alast upp í fjöl-
menni þar sem allir tóku þátt í
uppeldinu. Hann átti því í
fyrstu erfitt með að finna sér
farveg og stundaði ýmis störf
þangað til hann fór í vélstjóra-
nám.
En hann spjaraði sig, var
mörg ár yfirvélstjóri á Fossum
Eimskipa uns hann fór í land
og var seinast tjónasérfræðing-
ur hjá Sjóvá-Almennum
Þau Eygerður Pétursdóttir,
konan hans heitin, keyptu hús í
smíðum á Seltjarnarnesi. Kom
þá í ljós hve hagur hann var og
dugnaðarforkur. Hann gat bók-
staflega unnið öll verk til að
fullgera húsið. Steinunn móð-
ursystir hans átti þar litla íbúð
og bjó síðustu árin í skjóli Ey-
gerðar og Bensa.
Bensi starfaði í Oddfellow-
reglunni lengi og til hinstu
stundar. Hann eignaðist þar
vini sem hann mat mikils og
kusu hann til trúnaðarstarfa. Á
þeim vettvangi kynntumst við
Bensa vel og við minnumst með
hlýhug góðu stundanna sem við
áttum þar með þeim Eygerði.
Bensi leit líka oft inn til okkar
eftir stúkufundi og þá var
margt krufið til mergjar. Þau
Eygerður voru dugleg að taka
þátt í Oddfellowferðum innan-
lands og utan.
Minnisstæð er ferð með þeim
til Parísar. Þá var Eygerður
orðin slæm til heilsu. Það kom
samt ekki í veg fyrir að þau
kynntu sér allt sem í boði var
af áhuga og dugnaði.
Oddfellowbræður reyndust
Bensa vel er heilsan bilaði og
hann gat ekki búið einn. Fyrir
þeirra tilstilli fékk hann inni á
Hrafnistu. Þangað heimsóttu
þeir hann reglulega, sóttu hann
á fundi og sýndu honum ein-
læga vináttu.
Ég minnist Bensa frænda
míns af hlýju. Við Eggert send-
um Guðrúnu, Pétri og fjöl-
skyldum þeirra samúðar-
kveðjur.
Sigríður Dagbjartsdóttir.
Kær frændi og vinur, Bene-
dikt Eiríksson, Bensi, er fallinn
frá.
Undirrituð hefur þekkt
Bensa frá því að hún man eftir
sér. Kristín, móðursystir okkar
Bensa, hafði keypt Smáragötu
10 og þar bjó hún ásamt for-
eldrum sínum, Ingveldi og
Ingimundi, og þeim systkinum
sínum sem ekki höfðu hleypt
heimdraganum. Einnig bjó þar
Þuríður Guðmundsdóttir, fóstra
þeirra systkina. Bensi hafði al-
ist upp hjá þeim frá þriggja ára
aldri þegar hann missti Guð-
rúnu, móður sína, úr lömunar-
veiki.
Segja má að Smáragata 10
hafi verið félagsheimili fjöl-
skyldunnar. Þar hittist stórfjöl-
skyldan flestar helgar og oft
var glatt á hjalla.
Bensi var vélstjóri að mennt
og starfaði sem slíkur í mörg ár
á skipum Eimskipafélagsins í
millilandasiglingum. Þegar við
vorum búsett í Kaupmannahöfn
fyrir tæpum 50 árum kom hann
iðulega í heimsókn og gisti,
okkur til mikillar ánægju. Þar
kom að hann hætti siglingum
og starfaði um skeið í vélsmiðj-
um.
Síðustu starfsárin vann hann
hjá Sjóvá við tjónaskoðun.
Bensi og Eygerður, kona
hans, reistu sér sumarbústað í
landi Ölfusvatns við Þingvalla-
vatn í kringum 1970. Þau unnu
saman við bygginguna, stund-
uðu trjárækt og dvöldu í bú-
staðnum eins og frístundir
leyfðu. Þar kynntumst við þeim
vel og vináttan dafnaði. Ey-
gerður varð bráðkvödd tæplega
fimmtug og var andlát hennar
mikið áfall.
