Víkurfréttir - 03.04.2014, Blaðsíða 10

fimmtudagurinn 3. apríl 2014 • VÍKURFRÉTTIR10
-viðtal pósturu vf@vf.is
Dæmir ekki fólk
Margrét tekur glaðlega á móti
blaðamanni á einni af fimm hæðum
Deloitte í Turninum við Smáratorg.
Litríkar blöðrur eru víða í rýminu
vegna þess að halda á upp á 20 ára
afmæli fyrirtækisins þennan föstu-
dag. Sjálf hefur hún unnið þar sem
framkvæmdastjóri í 15 ár. „Þetta var
30-40 manna fyrirtæki en eru núna
um 200 manns víða um land. Við
erum til að mynda með öflugt útibú
í Reykjanesbæ sem Anna Birgitta
stýrir og þar eru fimm löggiltir
endurskoðendur en 10 manns alls,“
segir Margrét. Hún ólst upp við
Hraunsveg í Njarðvík í hópi 5 systk-
ina. „Það sem mótaði mig í æsku
var að það þarf mikið til þess að ég
dæmi fólk. Ef einhver frétt birtist
um fólk í fjölmiðlum þá hugsa ég:
Er þetta nú örugglega rétt?“ Hún
segir vissan hóp vera áberandi dóm-
harðan og ef fólk myndi læra að-
eins að anda þá væri þjóðfélagið
mun betra. „Það er eitt að vera ekki
sammála fólki í skoðunum eða mál-
efnum en að vaða alltaf í manninn
finnst mér slæmt.“
Dóttir bæjarstjóra
Faðir Margrétar var Albert Karl
Sanders, fyrrum bæjarstjóri í Njarð-
vík. Fyrst í fjögur ár þegar sjálf-
stæðismenn voru með hreinan
meirihluta. Svo réði næsti meiri-
hluti hann áfram. „Mér þótti vænt
um það og vona að ég hafi tamið
mér frá pabba þessa víðsýni. Í
vinnunni minni er hvergi að finna
pólitík og núna þegar ég er að taka
við hjá Samtökum verslunar og
þjónustu á það algjörlega að vera
laust við pólitík og byggist í raun á
málefnum. Það skiptir gríðarlega
miklu máli,“ segir Margrét. Móðir
Margrétar var Sigríður Friðberts-
dóttir. Hún segir foreldra sína hafa
verið alveg einstaka. „Þegar ég fékk
vinnuna hjá Deloitte sagði pabbi
ekki: Til hamingju með vinnuna!
Hann sagði: Rosalega eru þeir
heppnir að fá þig!“
Gaman að kenna en
stéttin var of svekkt
Margréti finnst þó gríðarlega gaman
að eiga í pólitískum samræðum og
hefur miklar skoðanir á þjóðmálum
en er ekkert endilega sammála
sama flokknum. Hún var í fyrsta
árgangi nemenda við Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja. „Þetta er gríðar-
lega sterkur pólitískur og vinstri
sinnaður hópur sem að hluta til
er enn viðloðinn pólitík á Suður-
nesjum. Þetta voru jafnvel mínir
bestu vinir.“ Eftir að Margrét lauk
stúdentsprófi fór hún til Frakklands
í undirbúningsnám fyrir háskóla
og heillaðist alveg af landi og þjóð.
Á þessum tíma æfði hún einn-
ig handbolta af kappi. „Íþróttirnar
toguðu í mig og þess vegna fór ég
í Íþróttaskólann að Laugarvatni og
útskrifaðist þaðan með íþróttakenn-
aramenntun. Síðar lauk hún námi
við Kennaraháskólann. „Mér fannst
gaman að kenna en langaði ekki t.d.
að verða skólastjóri eða vinna mig
upp innan skólakerfisins. Ég kenndi
í Njarðvík og um það leyti skall á
verkfall. Ég fann fyrir mikilli óá-
nægju í stéttinni. Þegar stétt verður
mjög svekkt, og ég þar á meðal,
eins og í kjarabaráttu og neikvæðu
umtali og slíku, sest maður niður
og hugsar hvort það sé rétti vett-
vangurinn fyrir mann.“
Vön miklu álagi
Margrét bætir við þetta að hún hafi
mikið álit á kennurum almennt.
