Dagblaðið Vísir - DV - 21.02.2017, Qupperneq 31

Vikublað 21.–23. febrúar 2017 Menning 27
sem er alltaf fyrir framan nefið á lög-
reglunni, en hann er alltaf að skipta
um gervi og það virðist alveg ómögu-
legt að handsama hann.“
María: „Hann stígur bara fullskap-
aður fram á sjónarsviðið sem illur
glæpamaður. Maður fær aldrei sam-
úð með honum því maður veit ekkert
hvernig hann varð svona vondur. Það
kemur aldrei nein ástæða fyrir illsk-
unni, það er ekki leitað freudískra út-
skýringa í slæmu barnauppeldi eða
einhverju álíka. Hann kemur bara
og gerir óskunda, dregur fólk með
sér í glæpaverk og lögreglumönnun-
um tveimur tekst aldrei að handsama
hann. Það komu í raun upp vanga-
veltur hvort Fantômas væri yfirhöfuð
persóna eða hvort hann væri hrein-
lega það illa innra með okkur öllum,
einhvers konar svarthol.“
Magnús: „Hann er eiginlega bara
eins vondu karlarnir í fyrstu kynslóð
teiknimyndasagnanna, sem bara
poppa upp og gera óskunda. Það veit
enginn af hverju.“
Þannig að sögurnar um Fantômas
veita ekki hefðbundin og fullnægj-
andi málalok þar sem illmennið er
handsamað og fær makleg málagjöld
– sigrar illskan bara?
Vignir: „Já, í rauninni. Fantômas
hefur alltaf yfirhöndina og það virð-
ist ekki vera neinn lærdómur í sögun-
um!“
María: „Myndin var náttúrlega
gerð í París fyrir fyrri heimsstyrjöld, á
þeim tíma sogaði borgin til sín lista-
menn alls staðar að og þar var mikill
uppgangur. Ég held að á sama tíma
hafi verið ákveðið listrænt sakleysi.
Að einhver væri svona ótrúlega vond-
ur var svo fjarlægt fólki – þetta er fyr-
ir tvær heimsstyrjaldir og alla illsk-
una sem birtist þar fyrir framan nefið
á fólki. Krafan um uppeldishlutverk
kvikmynda var kannski ekki orðin sú
sama og í dag þegar það þarf alltaf að
vera einhver boðskapur.
Fólki fannst bara gaman
að þarna væri einhver
ógeðslega vondur.“
Magnús: „Þetta er
bara svona Die Hard-
mynd. Hún skilur ekki
neitt eftir sig, en þú ert í
geggjuðum fíling á með-
an þú horfir á hana. En
svo að það komi bara
fram þá skil ég ekki
þessa mynd, veit ekkert
hvað er í gangi – samt
er ég búinn að sjá hana
rosalega oft.“
Algjör steik
Er þetta þá erfið mynd
fyrir nútímaáhorfend-
ur?
Magnús: „Hún er
náttúrlega algjör steik,
þessi mynd!“
María: „Hún er
mjög skemmtileg og
áhugaverð. Það er mik-
ið að gerast, mjög mikið
fyrir augað. En stærsta
áskorunin fyrir okkur
voru þessar löngu senur þar sem
framvindan er óljós og manni fer
að leiðast gífurlega ef það er engin
tónlist undir. Á þessum tíma var
fólk kannski ekki alveg komið
með sömu tilfinningu fyrir klipp-
ingu og lengd sena eins og í dag.
Sumar senur eru mjög langar og
sumar mjög stuttar, effektar og
módelskot eru í mótun og fólk er
að læra á miðilinn. Að einhverju
leyti erum við því að reyna að laga
klippingu myndarinnar með tón-
listinni – og ég held að okkur hafi
tekist frekar vel til. Ein erfiðasta
senan er tólf mínútur þar sem fólk
er að hoppa upp og niður hæðir –
en maður veit ekkert hvers vegna!
Þá lögðum við hins vegar þeim
mun meira í tónlistina og þá flýtur
senan á henni.“
Vignir: „En þó að maður nái ekki
öllum söguþræðinum eru önnur
atriði sem vega upp á móti. Myndin
hefur verið hreinsuð og endurgerð,
hver rammi skannaður aftur inn í 4k-
upplausn. Þessi endurgerð er rosa-
lega flott og hún gefur manni glugga
inn í þennan tíma. Þarna er fullt
af borgarmyndum teknar í hvers-
dagsleikanum í París árið 1913. Það
er alveg magnað að horfa í gegn-
um þennan glugga í svona góðum
gæðum. Maður er svo vanur því að í
svona gömlum myndum hristist allt
til, það séu hár á filmunni, hraðinn
vitlaus og svo framvegis. En hér er
þetta bara gullfallegt.“
Vitið þið eitthvað hvernig tónlist
var leikin við myndina þegar hún var
upphaflega sýnd í kvikmyndahúsum
fyrir rúmri öld?