Eftir lát Eygerðar bjó Bensi
í bústaðnum á sumrin og hélt
áfram að bæta aðstöðuna þar
og fegra umhverfið. Hann hafði
einnig yndi af því að stunda sil-
ungsveiðar í net. Hann eign-
aðist hund og eftir það átti
hann ávallt hund eins lengi og
heilsan leyfði. Í sveitinni fylgdu
hundarnir húsbónda sínum
hvert fótmál og veittu honum
mikla ánægju.
Bensi var mjög vinnusamur
og þurfti alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni. Fór mikill tími hjá
honum í að byggja upp heimili
sín hvert á fætur öðru. Það var
líkast því að það væri hans
ástríða.
Þá naut frændgarður hans
vinnusemi hans. Um það leyti
sem Bensi fór á eftirlaun
keyptum við hjónin fjárbú.
Hann var okkur mikil hjálp-
arhella og sá árlega um að
koma traktorum og öðrum
tækjum í betra horf. Eins að-
stoðaði hann okkur við hey-
skapinn eða kannski væri rétt-
ara að segja að við höfum
aðstoðað hann. Hann fór á
kostum við bústörfin og keppt-
ist við að koma hverju strái í
rúllur og heim á bæ. Svo mikið
var kappið að hann vildi vinna
fram á nótt. Fyrir þessa hjálp-
semi erum við ævinlega þakk-
lát.
Fyrir allnokkrum árum
missti Bensi heilsuna. Tók
hann veikindum sínum af miklu
æðruleysi. Hann þurfti sér
þvert um geð á aðstoð annarra
að halda. Hrafnista í Hafnar-
firði varð heimili hans. Hver
dagur varð öðrum líkur.
Heilsubótargöngur í næsta ná-
grenni hjálpuðu honum meðan
hann hafði þrótt og eins tóm-
stundaiðja við leirmunagerð og
málun. Hann hélt andlegu at-
gervi sínu allt til hinsta dags,
en að því kom að honum þraut
allur kraftur og dauðinn varð
honum líkn. Hann gerði sér
grein fyrir því að liðið var að
lokum og gat sáttur kvatt sína
nánustu.
Við vottum fjölskyldu hans
og vinum okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Bensa.
Guðrún Sveinsdóttir,
Jón B. Stefánsson.
Elsku Bensi, frændi og vin-
ur, var miklu meira en frændi.
Hann var eins og stóri bróðir
og síðar góður vinur allrar fjöl-
skyldunnar.
Bernskuminningar frá
Smáragötunni, þar sem Bensi
ólst upp hjá ömmu, afa og
frændfólki, geyma fjölmargar
minningar af honum og öðrum
fjölskyldumeðlimum. Á Smára-
götunni hittist stórfjölskyldan
iðulega á sunnudögum og naut
samverunnar og treysti fjöl-
skylduböndin.
Það var alltaf nokkur æv-
intýrablær yfir Bensa. Hann
starfaði árum saman hjá Eim-
skipafélaginu sem vélstjóri í
millilandasiglingum. Oft var
mikil eftirvænting þegar hans
var von til landsins. Iðulega var
þá farið niður í skip til hans og
setið á spjalli. Bensi leysti svo
gestina út með gjöfum frá út-
löndum.
Bensi kvæntist Eygerði Pét-
ursdóttur og eignuðust þau tvö
börn, Pétur og Guðrúnu. Það
var gaman þegar þau hjónin
báðu um pössun enda var gott
að koma til þeirra og krakk-
arnir skemmtilegir. Heimili
þeirra var stutt frá og því ekki
langt að fara, samgangur var
mikill og vináttan innileg.
Þau Eygerður og Bensi
reistu sér sumarbústað í Ölfus-
vatnslandi við Þingvallavatn.
Var hann miðpunktur í lífi
þeirra hjóna meðan Eygerður
lifði, en hún lést langt um aldur
fram. Eftir andlát hennar hélt
Bensi áfram að byggja upp
sumarbústaðinn og rækta lóð-
ina.
Hann notaði mestan hluta
frítíma síns þar og naut sín vel
úti í náttúrunni, ýmist við trjá-
rækt eða silungsveiðar. Hann
var duglegur, iðinn og útsjón-
arsamur og hafði unun af úti-
verkunum.