„Það er mikil áskorun og erfitt að
vera með hóp af einstaklingum,
undir miklu álagi, sífellt að taka
ákvarðanir. Þessi þjálfun er svaka-
lega góður bakgrunnur. Ef maður
er með rétt hugarfar, þá held ég að
maður nái þangað sem maður vill.“
Þegar hún kenndi var hún með
ung börn heima og segir sveigjan-
leikann í starfinu hafa verið mjög
mikinn og hentað mjög vel. „Maður
fór snemma heim og gat verið með
þeim eftir skóla og unnið svo á
kvöldin og fram á nótt. Ég er því vön
miklu álagi sem nýttist vel þegar
ég fór í aðra krefjandi vinnu,“ segir
Margrét.
Flutti til Bandaríkjanna
Á þessum tímapunkti, árið 1997,
tók fjölskylda Margrétar þá ákvörð-
un að flytja til Bandaríkjanna þar
sem hún tók viðskiptafræðina og
MBA nám. Þá var MBA ekki kennt
á Íslandi. Eiginmaður hennar er
Sigurður Guðnason og börn þeirra
Albert Karl og Sigríður, auk Sylvíu,
dóttir Sigurðar frá fyrra sambandi.
„Ég á dásamlegan eiginmann og
börn sem voru spennt að fara með
mér. Siggi lagði allt sitt til hliðar til
að geta stutt konuna sína. Hann
hefur alltaf gert það. Annars væri
ég ekki það sem ég er í dag.“ Fjöl-
skyldan var tæplega 3 ár úti og
Margrét segist í raun hafa verið að
flýta sér dálítið í náminu. „Ef maður
tekur ákvörðun um svona er gott að
geta klárað það en það er gott líka að
kunna að slaka á. Ég veit það í dag.“
Stolt starfsfólk er gæðastimp-
ill fyrirtækis
Þegar fjölskyldan flutti heim árið
1999 var mikil uppsveifla í þjóð-
félaginu og Margréti fannst hún
geta valið úr störfum. „Mér fannst
svo spennandi sem var að gerast
hjá Deloitte og framtíðarsýnin þar.
Við erum að þjónusta fyrirtækin í
landinu og þau eru búin að ströggla
og við endurspeglum þau á hverjum
tíma. Þrátt fyrir glæsileg húsakynni
og aðstöðu fyrir starfsfólk hefur
fyrirtækið aldrei verið með mikið
af 2007 fitu. Við tókum meðvitaða
ákvörðun um að vera samfélagslega
ábyrg og komum okkur í gegnum
erfiða tíma eftir hrun á jákvæðan
hátt.“ Hún bætir við að einnig sé
mikilvægt að starfsfólkið sé stolt
af fyrirtækinu, sem það er. Það sé
grunnurinn að trausti fyrirtækisins
út á við.
„Ákvörðun er
manns sjálfs“
Bakgrunn sinn segir Margrét vera
héðan og þaðan en hún búi yfir
reynslu sem nýtist vel. „Ég hef alla
tíð verið virk í félagsstarfi. Þegar
ég var í Kennarafélagi Reykjaness
unnum við að flutningi grunn-
skólanna til sveitarfélaganna 1996.
Alls kyns svona vinna sem maður
hefur verið virkur í sem er svakalega
góður bakgrunnur. Ég er alin upp í
því að maður geti allt, bara að gera
hlutina; ákvörðun manns sjálfs.“
Þá finnst Margréti allt of mikið um
að menn séu flokkaðir í hólf og að
annað hvort séu þeir á móti ein-
hverjum eða með honum. „Ótrú-
legt hvað fólk stundum vogar sér
að segja við hvert annað t.d. á Fa-
cebook. Bak við hvern einasta ein-
stakling sem er tilbúinn að fórna sér
fyrir okkur, þá á ég við fólk í öllum
flokkum, er fjölskylda. Ég vil meina
að þetta sé einhver málefnaþurrð og
fólk hafi ekki rökin og treysti sér því
ekki í rökumræðuna.“
Góðar minningar
hjálpuðu mest
Í maí árið 2011 reið stórt áfall yfir
fjölskyldu Margrétar þegar sonur
hennar, Albert Karl, lést aðeins 23
ára. Margrét segir að þótt farið sé
í gegnum slíkt sorgarferli sé alltaf
til staðar val um viðhorf. Orðin í
æðruleysisbæninni eigi alltaf við.