María: „Í þöglu myndunum
var það annaðhvort píanóleikari
sem lék undir í kvikmyndahúsinu
eða hljómsveitir í stærri borgum.
Mjög sjaldan fylgdi ákveðin tón-
list ákveðinni kvikmynd. Senurnar
voru bara eyrnamerktar „hasarsena“
eða „ástarsena“ og svo var valin við-
eigandi tónlist úr einhverjum laga-
banka. Það var reyndar samin tónlist
við myndina þegar hún var endur-
útgefin á DVD-disk, en það var bara
einhver týpísk Hollywood-tónlist,
sem við reyndum reyndar að forðast
að hlusta á, enda fórum við líka allt
aðra leið.“
Nú eruð þið að fara að spila með
myndinni á tvennum tónleikum á
skemmtistaðnum Húrra í vikunni. Er
krefjandi að spila tónlistina á tónleik-
um?
María: „Já, maður hefur afskap-
lega lítinn umhugsunarfrest og Maggi
þarf að spila mjög hratt á trommurn-
ar og verður mjög þreyttur. Þetta er
því góð tónlistarleg líkamsrækt.“
Magnús: „Það var náttúrlega tekin
ákvörðun um að vera ekki að sulla
neitt.“
Sólrún: „Þegar maður vinnur með
mynd þar sem söguþráðurinn er ekki
alveg augljós, getur verið freistandi
að sleppa sér í svolitlu flæði og spuna,
en við ákváðum að vinna mjög ná-
kvæmlega með myndinni.“
Vignir: „Við reynum að fara nokk-
uð nákvæmlega eftir söguþræðinum.
Gerum umhverfishljóð og tímasetj-
um hana alveg niður á sekúndu.“
Þannig að þið eruð í raun að hljóð-
gera myndina?
Vignir: „Já, en þó ekki alltaf. Við
erum ekki að gera öll hljóðin, erum ekki
með kókoshnetur að gera hestahljóð.“
Magnús hneggjar og allir hlæja.
Fantômas í verkefninu
Nú fyrir jólin, um þremur árum eftir
tónleikana í París, kom plata með tón-
list Amiinu við Juve contra Fantômas .
„Lögin standa algjörlega sjálfstæð og
fólk þarf ekkert að vita af myndinni
til að njóta tónlistarinnar,“ útskýrir
María.
„Þetta hefur tekið svo langan tíma
vegna þess að við erum öll í öðrum
tónlistarverkefnum og með lítil börn
og svoleiðis. Við komumst ekkert í
upptökur fyrr en ári eftir tónleikana,
ári seinna var platan tilbúin, en svo
tókst ekki að gefa hana út fyrr en ári
eftir að hún var tilbúin, á hrekkjavök-
unni 2016,“ segir Sólrún.
„Það hefur verið svolítill draug-
ur sem hefur fylgt þessu verkefni,“
segir María. „Allt hefur reynst svolítið
flókið. Það hefur verið svolítið mikill
Fantômas í þessu.“
Amiina leikur tónlist sína undir
kvikmyndinni Juve contra Fantômas
á Húrra miðvikudaginn 22. febrúar
og fimmtudaginn 23. febrúar. n
Ofurgrúppa
Meðlimir Amiinu eru virkir í fjölda annarra verkefna og hlutu samanlagt sjö tilnefningar
til íslensku tónlistarverðlaunanna á dögunum.
n Plata ársins (opinn flokkur): Amiina - Fantômas
n Plata ársins (sígild og samtímatónlist): Schola Cantorum – Meditatio
n Tónlistarflytjandi ársins (sígild og samtímatónlist): Schola Cantorum
n Tónverk ársins (sígild og samtímatónlist): María Huld Markan Sigfúsdóttir
– Aequora
n Tónverk ársins (djass og blús): ADHD – Magnús Trygvason Elíassen
n Lagahöfundur ársins (djass og blús): ADHD
Tónlistarflytjandi ársins (djass og blús): ADHD
„Krafan um upp-
eldishlutverk kvik-
mynda var kannski ekki
orðin sú sama og í dag
þegar það þarf alltaf að
vera einhver boðskapur.
Sími: 562 5900
www.fotomax.is
Ömmu og
afa bollar í
miklu úrvali
Fæst í vefverslun og í verslun
okkar að Höfðabakka 3
Laugavegur 24
Sími 555 7333
publichouse@publichouse.is
publichouse.is
BENTO BOX
11.30–14.00 virka daga / LUNCH
11.30–15.00 um helgar / BRUNCH
1.990 kr.