Morgunblaðið - 28.04.2017, Qupperneq 27

fyrir hálfum mánuði í Vogatung-
una í Mosó.
Hæfileika þína í matseld og
bakstri leikur enginn eftir.
Hversu oft stóð ég á blístri eftir
matinn þegar þú segir við mig:
„Björn minn, þú verður að klára
þetta.“ Það hefði ekki verið
fræðilegur möguleiki, amma mín.
Ég borðaði allt of oft of mikið hjá
þér og ekki síst þegar þú varst
með læri í ofni eða ömmu Dúbbu
gúllasið, eða kjúkling í rauðu sós-
unni og svo endaði máltíðin alltaf
á klassísku ísblómi. Þú hugsaðir
alltaf meira um okkur öll en þig
sjálfa, þú bara varst þannig gerð.
Og aldrei nokkurn tíma minnist
ég þess að þú hafir bölvað nokkr-
um manni, enda varst þú svo já-
kvæð og hress að eðlisfari, sá
eiginleiki gaf þér þá sýn að sjá
hlutina í því ljósi að það var öllu
hægt að bjarga og það er hlutur
sem ég hef tileinkað mér frá þér.
Ef einhver hefur hjarta „úr
gulli“, þá varst það þú.
Svo var það þannig að ef eitt-
hvað bjátaði á eins og gengur og
gerist þá vissir þú það, þú bara
vissir það, þó aðþað sæist ekki
utan á mér. Eins og þú sagðir við
mig svo oft: „Ég skil þig svo vel,
Björn minn, amma skilur þig svo
vel.“ Það gerðir þú svo sannar-
lega og veit að þú munt gera
áfram. Ef ég ætti að skrifa upp
allar minningarnar, allan lær-
dóminn sem ég hef hlotið frá þér,
þá myndi allt þetta upplag Morg-
unblaðsins ekki duga í það.
Hjartað mitt geymir stundirnar
okkar á góðum stað.
Ég kveð þig með miklum
söknuði, þakklæti og hlýju, elsku
amma mín, en um leið er ég sátt-
ur fyrir að þú hafir fengið að fara
þótt þú hafir ekki sýnt á þér neitt
fararsnið. Þú varst hvíldinni feg-
in og Kiddi afi og Maja
langamma hafa tekið vel á móti
þér. Ég get ekki þakkað þér
nægilega mikið fyrir allt, elsku
amma Dúbba. Ég veit að núna
líður þér vel og það er huggun.
Þar til næst
Þinn
Björn Þór.
Amma Dúbba er langamma
mín. Ég elskaði alltaf þegar hún
eldaði hafragraut handa mér og
þegar hún gaf mér ísblóm. Það
var ótrúlega gott. Hún var alltaf
svo góð við alla. Ég varð mjög
sár þegar hún dó. En ég mun
alltaf muna eftir henni, sama
hvað gerist og ég veit að hún
gleymir mér aldrei. Ég elska
hana út af lífinu.
Freyja María (Maja).
Mín kæra frænka, Þorbjörg
Jónasdóttir, kvaddi þennan heim
á nítugasta og fyrsta aldursári,
föstudaginn 21. apríl. Við andlát
Dúbbu streyma fram margar
kærar minningar og þá sérstak-
lega frá bernskuárum mínum á
Flateyri.
Dúbba var systir mömmu og
voru þær aldar upp í Strýtu, húsi
Maríu ömmu við Hafnarstrætið
þar sem þær seinna hófu báðar
sinn búskap sem fullorðnar kon-
ur. Strýtufjölskyldan fylgdist að
í einu og öllu og við krakkarnir
vorum alin upp í einum hóp enda
ekki um stóra fjölskyldu að
ræða. Hjá Dúbbu var ávallt glatt
á hjalla, hún var ætíð hress og
kát og gott var að heimsækja
hana. Hún var gestrisin með ein-
dæmum og alltaf þegar við kom-
um í heimsókn voru kræsingar af
bestu gerð og þar með talin okk-
ar uppáhalds-Dúbbukaka. Á síð-
ustu árum heimsóttu Dúbba og
Jónas okkur reglulega til Þor-
lákshafnar og erum við þakklát
fyrir þær stundir en framvegis
verður Dúbba okkar ekki lengur
með í för, hennar verður sárt
saknað.