„Það sem hjálpar okkur mest eru
góðar minningar. Við vorum ekki að
hugsa aftur og aftur að við hefðum
átt að gera eitthvað, eiga meiri sam-
skipti eða nánari samskipti. Vorum
ekkert að velta okkur upp úr því.
Þetta voru svo dásamlegar minn-
ingar sem við áttum. Alli Kalli varð
veikur þarna í restina en við eigum
svo mikið af góðum minningum.
Og síðan er það þetta að ég hef alltaf
verið jákvæð manneskja. Ef ég hefði
ekki verið þannig þá hefði þetta ef-
laust verið mun erfiðara fyrir mig.
Fólk vinnur á sorginni á misjafnan
hátt,“ segir Margrét og bætir við
að henni finnist að hægt sé að sjá
á fólki sem hefur lent í svipuðum
áföllum hvort það hefur valið svart-
nættið eða ekki. „Það er til fólk sem
missir börnin sín og deyr með þeim
en einnig fólk sem lifir áfram. Þá er
það ekki af því einhver er að syrgja
meira eða minna, þetta er mikið
meira spurning um val. Ég tel að
það sé ekki hægt að ganga í gegnum
svona nema lifa. Þetta er ákvörðun.“
Samstaða og stuðningur
skilar miklu
Lífsviðhorf Margrétar endur-
speglast meðal annars í grein sem
hún skrifaði í Viðskiptablaðið fyrir
um einu og hálfu ári. Þar talar hún
um hrunið og reiðina og tengir við
sorgina sem þjóðin gekk í gegnum.
„Það er hægt að gera svo mikið
meira ef staðið er saman og hvað
við eigum sameiginlegt. Taka inn
birtuna og jákvæðnina. Feta veginn
og reyna ekki að búa til ágreining að
óþörfu. Þetta legg ég mikla áherslu
á í mínu lífi og starfi.“ Hún hefur
einnig alltaf haft mikið að gera en
segir fjölskylduna þó aldrei hafa
kvartað undan því. „Þegar Alli Kalli
var lítill hafði hann eitt sinn ekki
glósað heima í einhverjum tungu-
málaáfanga. Kennarinn spurði hann
hvort mamma hans væri svona upp-
tekin. Hvort hún gæti ekki hjálpað
honum. Og hann svaraði: „Mamma?
Pabbi er heimavinnandi!“ Þegar
fjölskyldan flutti frá Bandaríkjunum
var Sigurður heimavinnandi en það
var ekkert gert ráð fyrir slíku þá.
Þau voru því dálítið á undan sinni
samtíð. Margrét segist vera afskap-
lega þakklát fyrir Sigurð og börnin,
þau Alla Kalla, Siggu og Sylvíu og
hvað þau hafa alltaf stutt hana vel og
haft trú á henni. Svo ekki sé minnst
á systur Margrétar, Jónínu, en þær
eru mjög nánar. „Það er ótrúlega
mikils virði og skiptir gríðarlega
miklu máli varðandi sjálfstraust og
þora að taka ákvarðanir að fólkið í
kringum mann hafi trú á manni og
tali mann svolítið upp,“ segir hún
að endingu.
n Margrét Sanders er alin upp við
að geta allt sem hún ætlar sér:
Margrét Sanders er Njarðvíkingur, framkvæmdastjóri hjá Deloitte og tók nýverið við formennsku í Samtökum verslunar og þjónustu.
Olga Björt hitti Margréti sem ræddi við hana um áföll og sigra og mikilvægi þess að velja sér viðhorf á öllum stundum í lífinu.
„ROSALEGA ERU ÞEIR HEPPNIR AÐ FÁ ÞIG“
Það sem
hjálpar
okkur mest
eru góðar
minningar
Magga með Alla Kalla
á góðri stundu.
Sigríður og Sylvia með
son sinn Sigurð Karl.