Víkurfréttir - 09.01.2014, Síða 16

fimmtudagurinn 9. janúar 2014 • VÍKURFRÉTTIR16
Að halda því fram að Ásta Rós Árnadóttir sé ævintýra-
manneskja er vægt til orða tekið.
Þessi 24 ára Keflvíkingur er nú
búsett í Indónesíu en áður hefur
hún búið í Kenýa en á báðum
stöðum hefur hún unnið við
sjálfboðaliðastörf. Á milli þess
sem hún ferðast og dvelur í fram-
andi löndum stundar hún fall-
hlífarstökk. Blaðamaður Víkurf-
rétta hafði samband við Ástu Rós
sem dvelur um þessar mundir í
litlum indónesískum bæ í hlíðum
eldfjalls þar sem hún vinnur á
elliheimili fyrir munaðarlausar
konur.
Ásta Rós er nú í annað skipti starf-
andi sem sjálfboðaliði á framandi
slóðum en að hennar mati er
þetta eitt það lærdómsríkasta og
skemmtilegasta sem hægt er að
gera í lífinu. „Þessi reynsla að starfa
sem sjálfboðaliði hefur verið frá-
bær og finnst mér að allir ættu að
prófa eitthvað svona alla vega einu
sinni á ævinni. Þetta hefur gefið
mér mjög mikið. Ég hef fengið
tækifæri á því að ferðast út um allt
og upplifa hluti sem ég hefði annars
aldrei fengið tækifæri á að upp-
lifa. Einnig hef ég kynnst fullt af
skemmtilegu og áhugaverðu fólki
alls staðar að úr heiminum,“ segir
Ásta. Fyrir þremur árum fór Ásta
fyrst í sjálfboðaliðastarf en þá vann
hún á munaðarleysingjaheimili í
úthverfi Naíróbí sem er höfuðborg
Kenýa. Þar dvaldi hún hjá góðri
fjölskyldu í þrjá mánuði og hugsaði
um börn á aldrinum 0-2 ára. Eftir
þá einstöku reynslu var ekki aftur
snúið og þegar Ásta rakst á aug-
lýsingu frá evrópsku sjálfboðaliða-
samtökunum EVS fyrr á þessu ári
ákvað hún að sækja um að halda
til Indónesíu. Þar verður hún í níu
mánuði alls en Ásta er hæstánægð
með dvölina í landinu hingað til.
Fólkið vinalegt og brosmilt
Ásta býr í bænum Ungaran sem
stendur við eldfjallið Mt. Ungaran.
Umhverfið litast af fagurgrænum
hrísgrjónaökrum og frumskógum.
Bærinn sjálfur er vinalegur þar sem
alls staðar má sjá fólk hlæjandi og
brosandi. Indónesar hafa virkilega
hlýlegt viðmót og að sögn Ástu eru
þau yndislegasta fólk sem hún hefur
kynnst. „Fólkið hér er svo ótrúlega
vinalegt og brosmilt og allir eru
tilbúnir að hjálpa hver öðrum við
hvað sem er, hvenær sem er. Það
eru auðvitað svartir sauðir inni á
milli eins og alls staðar í heiminum,
en upp til hópa er þetta ótrúlega
jákvætt og skemmtilegt fólk.“ Kon-
urnar á elliheimilinu eru þar engin
undantekning. „Þær eru 30 talsins
sem búa á heimilinu, frá 65-99 ára
og hver önnur skemmtilegri. Það
er ótrúlega gaman að hlusta á sög-
urnar þeirra og fræðast um allt sem
þær hafa upplifað á lífsleiðinni.
Aðeins ein kona á heimilinu talar
ensku en sem betur fer er indónes-
íska frekar auðvelt tungumál. Ég
get núorðið haldið upp einföldum
samræðum og skil mjög mikið,
sem er heppilegt þar sem gömlu
konurnar hafa ansi gaman af því að
segja frá,“ segir Ásta.
Um 15 evrópskir sjálfboðaliðar
vinna með Ástu og er starfið á
elliheimilinu fjölbreytt en helsta
hlutverk sjálfboðaliðanna er að
aðstoða konurnar við daglegar
athafnir, en þær þurfa mismikla
hjálp. Sumar eru algjörlega rúm-
liggjandi á meðan aðrar geta gert
flest allt sjálfar. Hinn hefðbundni
vinnudagur felst í því að bera fram
matinn, skipta um á rúmum, brjóta
saman þvott, skúra gólf og fleira
í þeim dúr. Að auki hjálpa sjálf-
boðaliðarnir til við að mæla blóð-
þrýsting, hjálpa til við morgun-
leikfimina, nudda fætur og bak og
ýmislegt tilfallandi.
Vinsælt að fá mynd af
sér með hvítingjunum
Ástu og hinum sjálfboðaliðunum
hefur verið vel tekið í samfélag-
inu í litla bænum. Mjög lítið er um
túrista á svæðinu og því er mjög
sjaldgæft að Indónesar rekist á hvítt
fólk. Margir hafa aldrei séð hvíta
manneskju áður og hefur Ásta
upplifað ansi mörg skondin atvik.
Endrum og eins er hún beðin um
eiginhandaráritun, flestir vilja fá
símanúmerið hennar og sumir vilja
-viðtal pósturu eythor@vf.is
Fær reglulega bónorð á götum úti
- Keflavíkurmærin Ásta Rós Árnadóttir er sjálfboðaliði í Indónesíu en þar býr hún í smábæ undir eldfjalli.
Hún er ofurhugi og ævintýramanneskja fram í fingurgóma og hefur farið í sjötíu fallhlífarstökk.
Frá þakinu á munaðarleysingjaheimilinu í Naírobí, en heimilið er stað-
sett í Soweto sem er fátækrahverfi. „Það er mikil fátækt í þessu hverfi
og mikið um að risastórar fjölskyldur búi saman í pínulitlum bárujárns-
kofum, það var oft erfitt að horfa upp á aðstæður fólksins þarna en samt
virðast þau öll vera ótrúlega ánægð og hamingjusöm. Ég þurfti að ganga
í gegnum hverfið á leið í vinnuna en það er ekki mikið um að hvítt fólk sé
á röltinu þarna þannig að ég fékk endalausa athygli, allir hrópuðu á eftir
mér „mzungu, mzungu!“ sem þýðir hvítingi, fólk vildi snerta á mér hárið og
húðina og mér leið oft eins og einhverri geimveru.“
Lítið þorp við Maasai Mara þjóðgarðinn sem liggur á landamærum Kenýa
og Tanzaníu. „Þegar við komum í þorpið var tekið á móti okkur með mikilli
athöfn þar sem stríðsmenn sungu og dönsuðu í hring. Eftir þann dans
mynduðu þeir svo röð og skiptust á að hoppa eins hátt og þeir gátu. Þetta
er í rauninni keppni um hver nær að hoppa hæst, en sá sem nær að stökkva
hæst öðlast aukna virðingu í þorpinu og þarf þess vegna að borga minna
fyrir konu en allir hinir, kannski bara 7 beljur í staðinn fyrir 10.
Ásta á munaðarleysingjahælinu í Naíróbí.
„Allir hrópuðu á eftir mér
„mzungu, mzungu!“ sem þýðir
hvítingi, fólk vildi snerta á mér
hárið og húðina og mér leið oft
eins og einhverri geimveru