Morgunblaðið - 05.01.2017, Blaðsíða 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2017
✝ Elín Ólafsdóttirfæddist á
sjúkrahúsinu í
Keflavik 15. ágúst
1974 . Hún lést á
Sahlgrenska Uni-
versity-sjúkrahús-
inu í Gautaborg,
Svíþjóð, 16. desem-
ber 2016.
Foreldrar Elínar
heita Ólafur B.
Ólafsson, fæddur
21. september 1940, dáinn 28.
september 2014, og Elín Júl-
íusdóttir, fædd 15. júlí 1944.
Systkini Elínar eru Júlíus,
Ólafur og Guðmunda Ólafs-
börn. Elín lætur eftir sig eig-
inmann, Ragnar Má Guðmunds-
son, og tvö börn;
Viðar Má Ragn-
arsson og Júlíu
Dögg Ragn-
arsdóttur. Elín út-
skrifaðist sem
stúdent frá Fjöl-
brautaskóla Suð-
urnesja 1994 og
sem kennari 2004
og ökukennari
2010. Elín vann
aðallega sem flug-
freyja frá árinu 1997, byrjaði
hjá Flugfélagi Íslands í innan-
landsflugi og byrjaði svo hjá
Icelandair árið 2000.
Útför Elínar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 5. jan-
úar 2017, klukkan 13.
Það er með miklum trega sem
við kveðjum vinkonu okkar og
skólasystur Elínu Ólafsdóttur.
Margt var brallað í gegnum tíðina
og margar góðar minningar rifj-
ast upp þegar litið er til baka.
Minningin um Elínu verður ávallt
í hjörtum okkar.
Elín var hlédræg og lítillát en
mjög sterkur persónuleiki. Hún
var stórglæsileg að innan sem ut-
an og algjört hörkutól. Elín var
hreinskilin, hrein og bein og vinur
vina sinna.
Hún var traust og stóð með
þeim sem stóðu henni næst og
studdi við bakið á þeim sem
þurftu á að halda. Hún var góð-
hjörtuð og góð manneskja.
Við vinkonurnar brölluðum
ýmislegt saman og setti Elín, með
húmorinn sinn og brosið, stóran
svip á hópinn. Hún var mjög
skemmtileg og hress í góðra vina
hópi.
Við kveðjum Elínu með mikl-
um söknuði og skarð hefur mynd-
ast í saumaklúbbinn. Hún mun
eiga stað í hjörtum okkar og þeg-
ar við hittumst allar saman mun-
um við minnast hennar með sög-
um um hlýja og dásamlega
vinkonu.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
Skrítið stundum hvernig lífið er.
Eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig,
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig
þar er eins og að losni úr læðingi
lausnir, öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér.
Og ég veit að þú munt elska mig
og geyma mig og gæta hjá þér.
Þó ég fengi ekki að þekkja þig
þú virðist alltaf geta huggað mig.
Það er eins og þú sért hér hjá mér
og leiðir um mig veg.
Þegar tími minn á jörðu hér
liðinn er og þá ég burtu fer,
þá ég veit að þú munt vísa veg
og taka á móti mér.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir.)
Elsku Ragnar, Viðar Már og
Júlía Dögg, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Brynja Sif, Eygló, Guðbjörg,
Hólmfríður (Hófí), Jónína,
Thelma og Agnes.
Nú er fallin frá Elín Ólafsdótt-
ir, æskuvinkona mín. Elín hafði
marga góða eiginleika sem vöktu
jafnt aðdáun mína og traust. Best
var að maður vissi alltaf hvar
maður hafði hana. Auk þess var
hún algjör nagli, vinnusöm og ein-
beitt, glaðvær og einlæg.
Í upphafi var vinátta okkar
ekki áreynslulaus. Elín var ávallt
hlédræg og hógvær en auðsveip
var hún ekki. Báðar vorum við
skapmiklar og þrjóskar og við
vorum sko ekki alltaf á eitt sáttar.
Sem betur fór stóðum við samt af
okkur rifrildin og úr varð einstök
vinátta sem byggðist á gagn-
kvæmri virðingu. Hvor tók hinni
með kostum og göllum viðkom-
andi. Mér er minnisstætt samtal
sem við áttum í eldhúsinu í Baug-
holtinu eitt sinn er við vorum í
óðaönn að undirbúa komu „Týndu
nálarinnar“. Óvenju langt var síð-
an við höfðum hist og við töluðum
um að sama hversu langt liði á
milli þess sem við hittumst þá
væri svo auðvelt að taka upp
þráðinn þar sem frá var horfið og
hefja spjallið eins og við hefðum
bara hist í gær.
