Skátablaðið Faxi - 01.04.1997, Síða 16

16
SKÁTABLAÐIÐ
Ævintýrið um
ST. Georg
Einu sinni var kóngur, sem ríkti yfir
stóru og víðlendu ríki. Á stórum ökrunum
bylgjaðist þroskað kornið í mildum
sumarblænum, og rauðskjöldóttar,
fagurhyrndar kýr slöfruðu í sig safaríkt
grasið á rennsléttum engjunum.
Borgirnar voru hinar glæsilegustu, með
hvítum marmaraveggjum og breiðum
götum, en í úthverfunum og smærri
bæjum var aragrúi af ýmiskonar
verksmiðjum.
En við landamærin í norðri gnæfðu há
og hrikaleg fjöll og heiðar. Þar voru engir
vegir og engar götur, engir mannabústaðir.
Þar voru engir á ferð nema útlagar og ræn-
ingjar.
Djúpt vatn lá á milli fjallana. Engin vissi
hve djúpt það var, því engin hafði vogað
sér að mæla dýpi þess. I vatninu bjó dreki,
sem var svo ógurlegur, að orð fá varla lýst.
Slímugur búkurinn var þakin skeljum, en
langur og sterkur halinn var brynjaður
beinplötum. Gulleit augun stóðu langt út
úr tröllslegu höfðinu. Ur nösunum hans
stóðu reykjarstrókar, en þegar hann opnaði
sitt ferlega gin, stóðu eldtungurnar út úr
því.
Einu sinni á ári hverju steig drekinn upp
úr djúpum fjallavatnsins og ílaug á hinum
geysistóru vængjum yfir friðsælar byggðir
og borgir konungsríkisins og spúði eldi og
eimyrju yfir mannfólkið. Til þess að friða
drekann og fiira landið eyðileggingu, varð
konungurinn að fórna fegurstu stúlkunni í
landinu til drekans.
Á hverju vori í síðari hluta aprflmá-
naðar, er landið tók að íklæðast vorsins
skrúða og drekinn vaknaði af dvala sínum,
var fegursta ungmeyjan í landinu flutt af
sorgbitnum ættingjum upp til fjallanna og
bundin við tré á vatnsbakkanum. þar varð
hún að bíða hins eldspúandi dreka, verða
ófreskjunni að bráð.
Þannig gekk það ár eftir ár, þar til dóttir
konungsins óx upp og varð fríðasta mey-
jan í landinu. Bauð konungur þá hverjum
þeim, sem sigrað gæti drekann, hálfl
konungsríkið og dóttur sína fyrir konu. En
engin gaf sig fram, og svo fór að konungur
neyddist til að fyrirskipa að konungsdót-
tirin skyldi færð til fjalla og bundin við
tré.
Og þama stóð hún bundin og beið dauða
síns. Hún starði skelfd út á vatnið. Allt í
einu sá hún eitthvað dökkleitt koma í ljós
úti á miðju vatninu, það var drekinn. Það
glitti í blóðhlaupin, illskuleg, gulleit
augun, er þau störðu á hana. Hann syndir í
áltina til lands. Hún æpir af skelfingu á
hjálp, en eina svarið er dauðalegt bergmál,
sem hljómar draugalega frá fjöllunum.
En hvað er þetta? Heyrir hún ekki horn-
ablástur og hófadyn í fjarska? Nei, líklega
er það ímyndun. Máttvana af hræðslu sér
hún drekann skríða upp úr vatninu.
Blásvört tungan lafir út úr eldspúandi
hvoftinum og augun ranghvolfast af ill-
sku.
En allt í einu staðnæmist drekinn. Ofan
úr gilinu fyrir ofan kernur brynjuklæddur
riddari á föngulegum hesti. Á blikandi
spjóti hans er græn veifa með gylltri lilju,
en við hlið sér ber hann langt, biturlegt
sverð. Loftið titrar af æðisgengnu öskri
drekans, en riddarinn lætur það ekki á sig
fá, heldur keyrir hest sinn sporum í áttina
til drekans. Það gneistar undan hófum
hestsins er hann þýtur yfir urðirnar, en
eldspúandi drekinn lemur jörðina með
halanum, svo að fjöllin titra. Það er eins
og eldingu hafi slegið niður, er blikandi
spjótsoddurinn þýtur inn í gap drekans og
stendur út um hnakkann. Hvæsandi eld-
tungur blossa út úr sárinu, spjótsoddurinn
verður hvítglóandi, og brátt renna bráðnir
járndropar niður háls drekans.
Umbrot drekans eru ægileg, jörðin
nötrar. Riddarinn kastast af baki, en þegar
drekinn ætlar að reyna að hefja sig til
flugs, þrífur riddarinn sverð sitt, reiðir hátt
og heggur með einu höggi annan vænginn
af drekanum. Drekinn lemur jörðina með
hinum vængnum og blæs eldi og eimyrju
á riddarann, sem enn reiðir sverðið bitra
og heggur á háls drekans og sníður
höfuðið af.
Bardaganum er lokið. Riddari og hestur
eru sviðnir og sótugir og titra af áreynslu.
Riddarinn hleypur að trénu, heggur böndin
af kóngsdótturinni, sem hnígur meðvitun-
darlaus til jarðar.
Niðri við fjallsræturnar hafði kóngurinn
og hirðin og þúsundir landsmanna, sem
safnast höfðu saman til þess að syrgja
kóngsdótturina, heyrt skruðninga og ólæti
ofan úr fjöllunum, og allir héldu, að nú
væri drekinn að gleypa kóngsdótturina. En
hvað var þetta? Ut úr fjallsgljúfrinu kemur
riddari á föngulegum hesti, og kóngur
þorir varla að trúa sínum eigin augum, er
hann sér dóttur sína sitja á hnakksnefinu
heila á húfi.
Með gleðitár í augum segir kóngsdót-
tirin föður sínum og hirðinni frá því,
hvernig hinn hugprúði riddari sigraði
drekann. “ Hann er farandriddari “, sagði
hún, “ sem ferðast um löndin og hjálpar
bágstöddum, hvar sem hann kemur. Hann
heitir Georg
“ Hvar er hann “ hrópaði kóngurinn, “
Hann skal fá dóttur mína fyrir konu og
hálft kóngsríkið með “
Já hvar er hann? Allir horfa í kringum
sig. Hann er horfinn. Skyldi hann vera
móðgaður yfir móttökunum? Nei. Hann er
enn kominn milli fjallana í leit að nýjum
verkefnum. Hann tekur horn sitt og gjal-
landi homablástur hljómar og bergmálar í
fjöllunum. Hann brosir. Hann er ham-
ingjusamur, því að hann hefur gert gott
verk - góðverk - , sem glatt hefur fjölda
manns. Fyrir þetta verk þarf hann engin
laun, ekkert konungsríki. Launin voru fól-
gin í verkefninu, þeim verknaði, að láta
gott af sér leiða.