Morgunblaðið - 28.04.2017, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. APRÍL 2017
✝ Ægir SteinnSveinþórsson
fæddist í Reykja-
vík 25. júlí 1964.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
17. apríl 2017. Æg-
ir var sonur þeirra
Sveinþórs Péturs-
sonar skipstjóra, f.
5.4. 1922, d. 7.2.
2013, og Áslaugar
Matthíasdóttur húsmóður, f.
14.9. 1924, d. 16.12. 1997.
Bróðir hans er Pétur Ragnar
Sveinþórsson, f. 2.4. 1962, og
hálfbróðir, sammæðra, Haukur
Ásmundsson, f. 9.9. 1949, d.
11.11. 2008. Ægir kvæntist 5.3.
1999 Helgu Hönnu Sigurðar-
dóttur, f. 5.3. 1962 í Reykjavík.
og eitt sumar starfaði hann
sem lögregluþjónn. Ægir lauk
skipstjórnarprófi, 3. stigi, frá
Stýrimannaskólanum vorið
1993. Hann starfaði sem stýri-
maður hjá Eimskipum eftir út-
skrift en kom í land árið 2000
til þess að eiga meiri tíma með
fjölskyldu sinni. Hann starfaði
á skrifstofu Eimskipa til ársins
2005 en þá færði hann sig um
set og hóf störf hjá Félagi skip-
stjórnarmanna þar sem hann
starfaði fram á síðasta dag.
Samhliða því sat hann sem
varamaður í stjórn sjó-
mannadagsráðs.
Ægir útskrifaðist úr MBA-
námi frá Háskóla Íslands vorið
2011 og lauk varðskipadeild
Tækniskólans 2012.
Ægir var alla tíð mikill
útvistarmaður og ferðast vítt
og breitt um landið með fjöl-
skyldu sinni og vinum.
Útför Ægis fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 28. apríl
2017, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Foreldrar Helgu
eru Sigurður
Sveinsson Hálfdan-
arson, f. 28.6. 1935
í Reykjavík, og
Theodóra Sveins-
dóttir, f. 15.3. 1936
í Reykjavík. Dætur
þeirra eru Ásta
Ægisdóttir, f. 21.1.
1991, og Silja Æg-
isdóttir, f. 25.1.
1993.
Ægir lauk verslunarprófi frá
Verslunarskóla Íslands vorið
1982 og stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskólanum í Ármúla
haustið 1984. Ægir fór ungur á
sjó, fyrst sem messagutti og
síðar sem háseti og bátsmaður
hjá Samskipum. Hann vann
ýmis störf, svo sem smíðavinnu
Ég hef oft fengið að heyra
það að ég líkist pabba þó að
aðrir sjái frekar svip af
mömmu. Við pabbi deildum
skapgerð og brugðumst oft við
með líkum hætti. Mamma átti
það til að hrista hausinn yfir
okkur þegar við komum með
sömu sniðugu athugasemdina
með augnabliks millibili án
þess að vita af því að hafa end-
urtekið hitt. Við áttum okkur
sérstaka keppni í rökræðu og
hugmyndaflugi sem fór oftar
en ekki fram yfir kvöldverð-
inum. Við þurftum bæði að eiga
síðasta orðið og fórum lengst
út í móa með steypuna til að
rökstyðja málflutninginn.
Keppninni lauk svo iðulega
með því að á okkur var sussað
þegar engin nennti að hlusta
lengur á þetta endalausa tuð
okkar. Þá þurfti að bíta í tung-
una á sér til að koma ekki með
eina athugasemd í viðbót.