Nú verður þráðurinn ekki tek-
inn upp aftur og eftirsjáin og
söknuðurinn er mikill. Fyrst það
var svona gaman saman … af
hverju vorum við þá ekki meira
saman? Það er fátt um svör og lít-
ið hægt að gera nema draga lær-
dóm af þessu og hlúa vel að þeim
vináttuböndum sem eftir standa.
Ég er svo þakklát fyrir okkar
síðustu samverustund. Þetta
kvöld hittist vinkvennahópurinn
nær allur, það var mikið hlegið og
spjallað langt fram eftir öllu.
Enda þótt Elín væri orðin mjög
veik, þá leit hún svo vel út og nán-
ast geislaði. Í raun var skrýtið að
vita hversu veik hún var, óttast
um líf hennar og hugsa á sama
tíma hversu vel hún leit út. Áður
en Elín fór faðmaði ég hana og
hvíslaði að henni hversu mér
þætti óskaplega vænt um hana og
hún svaraði í sömu mynt. Ég er
svo þakklát fyrir þessa frábæru
kvöldstund, þessa minningu og
fyrir þetta faðmlag.
Kæra vinkona, ég mun ávallt
varðveita minningu þína í hjarta
mér. Takk fyrir vináttuna.
Á kveðjustund eiga margir um
sárt að binda en elsku Ella,
Raggi, Viðar Már og Júlía Dögg,
hjá ykkur er sorgin sárust og
missirinn mestur. Ykkur sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Þorgerður Magnúsdóttir.
Elsku hjartans Elín.
Sumir vilja meina að það sé
ekki tímalengdin sjálf heldur
traustið sem myndast sem skil-
greinir góða vináttu – ég held að
það eigi vel við í okkar tilviki. Við
kynntumst í ársbyrjun 2014 en
tengdumst strax okkar hjartans
böndum og fundum skilning og
stuðning hvor hjá annarri.
Þegar ég hugsa til baka þá ein-
kenndust okkar samskipti eftir
Reykjalund af tímaskorti tveggja
upptekinna kvenna sem vildu
gjarnan hittast sem mest, en tóku
lítið tillit til eigin „bilana“ og
höfðu nóg að gera við að sinna
vinnu, fjölskyldu, námi og öðrum
verkefnum. Þegar við hittumst þá
gátum við speglað okkur hvor í
annarri og fundið þannig aukinn
styrk. Við vorum auðvitað aldrei
sáttar við stöðuna en saman gát-
um við ýmist fengið útrás fyrir
pirring og ótta eða hlegið yfir
vandræðagangi og sameiginleg-
um upplifunum. Við hefðum átt að
hittast miklu oftar og vera enn
duglegri að hugsa um eigin heilsu.
Ég veit – og hef heyrt frá vin-
konum þínum – að það þýddi ekk-
ert að stjórnast í þér eða segja
þér að slaka betur á og þiggja að-
stoð. Þú varst prívat manneskja,
alger nagli og barst þig alltaf vel,
varst lítið fyrir að vekja athygli á
þér og lengst af þögul um raun-
verulega líðan. Ég vildi samt óska
að ég hefði reynt betur að hafa
áhrif á þig og stutt þig enn betur í
þessari baráttu, án þess þó að
hafa neinar forsendur til að halda
að það hefði nokkru breytt.
Ég vildi óska að ég gæti fengið
tækifæri til að fara með þér í góð-
an göngutúr með fullt af fersku
lofti eins og við ræddum síðast
þegar við hittumst. Ég veit að það
var eitt af því sem þú þráðir – að
ganga úti og líða vel á meðan. Við
hefðum grínast með ósýnilega og
sýnilega áverka eins og við gerð-
um svo oft og með þínum svarta
húmor fundið jákvæðar hliðar á
ólíklegustu hlutum. Þó göngu-
túrinn verði ekki eins og ætlað
var fylgir minning þín mér áfram
í huga og hjarta á minni göngu.
Elsku Elín, takk fyrir þína fal-
legu og dýrmætu vináttu. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér.
Ég votta Ragnari Má, Viðari
Erni, Júlíu Dögg, sem og ástvin-
um öllum, mína dýpstu samúð.
Hjartans kveðjur,
Ragna.
Elsku Elín.