Elsku fjölskylda, við sendum
ykkur okkar samúðarkveðjur.
Við kveðjum Dúbbu með virð-
ingu og söknuði.
María Sigurðardóttir
og fjölskylda.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2017
✝ VilhjálmurKristján Sig-
urðsson fæddist á
Siglufirði 14. maí
1926. Hann lést að
Sólteigi, Hrafnistu,
Reykjavík, 19. apr-
íl 2017.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Kristjánsson, spari-
sjóðsstjóri og heið-
ursborgari Siglu-
fjarðar, f. 24. október 1888, d.
11. febrúar 1977, og Anna Sig-
rún Vilhjálmsdóttir húsmóðir, f.
18. ágúst 1888, d. 10. febrúar
1970. Systkini Vilhjálms eru
Þráinn, f. 11. nóvember 1912, d.
18. mars 2004, Sigurjóna, f. 8.
febrúar 1919, d. 8. ágúst 2001,
Haraldur, f. 3. júlí 1914, d. 1.
júní 1915, og Sigrún, f. 29. sept-
ember 1917, d. 3. desember
1932. Vilhjálmur kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Sigríði
Vilhjálmsdóttur, þann 30. maí
1953. Foreldrar hennar voru
Vilhjálmur Árnason, skipstjóri
og útgerðarmaður, f. 1986, d. 4.
júlí 1976, og Guðríður Sigurð-
ardóttir húsmóðir, f. 17. desem-
ber 1898, d. 10. febrúar 1983.
Systkini Sigríðar eru Kristín
einn son frá fyrri sambúð. 3)
Sigurður, f. 1959, maki Ingunn
Ólafsdóttir. Börn þeirra eru
Ólafur Valur, f. 1993, sambýlis-
kona hans er Katarzyna Anna
Kakol, og Tómas, f. 1996. Vil-
hjálmur ólst upp á Siglufirði.
Hann útskrifaðist frá Versl-
unarskóla Íslands og vann síðan
sinn starfsferil, 45 ár, hjá SÍF,
Sölusambandi íslenskra fisk-
framleiðenda. Þar sá hann um
gerð útflutningsskjala. Vil-
hjálmur var meðal stofnenda
Bridgesambands Íslands árið
1948 og sat í fyrstu stjórn sam-
bandsins. Hann var lengi vel
meðal fremstu bridgespilara
landsins. Hann varð Íslands-
meistari nokkrum sinnum, m.a.
Íslandsmeistari í tvímenningi
með föður sínum árið 1957 en
það er í eina skiptið sem feðgar
hafa orðið Íslandsmeistarar í
tvímenningi. Vilhjálmur átti
sæti í landsliði Íslendinga í
Bridge um hríð og fór með
landsliðinu í keppnisferðir er-
lendis. Vilhjálmur sneri sér
meira að keppnisstjórn þegar
árin liðu og hlaut heiðursmerki
Bridgesambands Ísland árið
2008 fyrir framlag sitt til
bridgeíþróttarinnar á Íslandi.
Vilhjálmur hafði gaman af
ferðalögum og stangveiði og
fylgdist vel með íþróttum.
Vilhjálmur verður jarðsung-
inn frá Bústaðakirkju í dag, 28.
apríl 2017, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Vilhjálmsdóttir, f.
1. maí 1930, og
Árni Vilhjálmsson,
f. 11. maí 1932, d.
5. mars 2013. Vil-
hjálmur og Sigríð-
ur eignuðust þrjú
börn: 1) Vilhjálm, f.
1953, maki Stein-
unn Ósk Guð-
mundsdóttir. Börn
þeirra eru Vil-
hjálmur Ingi, f.
1987, sambýlismaður hans er
Hannes Pálsson, og Anna, f.
1995. Steinunn á tvö börn frá
fyrra hjónabandi, Guðmund
Arnar Þórðarson, f. 1980, maki
Þórhildur Edda Ólafsdóttir og
eiga þau þrjú börn og Fanney
Þórðardóttir, f. 1981, maki
Kristinn Líndal Jónsson og eiga
þau tvö börn. 2) Guðríði, f.
1955, maki Sigurbergur Björns-
son. Börn þeirra eru Björn
Logi, f. 1991, og Bjarnheiður, f.