Pabbi var græjukall þó að
hann vildi seint viðurkenna það
og átti að minnsta kosti tvennt
af hverju því sem tengdist
áhugamálunum, svo sem veiði
og útivist. Hann var líka mikill
bókaunnandi og því er allt
flæðandi í bókum heima. Hann
hafði gaman af því að fara á
bókamarkaði og í góðgerðar-
búðir sem selja notaðar bækur
og ósjaldan dröslaðist ég með
honum. Það er ekki nema mán-
uður síðan við fórum síðustu
ferðina, án þess að hafa
minnstu hugmynd um hve
stuttan tíma við áttum eftir
saman. Oft stóðum við svo fyrir
framan bókasafnið heima og
hann rétti mér titla sem honum
þóttu góðir. Síðasti slíki bunk-
inn af bókum sem hann mælti
með bíður eftir sumrinu.
Enginn skildi mig betur en
pabbi, hann las í gegnum mig
eins og glæran plastpoka. Það
var heldur ekkert sem við gát-
um ekki rætt og eitt af því sem
ég mun sakna mest eru sam-
tölin okkar um lífið og til-
veruna, hvort sem það var
seint um kvöld, uppi á fjöllum
eða samhliða hversdaglegu
snatti. Maður skilur ekki alltaf
eigin tilfinningar og þá var gott
að geta rætt við pabba sem
setti hlutina í samhengi og gaf
manni betri skilning á sjálfum
sér.
Hann hafði stanslausa trú á
mér, líka þegar ég leyfði sjálfri
mér að efast. Þegar mér fannst
ég vera missa móðinn í stórum
verkefnum, eins og kom fyrir í
prófalotum, þá var nóg að
hringja í pabba og láta hann
tala mig aftur í gang. Það kom
líka fyrir að mér mistókst og
gat orðið hundfúl út í sjálfa
mig en ég upplifði það aldrei að
ég hefði brugðist honum. Það
varð aldrei heimsendir, það
þurfti bara endurskoða hvað
mætti betur fara í næstu til-
raun.
Það fór því fjarri að pabbi
liti sem svo á að hann væri
gallalaus og hann var ófeiminn
við að ræða það sem hann hefði
viljað hafa gert betur. Í leiðinni
vildi hann að forða manni frá
því að endurtaka mistökin sín.
Pabbi var alltaf sterkur og
hraustur og það er óskiljanlegt
að hann gat veikst og dáið á
svo skömmum tíma sem raun
ber vitni. Við gengum út frá því
að eiga langa og bjarta framtíð
saman og leyfðum huganum að
reika til þess sem yrði að
nokkrum árum liðnum. Það
verður sárt að fara í gegnum
næstu áfanga án þess að pabbi
sé til staðar, stoltur og ánægð-
ur með mig.
Elsku pabbi, það dýrmæt-
asta sem þú gafst mér verður
ekki af mér tekið. Músurinn
þinn,
Silja.
Það er fáránlegt að tala um
pabba í þátíð. Hann skilur eftir
sig stórt tóm í mínu lífi og lík-
lega flestra sem hann þekktu.
Pabbi var sá sem ég gat allt-
af stólað á. Ég vissi að þegar
eitthvað kom upp á gat ég
treyst á að hann hefði tíma fyr-
ir mig, sama hversu ómerkileg
atriði þvældust fyrir mér.
Pabbi kenndi mér að vera
samkvæm sjálfri mér, að koma
fram við aðra af heilindum og
mikilvægi þess að rækta vin-
áttu. Hann hafði óbilandi trú á
mér og hvatti mig áfram í öllu
því sem ég tók mér fyrir hend-
ur. Honum tókst að fullkomna
þá fínu línu að setja markið
hátt, en þó aldrei hærra en ég
réð við því eina krafan sem
hann gerði var að ég væri sátt.
Við pabbi vorum miklir fé-
lagar og gátum talað um allt
milli himins og jarðar. Hann
þekkti mig svo vel, jafnvel bet-
ur en ég sjálf. Þegar smáatriðin
flæktust fyrir mér gat hann
alltaf fengið mig til þess að
stoppa, anda og sjá heildar-
myndina. Minnti mig á það
hvernig maður borðar fíl, einn
bita í einu.