Hver hefði trúað því að þegar
við hittumst í Bónus þann 19. nóv-
ember síðastliðinn væri það í síð-
asta sinn? Við ræddum heillengi
saman á ganginum og áttum erfitt
með að kveðjast og það var eins
og við vissum að það væri í hinsta
sinn. Þú fékkst kallið í hjarta-
skiptaaðgerð aðfaranótt 20. nóv-
ember og hélst af stað til Gauta-
borgar þá um nóttina. Næstu
dagar og vikur voru erfiðar. Þú
barðist hetjulega en þurftir að
lokum að láta undan og lést í
faðmi Ragga þíns að morgni 16.
desember.
Margar minningar koma upp í
hugann en allar eiga þær það
sameiginlegt að hafa þitt fallega
bros. Þegar þú brostir áttir þú
það til að lýsa upp umhverfið og
þú geislaðir.
Við áttum margar skemmtileg-
ar stundir saman áður en börnin
okkar fæddust en þegar við eign-
uðumst drengina okkar á sama
ári styrkti það vinaböndin okkar
enn frekar, að ganga í gegnum
þessa sameiginlegu reynslu. Það
var mér mikils virði að geta leitað
til þín þar sem Viðar er fæddur
nokkrum mánuðum á undan Sæv-
ari mínum og þú varst mér ómet-
anlegur stuðningur.
Þegar strákarnir stækkuðu og
fóru í skóla mættir þú með mér á
foreldrafundi þegar ég þurfti á
stuðningi að halda. Þú varst
nefnilega alltaf tilbúin að aðstoða
og hjálpa þegar þess þurfti og
stóðst eins og klettur við hliðina á
manni. Betri vinkonu var ekki
hægt að fá.
Í sumar þegar ákvörðunin
hafði verið tekin um að þú þyrftir
að fara í hjartaskipti ákváðuð þið
Raggi að gifta ykkur. Þú baðst
mig að koma með þér að kaupa
kjól og stökk ég á það tækifæri
þar sem þú varst ekki vön að biðja
um aðstoð. Það var nefnilega eitt
af því sem einkenndi þig, þú vildir
gera allt sjálf og baðst nánast
aldrei um aðstoð en varst samt sú
fyrsta til að koma ef einhver ann-
ar þarfnaðist hennar. Við fórum
því saman, ásamt Júlíu, að kaupa
kjól sem þú varst svo falleg í og þú
geislaðir á brúðkaupsdaginn
þrátt fyrir að hafa farið í smá að-
gerð nokkrum dögum áður. Þú
varst að fara að giftast honum
Ragga þínum svo þú faldir sárs-
aukann til þess að eiga með hon-
um þennan yndislega dag.
Við áttum langt og gott samtal
í sumar þar sem við ræddum að-
gerðina sem var í vændum og lífið
almennt. Við tókum það loforð
hvor af annarri að hugsa um börn
hinnar ef önnur okkar félli frá
sem á þeim tímapunkti var svo
fjarlægur möguleiki. Meiningin
var samt innileg af beggja hálfu
og mun ég standa við það loforð.
Elsku Raggi, Viðar, Júlía og
fjölskylda. Ykkar missir er mikill
en minning um fallega eiginkonu,
móður, dóttur, systur, mágkonu
og frænku lifir áfram.
Þín vinkona að eilífu,
Guðlaug Emma
Hallbjörnsdóttir (Gullý).
Elín Ólafsdóttir
Það ber ekki allt
upp á sama dag er
setning sem mamma kenndi
mér og sagði hún mér að
mamma sín hefði kennt sér.
Þessa setningu heyrði ég oft í
æsku og fékk að reyna og skilja
að það eru orð að sönnu. Það er
nefnilega þannig með lífið að
við upplifum ekki öll góða daga
á sömu dögunum.
Já, okkur ber að vera auð-
mjúk og lítillát og muna eftir
að allir fá sinn skerf af ham-
ingju og gleði en líka af sorgum
og erfiðleikum. Og það er ein-
mitt þannig sem ég minnist
elskulegrar ömmu minnar því
hún kenndi mér svo margt um
hvað var rétt og rangt í þessum
heimi.
Ég fékk ekki aðeins að bera
gælunafn hennar „Lalla“ held-
ur fékk ég líka að mótast af
hennar áhrifum í lífi mínu. Ég
man sérlega eftir því að amma
var alltaf með leiki í stofunni í
Langagerði og hún var svo
dugleg að leika með okkur „fal-
inn hlut“. Það var þannig að
amma faldi fyrst og við krakka-
skarinn fórum inn í eldhús og
biðum. Svo komum við fram
þegar amma sagði „hó“.
Þá mátti amma segja okkur
hvort hluturinn væri fugl eða
fiskur sem þýddi að annaðhvort
var hann hátt uppi eða lágt
niðri. Mjög oft var stofan full af
fullorðnu fólki að drekka kaffi
en amma var bara að leika við
okkur börnin innan um full-
orðna fólkið.