1993. Guðríður á tvær dætur
frá fyrra hjónabandi, Sigríði
Sóleyju Guðnadóttur, f. 1975,
maki Óli B. Jónsson, þau eiga
þrjú börn og Bergdísi Guðna-
dóttur, f. 1982, sambýlismaður
Egill Tryggvason. Þau eiga
eina dóttur og þá á Bergdís
Með þakklátum huga fyrir
góðan vinskap og góðar stundir
kveð ég tengdaföður minn í dag.
Þegar dóttir hans, Guðríður,
kynnti mannsefnið til sögunnar
tók hann mér vel og sýndi mér
rausnarskap og velvilja sem
aldrei féll skuggi á.
Vilhjálmur var mikill bridge-
spilari, hafði unnið Íslandsmeist-
aratitla auk annarra verðlauna.
Fyrst þegar við kynntumst var
honum tíðrætt um sagnir,
slemmur, spil á hendi og hvað
þetta nú heitir. Hann skynjaði
fljótt fátækt viðmælandans á
þessu sviði og hvarf alfarið frá
þeirri umræðu, enda hafði hann
frá miklu að segja af uppvaxt-
arárum sínum á Siglufirði,
skrýtnum tilsvörum samferða-
manna og fólki sem hann hafði
kynnst í leik og starfi.
Vilhjálmur hafði gaman af
veiði og man ég eftir er við fór-
um með krakkana í grenjandi
rigningu í veiðiferð í læk nálægt
Laugarvatni. Hann lagði sig
fram um að skipuleggja ferðina
og hjálpa krökkunum við veiðina.
Öll komum við holdvot til baka,
en þó með reyktan fisk sem við
keyptum á leiðinni. Gott var að
koma aftur í hlýjuna í sumarbú-
staðnum, en samveran var
skemmtileg og stundum eru það
litlu hlutirnir sem verða minn-
isstæðastir.
Við hjónin ásamt börnum og
tengdaforeldrunum fórum marg-
sinnis í ferðalög saman, bæði
þegar við bjuggum erlendis við
nám og störf og einnig þess utan.
Við náðum að ferðast víða um
Belgíu, Frakkland, Spán, Þýska-
land, Bandaríkin, heimsækja
merkilega staði og eiga margar
skemmtilegar stundir saman.
Þegar við fluttumst heim frá
Bandaríkjunum auralaus eftir
eins og hálfs árs nám þar sem
yngsta dóttir okkar fæddist sá
Vilhjálmur um að koma búslóð-
inni okkar heim fyrir okkur. Á
þessum tíma langaði mig til þess
að spreyta mig á að selja fisk í
nágrenni skólans í New York og
gerðist hann sérlegur umboðs-
maður minn á Íslandi. Ekki gekk
vel hjá honum að finna seljendur
á Íslandi, en við fengum engu að
síður senda tvo kassa með dýr-
indis kola með þeim skilaboðum
að við fjölskyldan ættum að
borða þetta sjálf.
Vilhjálmur var mikill fjöl-
skyldumaður. Hann var einnig
viðkvæmur á sinn hátt og mátti
aldrei aumt sjá. Þá var hann
strax farinn á stúfana við að
finna leiðir til þess að hjálpa, og
ef viðkomandi vantaði pening þá
greip hann samstundis upp vesk-
ið, dró upp seðla og rétti. Sömu-
leiðis var hann fljótur að grípa
símann eða tala máli fjölskyld-
unnar ef hann sá tækifæri eða
þörf til þess. Vilhjálmur var
hvatvís maður og stundum var
ákafinn þannig að fjaðrir ná-
lægra gátu ýfst þegar hann
geystist fram. Vilhjálmur hugs-
aði aldrei um eigin hag þegar
leitað var til hans, en um leið gat
hann verið kröfuharður á sína
nánustu.
Og glettnin var aldrei langt
undan hjá Vilhjálmi. Spaugilegar
hliðar mannlífsins fóru ekki fram
hjá honum. Þó svo að síðla á ævi-
kvöldi heyjaði hann erfitt stríð
við sjúkdóm, sem að lokum varð
honum að falli, gat hann spaugað
fram undir það síðasta.
Um leið og ég kveð tengda-
föður minn með hlýjum huga
votta ég Sigríði tengdamóður
minni og öllum afkomendum
innilega samúð mina. Ég veit að
minningin um góðan mann mun
lifa í hjörtum okkar allra. Megi
hann hvíla í friði.