Núna er alltof hljótt heima,
enginn pabbi að reyta af sér
brandara með látum og fífla-
gangi. Enginn pabbi að syngja
jólalög um hásumar. Núna
sussa ég bara á öskrandi kyrrð-
ina.
Pabbi var kletturinn minn og
hann skilur eftir sig stórt gat.
Ég verð í staðinn að styðja mig
við minninguna um besta pabba
í heimi.
Ásta.
Elsku Ægir minn.
Ekki datt okkur í hug að
þegar þið komuð til okkar í mat
í byrjun mars að það væri síð-
asta stundin okkar saman. Þó
að við vissum og sæjum hvað
þú varst veikur, grunaði okkur
ekki að þetta tæki svona stutt-
an tíma, því þá hefðum við aldr-
ei farið í ferðina okkar.
Minningarnar um þig eru
margar, en fyrst og fremst
minnumst við þess hversu
traustur þú varst. Það var ynd-
islegt að sjá þá virðingu og
kærleik sem þið Helga Hanna
áttuð og þá samheldni sem var
meðal ykkar og Ástu og Silju.
Þú varst þeirra klettur. Alltaf
varstu boðinn og búinn til að
hjálpa okkur, mála baðherberg-
ið ásamt svo mörgu öðru. Það
var alltaf líf og fjör í Beykihlíð-
inni á aðfangadagskvöld en
okkur var alltaf boðið til ykkar
ásamt Pétri bróður þínum. Þú
varst með þína svuntu og sleif-
ar að stússast í matnum, enda
snilldarkokkur og stundum
tókstu lagið. Þetta voru ynd-
isleg kvöld. Við minnumst einn-
ig allra afmælisboðanna og út-
skriftarveislanna hjá Ástu og
Silju. Þegar Helga Hanna varð
fimmtug var haldið dömuboð og
ég mætti langfyrst að vanda.
Þá varst þú að klára að skúra
eldhúsgólfið í gallabuxum og
berfættur í skónum og ég hélt
að þú myndir láta þig hverfa
áður en dömurnar mættu. Ó
nei, niður stigann kom hár og
glæsilegur tengdasonur okkar
klæddur í smóking, því nú
skyldi dekrað við afmælisbarn-
ið og gestina. Ég var svo stolt
af þér þar sem þú snerist í
kringum Helgu og gestina á
þinn hægláta hátt.
Þið létuð draum ykkar ræt-
ast þegar þið keyptuð fallegt
gamalt hús í Stykkishólmi með
útsýni yfir Breiðafjörðinn. Haf-
ið átti alltaf stór ítök í þér,
enda sjómaður og stýrimaður
til margra ára. Þetta var para-
dísin ykkar sem þið fenguð svo
stuttan tíma til að njóta saman.
Við Siggi og öll fjölskyldan
heitum þér því að passa vel upp
á Helgu Hönnu og prins-
essurnar ykkar.
Við biðjum góðan Guð að
blessa þær allar og styrkja við
þennan mikla missi þeirra.
Elsku Ægir minn, minningin
um glæsilegan, kærleiksríkan
og hjálpsaman tengdason okkar
mun lifa með okkur um ókomin
ár. Á móti þér hafa foreldrar
þínir tekið og nú lifirðu í ljós-
inu og kærleikanum að eilífu.
Guð blessi minninguna um
þig, elsku vinur.
Þínir tengdaforeldrar,
Theodóra og Sigurður.
Með miklum söknuði kveðj-
um við í dag kæran mág og
svila, traustan og góðan vin.
Hann lést eftir stutta en snarpa
baráttu við krabbamein og er
stórt skarð hoggið í fjölskyld-
una og vinahópinn. Góður
drengur er genginn.
