Kiwanisfréttir - 01.08.1997, Blaðsíða 28

ötum
gengið

hve mikil fækkun
hefur orðið í röðum okkar Sinawik-
kvenna í áranna rás.
Sá áhugi og eldmóður sem ein-
kenndi stofnun klúbbanna fyrir þetta
tveimur til þremur áratugum virðist
hafa gufað upp í neysluþjóðfélagi
nútímans. Fyrir nokkrum árum voru
Sinawikklúbbar landsins orðnir yfir
20 talsins, en nú er talan komin nið-
urí 14. Árið 1991 var félagafjöldinn
hvað mestur eða 531, en er nú kom-
inn niður í 385. Vitanlega helst þessi
fækkun að einhverju leyti í hendur
við fækkun Kiwanisfélaga á landinu
en fækkun klúbba er þó meiri í Sina-
wik en í Kiwanis. Vissulega hefur sú
breyting orðið á að næstum hver
einasta kona vinnur nú utan heimilis
og gefur auga leið að ekki hafa allar
tíma né orku til að rækja félagslíf
auk starfanna sem bíða heimafyrir.
En þetta er áreiðanlega ekki eina
ástæðan. í þjóðfélaginu er krafan
um alþreyingu orðin svo yfirþyrm-
andi, áreitið er orðið svo gríðarlegt
að þögnin er orðin óvinur sem um-
fram allt þarf að forðast. Jafnvel í
strætó er ekki lengur friður fyrir sí-
byljunni. Mötunin gengur svo langt
að frumkvæði til mannlegra sam-
skipta er á hröðu undanhaldi og fólk
gefur sér vart tíma til að tala saman.
Daglegt sjónvarpsgláp er orðið jafn
sjálfsagt og hlustun á útvarpssöguna
var á árum áður og margar fjöl-
skyldur hittast ekki lengur við mat-
borðið, heldur aðeins fyrir framan
skjáinn. En hvað kemur þetta Sina-
wik við? Eg veit raunverulega ekki
hvort það gerir það, en þó segir mér
svo hugur um að þarna gæti verið að
finna eina skýringu á félagafækkun-
inni. Hvernig er það, er ekkert hægt
að hlæja í Sinawik? Og ef ekki,
hvers vegna? Eða er mötunin ekki
nægileg í Sinawik, þarf eitthvað að
vera að hugsa þar? Er ekki nógu
mikið fjör? Fjölmargar spurningar
leita á hugann en færra er um svör.
Það er athyglisvert að sú breyt-
ing hefur orðið á að Sinawikkonur
eru í auknum mæli farnar að taka
þátt í uppbyggingu Kiwanishúsa um
landið. Sums staðar hafa þær lagt fé
af mörkum í byggingu húsnæðisins,
keypt húsgögn og gluggatjöld, tæki
og áhöld. Þá eru dæmi um að þær
hafi tekið að sér að sjá um mat eða
ræstingu á staðnum. Ég efast ekki
um að þetta er vel séð og þakkað af
viðkomandi Kiwanismönnum, en ég
velti fyrir mér hvort þetta sé Sina-
wik starfinu til hagsbóta. Vissulega
er eitt af markmiðum Sinawik að
styðja við bakið á Kiwanismönnum,
en það er ekki meginmarkmiðið og
ég held jafnvel að orka kvennanna
fari öll í þetta í stað þess að stuðla
fyrst og fremst að eigin uppbygg-
ingu. Mér finnst eiginlega að með
þessu séu Sinawikkonur að fram-
lengja eiginkonu- og húsmóðurstarf
sitt í stað þess að efla sinn eigin fé-
lagsskap, sér til þroska og yndis-
auka. Og er þessi uppbygging Kiw-
anishúsa ekki verkefni Kiwanis-
manna? Kiwanishreyfingin er þjón-
ustuhreyfing, Sinawik er það ekki.
Eru konur að letja menn sína til
framkvæmda með því að taka yfir
verk þeirra?
Ég tek það skýrt fram að það er
fjarri mér að gera lítið úr starfi Sina-
wikkvenna að málum Kiwanis-
manna, heldur er markmið mitt að
vekja þær til umhugsunar um hvern-
ig þær vilja þróa sinn eigin félags-
skap. Ég tel þannig hið besta mál
þegar þær geta „selt“ þessa vinnu
sína við Kiwanishúsin og síðan t.d.
notað ágóðann til að fjármagna
Sinawikferð til útlanda, sem dæmi
eru einmitt um. Það sem ég geri aft-
ur á móti spurningarmerki við er að
Kiwanismenn taki að sér verkefni
sem augljóslega verður ekki klárað
nema með hjálp Sinawikkvenna og
þá ef til vill að þeim forspurðum.
Og þá er mér spurn, hvetja Kiw-
anismenn konur sínar til þátttöku í
Sinawik? Og ef ekki, þá hvers
vegna? Hvar eru t.d. konur nýju
Kiwanisfélaganna?
Þær raddir hafa óneitanlega
heyrst að margir Kiwanismenn leggi
lítið upp úr þátttöku kvenna sinna í
Sinawik, þeir vilji langtum heldur að
þær vinni með sér í Kiwanisstarfinu.
En er þá ekki bara miklu eðlilegra
að konurnar gerist Kiwanismenn?
Á 20 ára afmæli Landssambands
Sinawik fyrir tæpu ári síðan, sem
haldið var upp á með pontpi og
pragt, kom verulega á óvart hve fáir
Kiwanisklúbbar sáu ástæðu til að
láta í ljós með t.d. heillaóskum eða
kveðjum, að til væri nokkuð sem
héti Landssamband Sinawik og að
það fyrirbrigði ætti merkisafmæli.
Og það þrátt fyrir að konur þessara
sömu Kiwanisfélaga væru í Sina-
wikklúbbum innan þessa sambands.
Satt að segja skýtur það nokkuð
skökku við að á sama tíma og Sina-
wikkonur eru óðum að ganga í störf
Kiwanismanna sinna, þá láta þeir
eins og landssamtök Sinawik séu
ekki til eða ekki kveðju virði á af-
mælum. En okkur þótti samtökum
okkar lítill sómi sýndur af Kiwanis-
mönnum við fyrrnefnt tækifæri, ef
undan eru skilin umdæmisstjórn og
klúbbar eiginmanna sumra okkar
stjórnarkvenna Landssambandsins.
Ágætu Sinawikkonur, vissulega
þarf hláturinn að hljóma í Sinawik,
en ef við viljum spanna allt litróf
lífsins verðum við líka að leyfa grát-
inum að komast að, því hann er bara
andhverfa hlátursins og til að njóta
gleðinnar þarf að þekkja alvöruna.
Gefum okkur því tíma til að velta
Sinawik starfinu fyrir okkur og
skoðum huga okkar hvort við viljum
hafa okkar eigin, óháða félagsskap,
þar sem megináherslan er lögð á að
rækta samvinnu og vináttu okkar á
milli, þar sem það að hittast veitir
okkur gleði og samkennd og þar sem
skemmtunin er fólgin í því að gefa
af okkur sjálfum, að vera virkur félagi.
I mínum huga er enginn vafi á að
þannig styðjum við best við bakið á
mönnum okkar og í raun og veru
getum við á þann hátt haft úrslita-
vald um hvort þeir starfi innan Kiw-
anishreyfingarinnar.
Hanna Bachmann
formaður Landssambands Sinawik
28
KIWANISFRÉTTIR