Sigurbergur Björnsson.
Tengdafaðir minn, Vilhjálmur
Sigurðsson, kvaddi þann 19. apr-
íl síðastliðinn og hélt af stað til
Sumarlandsins. Allt frá fyrsta
fundi okkar fyrir rúmum 30 ár-
um sýndi hann mér ekki annað
en kærleika og hlýju. Villi, eins
og hann var ávallt kallaður, var
mikill sælkeri. Hann elskaði góð-
an mat og lét svo sannarlega vita
af þegar honum líkaði vel og er
líklega sá maður sem ég hef hvað
mest notið þess að elda fyrir.
Það var alltaf gott að fá tengda-
foreldrana í mat og ekki verra að
þiggja hrósið frá Villa þegar
hann var búinn að taka vel til
matar síns.
Alla tíð tók hann mér og mín-
um opnum örmum og sýndi
ávallt væntumþykju og um-
hyggjusemi. Hann hafði yndi af
börnunum sínum, tengdabörn-
um, barnabörnunum og í seinni
tíð voru það svo barnabarna-
börnin sem vöktu kátínu. Eins
og oft vill verða hafði hann mikla
ánægju af því að gauka að afa og
langafabörnunum smá aur, og
gerði það ósjaldan.
Tengdapabbi var keppnismað-
ur og hafði áhuga og gaman af
kappleikjum og þá aðallega fót-
bolta og handbolta. Hann lifði
sig inn í leikinn og það var gam-
an að fylgjast með honum horfa
á fótbolta í sjónvarpi. Þegar
mest gekk á kipptist hann oft til
eins og hann væri sjálfur að
sparka í boltann. Undanfarin ár
fór þó áhuginn á flestu slíku
dvínandi en þó lifði sælkerinn
góðu lífi. Ég hafði unun af því að
fara með honum í stöku ísbíltúr.
Hann naut þess að fá ís eins og
annað sem honum þótti gott. Þá
lét hann oft móðan mása um
bernsku sín. Hann varð fyrir
áföllum á því skeiði ævinnar sem
sálin er viðkvæmust og náði
aldrei að vinna sig úr þeim. Í þá
tíð þekktist ekki áfallahjálp eða
að yfirleitt væri talað um við-
kvæma hluti eins og hjónaskiln-
aði við börn. Villi var á sjöunda
ári þegar hann varð fyrir alvar-
legum brunaáverka þegar yfir
hann helltist sjóðandi heitt kaffi.
Það gerðist stuttu eftir að hann
hafði veikst af barnaveiki sem
systir hans Sigrún lést úr 15 ára
gömul. Þegar hann nálgaðist
unglingsár skildu foreldrar hans
og átti hann alla tíð erfitt með að
sætta sig við það. Hann var orð-
inn unglingur þegar timburhús
sem hann bjó í ásamt móðir sinni
brann til kaldra kola og náði
móðir hans rétt að komast út.
Atriði eins og áfallahjálp og sál-
fræðiþjónusta voru óþekkt og
tengdafaðir minn vann aldrei úr
áföllunum fremur en flestir aðrir
af hans kynslóð.
Þrátt fyrir áföllin var Vil-
hjálmur viðkvæmur og mátti
ekkert aumt sjá. Hann var mikill
tilfinningamaður og góð sál sem
ég er mjög þakklát að hafa feng-
ið kynnast. Ég kveð þig, kæri
tengdapabbi, með innilegu þakk-
læti og leyfi mér að lokum að
láta eitt erinda úr lagi Bubba
Morthens, Kveðja, fylgja þessum
orðum:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Blessuð sé minning þín,
Steinunn Ósk.
Afi minn, yndislegi afi Villi,
hefur fundið friðinn og ljósið sem
hann átti skilið. Níræður að
aldri. Hann fór þó ekki án þess
að berjast og lét ekki undan fyrr
en honum sjálfum fannst tími til
kominn. Eftir fallega stund með
sínum nánustu var hann sáttur
og tilbúinn, því var endirinn eins
fallegur og á var kosið.
Þegar ég hugsa um afa fyllist
hjartað hlýju. Ömmu elskaði
hann afar heitt og það sást lang-
ar leiðir á því hvernig hann
horfði á hana og talaði um hana
af ást, virðingu og stolti. Og
svona leið honum í garð okkar
allra. Þegar barnabörn og barna-
barnabörn komu í heimsókn
ljómaði hann og hamingjan og
kærleikurinn skein af honum.