Við erum heppin sem áttum
því láni að fagna að eiga sam-
leið með Ægi í lífinu. Hann
kom inn í fjölskyldu okkar á
sinn skemmtilega hátt og með
aðra sýn á lífið en við höfðum
vanist. Hann var einstaklega
traustur og ráðagóður maður,
réttsýnn og ákveðinn, skemmti-
legur og velviljaður. Hann var
mikill náttúruunnandi og
áhugamaður um ferðalög og
þeim áhuga deildu þau fjöl-
skyldan heilshugar. Sameigin-
legur áhugi á ferðamennsku
tengdi okkur fjölskyldurnar
saman og hálendið heillaði. Við
erum svo lánsöm að hafa farið í
fjölmargar ferðir með þeim
hjónum og Ástu og Silju, innan-
lands og utan. Hálendisferðirn-
ar standa alltaf upp úr, þar sem
stelpurnar okkar, þær Ásta,
Silja og Thea, nutu samverunn-
ar og uppgötvuðu náttúruna,
því oftast urðu þessar ferðir
miklar ævintýraferðir og betri
ferðafélaga er ekki hægt að
hugsa sér. Samverustundir með
stórfjölskyldunni voru margar
og skemmtilegar. Hann var
umhyggjusamur og lét sig
varða um hag allra fjölskyldu-
meðlima, ungra sem aldinna.
Ægir og Helga áttu fallegt
og ástríkt samband, þar sem
virðingin fyrir hvort öðru var í
fyrirrúmi. Þau voru miklir fé-
lagar og brölluðu margt saman.
Heimili þeirra er sérlega fal-
legt og heimilislífið afslappað,
létt og skemmtilegt og þar var
spjallið gjarnan tekið yfir góð-
um kaffibolla.
Ægir var endalaust stoltur
af stelpunum sínum og hvatti
þær áfram og studdi heilshugar
í öllu sem þær tóku sér fyrir
hendur. Hann brá þó stundum
fyrir sig sjómannamálinu og
minnti þær á að láta aldrei
neitt standa upp á sig. Hann
var þeim mikil og góð fyrir-
mynd í einu og öllu og það mun
lifa með þeim.
Í góðu spjalli sem við áttum
fyrir stuttu talaði hann um
hvað hann væri þakklátur fyrir
að þau Helga hafi átt sér
drauma og að þau hafi reynt að
láta þá rætast. Sumir draumar
gátu verið næsta ferðalag en
stærri draumur var yndislega
húsið þeirra í Stykkishólmi sem
þau keyptu fyrir nokkrum ár-
um. Þar leið þeim vel og þó að
ljóst væri að fjölmörgum verk-
um þyrfti að sinna til að halda
húsinu við var það draumahúsið
þeirra allra.
Við eigum Ægi svo margt að
þakka og erum svo innilega
þakklát fyrir þann tíma sem við
áttum með honum, Helgu og
stelpunum. En þó að hann hafi
kvatt langt fyrir aldur fram ber
að gleðjast yfir því góða lífi
sem hann lifði og þeirri gæfu
sem honum hlotnaðist með ást-
ríkri eiginkonu og dætrum.
Elsku Helga, Ásta, Silja og
Pétur, megi almættið styrkja
ykkur í ykkar miklu sorg og
missi.
Far þú í friði, kæri vinur, og
hafðu þakkir fyrir allt og allt.
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Áslaug og Smári,
Thea og Davíð,
Gaui og Valdís,
Jón Fannar.
Sumt fólk spannar alla ævi
manns og svo var um Ægi
Stein frænda minn í mínu lífi.
Við systkinabörnin ólumst
upp á sama sporbaug, þó ekki í
sama húsi heldur deildum við
bróður sem tengdi fjölskyldur
okkar sterkum og stundum erf-
iðum böndum. Við hrærðumst í
umhverfi þar sem fólkið var
magnað vestfirskum kröftum
greindar, dugnaðar og æðru-
leysis, þó dyntir tilverunnar
lékju það iðulega heldur grátt
og gat þá hrikt í stoðum.
Þegar ég hugsa um þennan
frænda minn, sem ég hafði alla
tíð svo miklar mætur á, man ég
alltaf fyrst eftir brosinu hans.