Ég elskaði að koma í sauma-
herbergið hennar uppi á lofti
og sjá hvað hún var að gera.
Oft þegar við komum í heim-
sókn var amma í „þurrkunni“
sem var stór geymir sem hún
stakk höfðinu inn í og yfir
„rúllurnar sínar“ og beið í góð-
an tíma uns hárið var orðið
þurrt og krullurnar tilbúnar.
Litlu jólin voru árlegur við-
burður þar sem amma hnoðaði í
laufabrauð handa öllum skar-
anum og bjó til konfekt með
okkur börnunum og við spil-
uðum púkk.
Afi og amma spiluðu við okk-
ur endalaust og við lásum vik-
urnar hennar ömmu og nutum
þess að vera tímunum saman í
þeirra návist bæði í Langó og
sumó.
Amma var svo yndisleg kona,
Ólöf Ragnheiður
Guðjónsdóttir
✝ Ólöf Ragnheið-ur Guðjóns-
dóttir fæddist 16.
desember 1919.
Hún lést 18. desem-
ber 2016.
Útför Ólafar
Ragnheiðar fór
fram 4. janúar
2017.
hennar mjúka og
blíða fas, hvernig
hún dæmdi engan,
hvernig hún
breiddi yfir allt
með elsku sinni og
hvernig hún þagði
frekar en að tjá að
hún væri ósam-
mála einhverjum.
Þessu fylgdust litlu
barnsaugun mín
með og síðar full-
orðinsaugun. Jú, það er einmitt
þannig að við erum alltaf að
fylgjast með þeim sem eru okk-
ur eldri og okkar fyrirmyndir.
Amma var kona sem hafði svo
fallega framkomu, hún hafði
guðlega visku og ég bar djúpa
virðingu fyrir ömmu. Hvílíkt
sem ég elskaði hana og elska
enn.
Ég naut þess að fá að koma
og dekra við hana, veita henni
handsnyrtingu og lita augun og
nudda hana. Ég vildi bara hafa
gert það miklu oftar. En nú
hefur hún fengið langþráða
hvíld, ég er fegin hennar vegna
en aum í sálinni vegna okkar
sem elskuðum hana svo heitt.
Elsku amma, þú elskaðir
Drottin og þú sýndir það að
Guð var í þér í öllu sem þú
gerðir og lifðir. Hafðu hjartans
þökk fyrir að vera mér alltaf
svo góð, svo afar góð. Ég var
og er meira en lánsöm að hafa
átt þig.
Far í friði Guðs, hvíldu þar
til Jesús kemur aftur að sækja
alla þá er hafa sett traust sitt á
hann. Hafðu þökk fyrir allt og
allt, við hittumst í eilífðarríki
Drottins.
Ragnheiður Katla
Laufdal Ólafsdóttir.
Mér er efst í huga virðing og
þakklæti til elskulegrar ömmu
Langó nú á kveðjustund. Ég
hugsa flesta daga til hennar
sem einnar af helstu fyrir-
myndum mínum í lífinu og með
aldrinum átta ég mig betur á
því hversu sérstök hún var og
hversu margar af þeim dyggð-
um sem ég met mest prýddu
hana. Hún var svo einstaklega
innileg manneskja, hlý og kær-
leiksrík.
Ég hef alltaf haft á tilfinn-
ingunni að amma hafi haft
sterka innri vitund um gang
lífsins, borið traust til gang-
verks sem ákvarðað hefur verið
fyrirfram og gengið óhrædd til
verks og veru á stað sínum í
því.
Amma var berdreymin frá
unga aldri og fékk þannig
snemma innsýn í gangverkið.
Við afkomendur Löllu og
Ketils ólumst upp við mikið
listfengi þeirra beggja. Börnin
þeirra eru öll mjög listræn og
við barnabörnin munum eftir
prjónuðu peysunum hennar
ömmu, olíumálverkunum henn-
ar og öðrum fallegum munum
sem hún gerði.
Amma málaði myndir á
vinnustofunni sinni, sem afi
hafði innréttað fyrir hana í bíl-
skúrnum í Langagerðinu. Þar
hafði hún afdrep til að sinna
eigin hugðarefnum og rækta
hæfileika sína, og tók sér til
þess tíma sem hún átti alveg
sjálf. Ég áttaði mig bara nýlega
á því hvað þetta er sérstakt, og
fyrir konu af hennar kynslóð.
Hún amma vissi vel hversu
mikilvægt það væri fyrir eigin
hamingju og sjálfsmynd að hlúa
að hæfileikum sínum og sköp-
unarþörf.