Það var ekkert fallegra en að
horfa á hann halda á nýfæddu
barnabarnabarni, hamingjusam-
ur, stoltur og umhyggjusamur.
Það var toppurinn á tilverunni
hjá honum. Hann lét okkur alltaf
líða eins og ekkert annað skipti
máli en við, við vorum honum
svo mikilvæg. Svo auðvitað í
enda heimsóknar króaði hann
mann af án þess að nokkur sæi,
laumaði að manni smá peningi
og hvíslaði ákveðinn á svip
„settu þetta í vasann“. Þau voru
ekki fá skiptin sem hann óafvit-
andi var að gefa manni mikil-
vægan aur þegar það vantaði
bensín á bílinn eða mat í ísskáp-
inn í enda mánaðar. Örlátur eng-
ill var hann alla mína tíð.
Annað sem kemur einna
sterkast upp í hugann þegar ég
hugsa um afa er samband hans
við einu dóttur sína, mömmu
mína, Guðríði. Hann elskaði alla
sína afkomendur, en mamma var
númer eitt.
Hún passaði líka upp á hann
til síðasta dags. Hún sá til þess
að lífsgæði hans væru eins góð
og þau gætu mögulega verið og
hún var það mikilvægasta í hans
lífi. Ég veit að afi var henni
þakklátur, og við erum það öll,
fyrir allt sem hún gerði fyrir
hann. Hún var ljósið í lífi hans.
Það er því fallegt og hughreyst-
andi að hugsa til þess að hún hafi
setið hjá honum fram að síðustu
andartökum og haldið í hendur
hans.
Það er gott til þess að hugsa
að nú situr afi með öðrum fyrsta
flokks englum og fylgist með
okkur, spilar bridge og rifjar
upp bernskuminningar frá Siglu-
firði. Fyrir utan okkur fjölskyld-
una þá fékk þetta hann líka til að
ljóma.
Takk afi, fyrir allar stundirnar
okkar saman, þær eru ómetan-
legar. Ég mun sakna þín þar til
við hittumst aftur. Þangað til
ylja ég mér við minningar af fal-
lega brosinu þínu og þínu ein-
staka hjartalagi. Þín,
Bergdís.
Vilhjálmur K.
Sigurðsson
Ástkær móðir mín, amma og langamma,
HELGA ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Ísafirði,
lést á Landakoti fimmtudaginn 20. apríl.
Útförin fer fram frá Garðakirkju þriðjudaginn
2. maí klukkan 15.
Pétur Njarðvík
Brynhildur Pétursdóttir Sigurður Jónsson
barnabarnabörn
Ástkær bróðir minn og móðurbróðir okkar,
JÚLÍUS ÓSKAR ÁSGEIRSSON
frá Eskifirði,
lést á sjúkradeild Hrafnistu í Hafnarfirði
föstudaginn 14. apríl.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 2. maí klukkan 15. Þeim sem vilja minnast hins
látna er vinsamlega bent á Drafnarhús í Hafnarfirði.
Kristbjörg þ. Ásgeirsdóttir
Ásgeir J. Whitney
Ólafur Whitney
Davíð Whitney
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÚN FINNBOGADÓTTIR,
Dvalarheimilinu Höfða, áður
Vesturgötu 90, Akranesi,
lést á Höfða sunnudaginn 23. apríl.
Jarðsett verður frá Akraneskirkju þriðjudaginn
2. maí klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Dvalarheimilið Höfða.
Sigríður Eiríksdóttir
Sigþór Eiríksson Þórheiður Aðalsteinsdóttir
Eiríkur Vignisson Ólöf Linda Ólafsdóttir
Katrín Björk, Vignir Gísli og Eiríkur Hilmar
Mágkona mín og móðursystir okkar,
GYÐA EBBA SALÓMONSDÓTTIR,
síðast til heimilis í Seljahlíð,
lést 12. apríl.
Útförin fer fram í Seljakirkju þriðjudaginn
2. maí klukkan 13.
Kvödd með þökk og söknuði.
Sigfús Sigurðsson
Ingibjörg Sigfúsdóttir
Guðný Sigfúsdóttir
Sigrún Sigfúsdóttir
Lilja Van Beers MacAlister
Derek Van Beers