Hann hafði þetta skínandi og
svolítið hrekkjalómslega bros
sem náði til augnanna og lýsti
upp heilu vistarverurnar, samt
alltaf dálítil spurning í því og
varkárni líka, eins og hann
treysti heiminum ekki fyllilega.
Við vorum bæði fremur
baldnir unglingar og hann tók
sjö mílna stígvélin fljótlega til
kostanna og sigldi um heimsins
höf, meðan ég þvældist um út-
lenskt þurrlendi. Útþrá, ókyrrð
og visst óþol fyrir kringum-
stæðunum heima fyrir gerðu
okkur bæði að einhverslags út-
lögum um skeið, þangað til við
fundum hvort um sig fjölina
okkar sem fullorðnar mann-
eskjur. Þá hafði leiðir skilið
fyrir löngu og ég fylgdist með
úr fjarlægð hvernig Ægir
frændi fann ástina sína, sem
öllum bar saman um að væri
dýrindismanneskja og þau
eignuðust svo tvær efnilegar
dætur sem virðast ætla bera
mikla mannkosti foreldra sinna
áfram út í veröldina.
Engin orð ná yfir hryggð
okkar. Góður drengur er fallinn
í valinn og minning hans verður
skær.
Megi allar góðar vættir vaka
yfir og styrkja ykkur sem eftir
standið.
Steinunn Ásmundsdóttir.
Síðustu mánuðir hafa verið
grimmur tími. Frá því veikindi
Ægis uppgötvuðust rétt fyrir
síðastliðin jól voru honum aldr-
ei gefin nein grið. Og svo kom
þessi brimskafl á annan í pásk-
um, sem eirði engu og slökkti á
öllu.
Ég man enn eftir fyrsta sam-
tali mínu við Ægi á skólalóðinni
í Vogaskóla, ekki það að ég
muni það orð fyrir orð, heldur
því hvernig hann lék sér að
orðum og orðasamhengjum á
sinn sérstaka máta. Það fór
ekkert á milli mála að þar færi
áhugaverður náungi. Vinskapur
okkar Ægis óx eftir því sem
leið inn á mennta- og háskóla-
árin. Áttum við ógleymanlegar
stundir í bóksöluferðum okkar
um sveitir landsins fyrir 30 ár-
um síðan, þar sem margbreyti-
leiki karakteranna sem við hitt-
um voru mælikvarðinn á
skemmtilegheit dagsins.
Ægir var einlægur og traust-
ur vinur, gegnheill og með ein-
staklega þægilega nærveru.
Alltaf tilbúinn að hjálpa hverj-
um sem var ef á þurfti að
halda. Það sýndi sig vel úr
hverju hann var gerður þegar á
reyndi í löngum veikindum
móður hans ofan í erfiðar að-
stæður Péturs bróður.
Sjóarinn Ægir gat sagt
brimsaltar sögur af langferðum
sínum á fraktskipum út um all-
an heim, hvort sem var sem há-
seti austur fyrir járntjald eða
síðar sem stýrimaður í hauga-
sjó fyrir Látrabjarg.
Hann var ekki bara vel sigld-
ur heldur líka vel lesinn. Há-
lendisferðir hans og Helgu voru
margar og langar og voru fáir
vegslóðar norðan jökla sem
hann kannaðist ekki við. Það
mátti sjá það á bliki í augna-
ráðinu að það var eitthvað sam-
merkt með hálendinu og haf-
fletinum sem heillaði Ægi.
Langþráður draumur Helgu
og Ægis að eignast hús í gamla
þorpinu í Stykkishólmi varð
loksins að veruleika fyrir fáum
árum. Hlakkaði Ægir mikið til
að koma því í stand fyrir fjöl-
skylduna. Vonandi verður hægt
að klára það með góðra vina
hjálp.
Ég votta Helgu, Ástu, Silju
og Pétri bróður mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Kveð þig nú, minn kæri vin.