Bensi hélt góðu sambandi við
Ragnheiði, móður mína, og
heimsótti hana reglulega. Milli
þeirra ríkti traust og væntum-
þykja.
Fyrir um 20 árum þáði hann
boð okkar hjóna að borða með
okkur og fjölskyldunni á gaml-
árskvöld og njóta með okkur
áramótanna. Það var öllum til
mikillar ánægju og gleði og
nutum við öll samverunnar og
var hann með okkur öll áramót
upp frá því þar til í fyrra.
Bensi fékk sér hund og var
samband þeirra ótrúlegt. Það
er ekki oft sem maður upplifir
jafn náið samband milli hunds
og manns enda var Bensi ljúfur
og kátur og við munum ekki
eftir að hann hafi skipt skapi,
þótt hann gæti verið fastur fyr-
ir.
Fyrir nokkrum árum fékk
Bensi heilablóðfall og þurfti
umönnunar við. Fékk hann inni
á Hrafnistu í Hafnarfirði og
undi sér þar vel við göngutúra
um nágrennið og við tóm-
stundaiðju. Þegar heilsunni
hrakaði og hreyfigetan minnk-
aði fór Bensi að hlusta meira á
sögur af hljóðbókum sér til
ómældrar ánægju en hann hélt
andlegri reisn fram í andlátið.
Fráfall Bensa hefur skilið
eftir mikið tómarúm hjá okkur,
nánustu ættingjum og vinum.
Þá er gripið til þess að ylja sér
við fjölmargar góðar minningar
um góðan og skemmtilegan
mann og mikinn vin.
Kristín Blöndal og
Pétur Björn Pétursson.
Góður vinur, samstarfsmað-
ur og Oddfellow-bróðir, Bene-
dikt Eiríksson, er nú fallinn
frá, en hann lést í á Hrafnistu
hinn 22. desember síðastliðinn.
Ég kynntist Benedikt vorið
1964, þegar ég hóf sjómennsku
mína á skipum Eimskipafélags
Íslands. Hann var þá vélstjóri á
flutningaskipinu M/S Reykja-
fossi og réðst ég sem dagmaður
í vél á það skip þá um vorið og
vorum við þar samskipa í eina
sjö mánuði. Það var gott að
starfa undir stjórn Benedikts,
hann hafði gott lag á að leið-
beina nýliðum til verka í vél-
arúmi.
Má því segja að Benedikt
hafi verið lærifaðir minn í því
starfi, sem ég átti eftir að
gegna alla mína starfsævi. Okk-
ur varð fljótt vel til vina, enda
var Benedikt traustur vinur
vina sinna, góðviljaður og um-
hyggjusamur. Hann var góður
vélstjóri og útsjónarsamur ef
eitthvað bilaði í vélbúnaði
skipsins. Benedikt starfaði sem
vélstjóri hjá Eimskipafélagi Ís-
lands frá 1960 til 1979, er hann
hætti til sjós og hóf störf sem
verkstjóri í Vélsmiðjunni Stál-
veri, þar sem hann starfaði til
ársins 1984. Þá flutti hann sig
um set í Vélsmiðju Kristjáns
Gíslasonar og starfaði þar til
1992. Benedikt gerðist síðan
eftirlitsmaður hjá Sjóvá Al-
mennum og var þar til starfs-
loka.
Benedikt vígðist í Oddfellow-
stúkuna númer 11, Þorgeir,
I.O.O.F. árið 1975 og þar lágu
leiðir okkar saman á ný, þegar
ég gekk til liðs við Oddfellow-
regluna, árið 1998. Benedikt
gegndi ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir stúkuna, og Oddfellow-
regluna, og var samviskusemi
hans við embættisstörf við
brugðið, enda enda naut hann
trausts og virðingar okkar
stúkubræðra. Stórt skarð er nú
höggvið í bræðrahópinn við frá-
fall Benedikts og verður hans
sárt saknað.
Blessuð sé minning okkar
kæra bróður, Benedikts Eiríks-
sonar.