Við lærðum af ömmu að hafa
fantasíuna og leikinn okkar
megin. Eftirminnileg er ferð
sem amma fór með nokkur af
barnabörnunum.
Við gistum í sumarbústaðn-
um í Kjósinni og eftir að hafa
borðað hafragraut með lifrar-
pylsubitum í gengum við með
ömmu upp á hól, sem fyrir
börnum var auðvitað fjall. Á
fjallstoppnum beið okkar
súkkulaðipakki sem amma
sagði að álfarnir hefðu fært
okkur.
Þannig verða álfar til, þegar
sagðar eru af þeim sögur.
Amma viðurkenndi aldrei að
hafa komið súkkulaðinu þar
fyrir.
Amma var jákvæðasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Með
aldrinum skil ég betur hversu
mikilvægt tæki jákvæðnin er til
þess að takast á við erfiðleika
og krefjandi aðstæður í lífinu.
Jákvæðni er ekki meðfæddur
eiginleiki heldur þarfnast
ákveðni og þjálfunar.
Amma ræktaði með sér
mikla jákvæðni og var það sem
kallað er í dag „lausnamiðuð“.
Mér verður hugsað til elsku-
legs Ketils afa og fjölskyldu-
trésins sem Kolfinna föðursyst-
ir mín málaði með örfínum
hárum á postulínsplatta. Fjöl-
skyldutré er af tegundastofni
sem vex án tillits til veðurskil-
yrða um heim allan og á slík
tré bætast jafnvel greinar sem
ekki vaxa úr sama jarðvegi;
stjúpbörn og aðrir frjóangar.
Hjarta okkar afkomendanna
er fyllt mikilli hlýju og fjöl-
skylduböndin tengja okkur
saman þrátt fyrir að amma
haldi ekki lengur í sinn enda.
Það má hugsa sér að á dán-
arbeðinum hafi hún hnýtt bönd-
in saman í fallega slaufu og
kvatt í sátt.
Það er erfitt að sleppa tökum
en fyrir hönd okkar Hrafnkels
bróður míns vil ég tjá þakklæti
okkar fyrir að hafa fengið
svona langan tíma með geisl-
andi elskulegri ömmu okkar.
Hún var farin að bíða eftir
hvíldinni, orðin 97 ára gömul.
Hvíldu í friði, elsku amma,
Guð veri með þér.
Birta Guðjónsdóttir.
Þegar leiðir skilja
er við hæfi að
þakka. Þakka fyrir
liðnar stundir sem
geymdar eru í safni minning-
anna. Ragnheiður, eða Didda
eins ég og mín fjölskylda kölluð-
um hana, var og er mín fyrir-
mynd í lifinu, hún var svo þakk-
Ragnheiður Þyri
Jónsdóttir
✝ RagnheiðurÞyri Jónsdóttir
fæddist 19. apríl
1921. Hún lést 6.
desember 2016.
Ragnheiður var
jarðsungin 15. des-
ember 2016.
lát, ljúf og hlý kona
og tók öllum vel. Við
áttum svo góðar
stundir á Vífilsstöð-
um þar sem Didda
var ráðskona í
mötuneytinu, hún
útvegaði mér vinnu
þar sem endaði svo í
námi hjá mér í mat-
reiðslu. Okkar vin-
átta var alltaf sterk
og var Didda systir
afa míns, Sigurðar Jónssonar,
sem lést árið 2008.
Ég átti alltaf auðvelt með að
koma henni frænku minni til að
hlæja og var húmorinn okkar oft-
ast tengdur vinnunni, en við unn-
um saman í nokkur ár á Vífils-
stöðum.Við vorum ansi oft
samferða í vinnu og heim og á
þeirri leið var oft mikið hlegið,
hún Didda var ekki besti öku-
maðurinn, enda tók hún bílpróf
mjög seint á ævi sinni. En henni
þótti mjög vænt um það að ég
keyrði okkur í vinnu. Hún var í
mörg ár ætíð með okkur á jól-
unum og kom í allar afmælisveisl-
ur og aðrar uppákomur í fjöl-
skyldunni.
Hún var einnig dugleg að
bjóða mér í leikhús, á tónleika og
var alla tíð svo jákvæð og þakklát
fyrir að ég vildi koma með. Didda
var mikil handavinnukona og
heklaði fallegt rúmteppi sem ég
mun ætíð varðveita. Elsku Didda,
takk fyrir allar stundirnar gegn-
um árin og hvíldu í friði, mín
kæra.
Klara Björnsdóttir.