Kári Kárason.
Við Ægir kynntumst í FÁ
fyrir 36 árum síðan. Við drukk-
um nokkra kaffibollana saman
á Múlakaffi og ræddum um
framtíðaráform og lífið og til-
veruna. Við kláruðum skólann
haustið 84, hann fór strax á sjó-
inn, mætti ekki einu sinni í út-
skriftina. Á sjóinn leitaði hugur
hans þótt að hann hafi reynt
fyrir sér í ýmsu áður en hann
tók þá ákvörðun að fara í Sjó-
mannaskólann. Hann var svo á
sjó í nokkur ár á skipum Eim-
skipafélagsins.
Næstu árin á eftir veru okk-
ar í FÁ héldum við áfram að
hittast yfir kaffibolla. Þegar
Ægir var á sjó bað hann mig
um að kíkja í kaffi til Helgu
sinnar, þótt hann væri ekki
heima.
Ægir var vinamargur og hélt
oft góð og skemmtileg partý.
Enda var aldrei lognmolla í
kringum hann. Alltaf kátur og
sá spaugilegu hliðina á hlut-
unum.
Ægir var ekki kyrrsetumað-
ur. Hann hafði gaman af úti-
veru og fjallaferðum. Hann og
Helga fóru víða um land á
þeirra fjallabílum tvö ein eða
með dætrum sínum.
Þegar hann varð fertugur
gengum við saman á Horn-
bjarg, sem var ógleymanleg
ferð og ræddum um að end-
urtaka slíka ferð aftur, sem
reyndar aldrei varð úr.
Ægir var greinilega varkár
sjómaður. Sem dæmi má nefna
er hann og fjölskylda hans
komu með okkur Sóleyju í
Leirufjörðinn og vantaði okkur
að komast yfir fjörðinn. Í
Leirufirði eru engar vegasam-
göngur og takmarkað símasam-
band. Okkur vantaði að komast
í símasamband til að athuga
hvort við yrðum sótt, en það
hafði dregist að báturinn sem
átti að sækja okkur kæmi.
Bátskæna var við bústaðinn og
ég fór að leita að árum. Þá
spurði Ægir mig hvort ég væri
ekki með björgunarvesti, ég
neitaði því. Þá sagði Ægir, „ef
engin vesti eru þá förum við
ekki á bátnum“. Þar með var
það útrætt.
Um síðustu jól hringdi Ægir
í mig tilkynnti mér að hann
hefði greinst með krabbamein.
Þennan vágest sem hefur tekið
allt of marga.
En krabbinn hafði komið svo
aftan að Ægi að hann var kom-
inn með hann á fimm stöðum er
hann greindist. Staðan var al-
varleg, en í samtalinu við Ægi
vorum við sammála um að hann
ætlaði ekki að gefast upp, held-
ur berjast.
Taka hverja orrustu og vinna
hana. En því miður varð Ægir
að lúta í lægra haldi um
páskana og kvaddi þennan
heim.
Hugur minn er búinn að vera
hjá Ægi og fjölskyldu meira og
minna frá símtalinu um jólin.
Missir þeirra mæðgna,
Helgu, Ástu og Silju, er mikill
svo og bróður hans honum
Pétri. Hugur minn er hjá þeim
og bið ég Guð að styrkja þau í
sorginni.
Gylfi Þór Gíslason.
Ægir Steinn
Sveinþórsson
HINSTA KVEÐJA
Við komum til að kveðja hann í
dag,
sem kvaddi löngu fyrir sólarlag.
Frá manndómsstarfi á miðri
þroskabraut,
hann má nú hverfa í jarðarinnar
skaut,
sem börnum átti að búa vernd og
skjól
er burtu kippt af lífsins sjónarhól.
(G.J.)
Elsku Helga, Ásta, Silja
og Pétur. Innilegar samúð-
arkveðjur á þessari sorgar-
stund.
Arnfríður Aradóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ægir Steinn Sveinþórs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.