Fyrir hönd Oddfellow-stúk-
unnar nr. 11, Þorgeirs, I.O-
.O.F.,
Guðjón B. Vilinbergsson.
Benedikt Eiríksson
✝ Sigurður Al-bert Jónsson
fæddist á Ísafirði
25. október 1929.
Hann lést á Land-
spítalanum 25. des-
ember 2016. For-
eldrar hans voru
Jón Jónsson, klæð-
skeri, f. 4. febrúar
1890 á Höfða í
Dýrafirði, d. 1.
október 1979, og
Karlinna Grein Jóhannesdóttir,
f. 7. febrúar 1896 í Bolungarvík,
d. 10. ágúst 1979.
Systkini Sigurðar voru: Mar-
grét, f. 17. október 1920, d. 10.
mars 1995, Kristín, f. 16. janúar
1922, d. 19. september 2003, og
Þórarinn, f. 16. mars 1923, d. 2.
apríl 2008.
Sigurður kvæntist 22. nóv-
ember 1958 Sigrúnu Ósk-
arsdóttur, f. 1. janúar 1935 í
Reykjavík. Börn þeirra eru: 1)
Ágúst Óskar, f. 1. ágúst 1959,
kona hans er Anna María Úlf-
arsdóttir, f. 15. nóvember 1964.
Þeirra börn eru Úlfar, f. 1990,
og Sigrún, f. 1996. 2) Anna Þór-
dís, f. 3. nóvember 1966, maður
hennar er Rainer Lischetzki, f.
10. júlí 1963. Þeirra börn eru
Jón Jökull, f. 1994, og Óskar
Leó, f. 1996. 3) Edda Björk, f. 9.
janúar 1969, maður hennar er
Jón Ármann Guðjónsson, f. 6.
apríl 1968. Þeirra börn eru Guð-
jón Andri, f. 1996, Hildur Sig-
rún, f. 1999, og Sigurður Bjarki,
f. 2004.
Sigurður útskrifaðist sem
gagnfræðingur frá Gagnfræða-
skóla Ísafjarðar vorið 1946.
Hann hóf nám við Garðyrkju-
skóla ríkisins að Reykjum í Ölf-
usi og útskrifaðist þaðan sem
garðyrkjufræðingur 1949. Síðan
vann hann eitt sumar við ylrækt
í Danmörku og fór
þaðan til Skotlands
og var þar í eitt ár
sem nemi í skrúð-
garðyrkju hjá al-
menningsgörðum
Edinborgar. Árið
1955 hóf Sigurður
störf hjá Garð-
yrkjudeild Reykja-
víkurborgar, fyrst í
Hljómskálagarð-
inum og síðan garð-
yrkjustöðinni í Laugardal eða
þar til hann hóf að vinna við
Laugardalsgarð, síðar Grasa-
garð Reykjavíkur.
Sigurður teiknaði, skipulagði
og stjórnaði uppbyggingu
Grasagarðs Reykjavíkur fyrstu
áratugina og var forstöðumaður
hans í 38 ár, eða þar til hann fór
á eftirlaun, í lok árs 1999. Sig-
urður teiknaði einnig fleiri
garða og útisvæði Reykjavík-
urborgar. Meðal annarra verka
hans má nefna núverandi skipu-
lag á Austurvelli.
Undir styrkri hendi Sigurðar
óx Grasagarðurinn úr því að
vera nokkur blómabeð í Laug-
ardalnum í það að verða glæsi-
legur grasagarður sem vakti at-
hygli og áhuga gesta, innlendra
sem erlendra. Á þessum árum
var byggt upp náið samstarf við
aðra grasagarða um fræsöfnun
og fræskipti og hafði það gíf-
urlega þýðingu fyrir íslenska
garðrækt. Hann var ötull við
greinaskrif, meðal annars í
Garðyrkjuritið og miðlaði þann-
ig þekkingu sinni og reynslu
áfram.
Sigurði voru veitt heið-
ursverðlaun garðyrkjunnar árið
2013 fyrir sitt ævistarf.
Útför Sigurðar fer fram frá
Áskirkju í dag, 5. janúar 2017,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Þá er fallinn frá tengdafaðir
minn, Sigurður Albert Jónsson.
Betri maður er vandfundinn.
Við áttum samleið í yfir 31 ár
og aldrei bar skugga á. Allt frá
því að ég byrjaði að venja kom-
ur mínar í Fremristekk 8 um
sumarið 1985, þá 17 ára gaur,
þá stóð hann við bakið á mér og
studdi mig og okkur í því sem
við tókum okkur fyrir hendur
og gerði svo alla tíð. Aldrei
man ég eftir að hann hafi skipt
skapi eða hvesst sig við mig,
þótt tilefni kunni að hafa gefist.
Hann var einstakur öðlingur og
ljúfmenni.
Siggi og Sigrún byggðu fjöl-
skyldunni fallegt hús að
Fremristekk 8 og verðlauna-
garð og áttu þar mörg góð ár.
Það hefur ekki verið auðvelt
verk að byggja hús á þeim tíma
og vann Siggi mikið, tók að sér
ýmis aukaverk og vann í hús-
inu, samhliða vinnu. Dugnaður
hans og ósérhlífni komu sér þar
vel.
Hann var mikið snyrtimenni,
fór vel með hluti sem hann átti
og hafði fallegt í kringum sig
og hafði gaman af því að klæða
sig upp.
Stutt var í glettni og góðlát-
lega stríðni. Hann var áhuga-
samur um menn og málefni,
fylgdist vel með fréttum og
hafði mikinn áhuga á náttúru
og vísindum ýmiss konar. Hann
vildi gera hluti strax og gat
verið duglegur að ýta á eftir
því að verk væru kláruð. Hann
kom hlutum áfram með lagni
fremur en látum.
Sá eiginleiki, eins og margir
aðrir góðir, mun fylgja afkom-
endum hans.
Siggi var mikill fjölskyldu-
maður og barngóður með ein-
dæmum. Nutum við Edda góðs
af því og voru þau Sigrún okk-
ur ómetanleg aðstoð með börn
okkar þrjú.
Hvort sem var að sækja þau
til dagmömmu eða á leikskóla,
gefa að borða og drekka, te og
kleinur og leika við og sinna, þá
nutu krakkarnir okkar mikilla
samvista við afa sinn og eru
það góðar minningar fyrir okk-
ur öll.
Það var sama hvað börnun-
um datt í hug að gera, alltaf
var afi tilbúinn að aðstoða þau
og vera með þeim. Þá eru ótal-
in fjölmörg ferðalög sem við
fórum saman í, innalands til
hans heimabyggðar á Ísafirði
og um mínar heimabyggðir á
Austfjörðum og til Þýskalands
og Kanarí, svo eitthvað sé
nefnt. Minningar þessar eru
okkur fjölskyldunni ómetanleg-
ar.
Siggi og Sigrún áttu sér
sælureit að Sunnuhvoli í Gríms-
nesi við Álftavatn. Það held ég
að megi segja að hafi verið
uppáhaldsstaður Sigga og þar
átti fjölskyldan marga góða
daga.
Þar fékk hann útrás fyrir
framkvæmdagleðina. Um leið
og komið var að Sunnuhvoli var
hann kominn í vinnugallann og
farinn út að brasa. Á svölunum
að Brúnavegi sáði hann fræj-
um, plantaði græðlingum og
fjölgaði plöntum, allt til þess að
gróðursetja að Sunnuhvoli og
heima hjá afkomendum. Oft var
lítið pláss fyrir fólk á svölunum
þegar mest gekk á í ræktun-
inni.
Það átti illa við hann að finna
kraftinn þverra og geta ekki
brölt um landið, klippt hekk og
tré og slegið túnin. En nú er
Siggi kominn í ný föt, í sumrinu
hinumegin, búinn að hitta fólkið
sitt og farinn að gera gagn,
eins og hann orðaði það nú fyr-
ir jólin. Hann kvaddi sáttur.
Hafðu þökk fyrir allt, kæri
tengdapabbi. Þú gerðir líf okk-
ar allra betra og þín verður
sárt saknað.
Jón Ármann Guðjónsson.
Sigurður Albert
Jónsson