Víkurfréttir - 26.06.2014, Blaðsíða 8

fimmtudagurinn 26. júní 2014 • VÍKURFRÉTTIR8
Njarðvíkurmærin Nílsína Larsen Einarsdóttir vill að
fólk minnist sín sem Níllu með
síða hárið og krullurnar. Undan-
farin þrjú ár hefur hún tekist á við
erfið veikindi sem hún segir ekki
hafa breytt sér í grunninn. Hún
hafi heldur náð að virkja grunn
sinn vel og er full af þakklæti og
bjartsýni.
Hvatning og svigrúm fjöl-
skyldunnar
Með útbreiddan faðminn tekur
Nílla á móti mér á kaffihúsi í
höfuðborginni. Þau sem þekkja
Níllu kannast við gleðina, hlýjuna
og smitandi hláturinn sem ein-
kenna hana. Ég spurði hana hvaðan
hún hefði þessa eiginleika. „Veistu,
ég er svo heppin. Ég á foreldra sem
báðir hafa upplifað ýmislegt í líf-
inu og alist upp við það að lífið er
verkefni sem þarf að inna af hendi.
Pabbi er mín helsta fyrirmynd og
mamma. Svo á ég æðislega vini í
systkinum mínum. Þau eru öll svo
jákvæð,“ segir Nílla og að hún hafi
alltaf átt náið samband við þau og
alltaf geta rætt málin. „Ég hef alltaf
fengið tækifæri, einhverra hluta
vegna, til að segja meira en aðrir
í fjölskyldunni. Ég er bara mjög
hreinskilin og heiðarleg og ekkert
að velta mér upp úr því hvernig
ég segi hlutina.“ Hún segir föður
sinn stundum rifja upp að hún hafi
sett hönd á mjöðm og krafist fjöl-
skyldufundar vegna einhvers sem
hún skildi ekki. Einnig hafi hún
fengið mikið svigrúm til að reka
sig á. „Ég hef alltaf verið hvött til
að gera það sem mig langar og svo
grípur fjölskyldan mig ef eitthvað
kemur upp á. Við erum öll með
rosalega stóran tilfinningaskala. Ég
ferðast ekki upp og niður skalann
heldur hoppa bara svona endanna
á milli,“ segir Nílla hlæjandi.
Greindist með eitlakrabba-
mein
Samheldni og stuðningur fjöl-
skyldu Níllu endurspeglaðist vel
þegar hún greindist með Hodgkins
eitlakrabbamein á 3. stigi í lok ágúst
2010, sem oftast er læknanlegt með
fyrstu meðferð. Hún hafði verið
með þrálátan hósta í eitt ár. Fyrsta
meðferð gekk ekki og næsta árið
tóku við þrír erfiðir lyfjakúrar.
„Svo fór ég í PET-skanna í Dan-
mörku og þar kom í ljós að engar
virkar krabbameinsfrumur sáust.
Þá fór ég í svokallaða háskammta-
meðferð sem var lyfjainnhelling
allan sólarhringinn í fimm sólar-
hringa og fékk að lokum ígræddar
í mig mínar eigin stofnfrumur.
Af því tilefni klæddi ég mig í kjól
og sokkabuxur og endurfæddist,“
segir Nílla, sem finnst mikilvægt
að gleðjast og þakka fyrir öll góð
skref. Í lok desember 2011 átti Nílla
skyndilega erfitt með andardrátt
sem læknar telja að hafi verið vegna
eitrunaráhrifa af lyfjameðferð-
unum. Ákveðið var að Nílla færi
í öndunarvél. „Ég vildi það ekki.
Allar fyrirsagnir í fjölmiðlum um
fólk sem hafði verið haldið sofandi
í öndunarvél fóru í gegnum hugann
og hræddu mig,“ segir Nílla. Hún
gaf á endanum eftir en heilsunni
hrakaði og um tíma var Níllu vart
hugað líf og haldið sofandi í þrjá
sólarhringa um áramótin 2011-
2012. „Fólkið mitt bjó sig undir að
kveðja mig en ég vaknaði víst með
dramatískum viðsnúningi úr önd-
unarvélinni og heimtaði Hraun að
borða, sem ég mátti að sjálfsögðu
ekki fá. Ég reyndist síðan vera með
skerta lungnastarfsemi í kjölfar
lyfjameðferðanna sem ég er enn að
jafna mig á. Það sem hjálpar mér er
að ég er ung og ég ætla,“ segir Nílla
með áherslu.
Áhyggjur aðstandenda
erfiðastar
Nílla lýsir því að þegar hún greind-
ist hafi hún upplifað sig aleina í
djúpum, dimmum og rökum helli
með blautan eldspýtustokk og eina
eldspýtu sem hún náði ekki að
kveikja á. „Þá sá ég fólkið mitt fyrir
mér kalla á mig niður: Þetta er allt
í lagi, við erum hér. Komdu! Þú
getur þetta! Svo henti einhver smá-
vegis reipi og svo næsti o.s.frv. og
með tíð og tíma var ég hífð upp.“
Langerfiðast við veikindaferlið
fannst Níllu þó að horfa á vanlíðan-
ina og áhyggjurnar í augunum á
fólkinu sem hún elskar mest. „Mér
þykir svo leitt að þau skuli hafa haft
svona miklar áhyggjur af mér. Það
hefur verið rosalega erfitt að eiga
við það. Ég var alltaf að reyna að
leita leiða til að gera hlutina bæri-
legri. Og af því ég var að því, var
fólk til í það með mér,“ segir Nílla.
Allir lögðust á eitt við að gera hlut-
ina bærilegri. Nílla skreytti sjúkra-
húsherbergið sitt með fjölskyldu-
vegg. Allir sem komu í heimsókn
áttu að taka með sér mynd til að
setja á vegginn. „Ég vissi hversu
kvíðvænlegt er að ganga ganginn
þarna á krabbameinsdeildinni. Þar
er margt mjög veikt fólk, fólk sem
er að deyja. Ég reyndi að láta alla
vera upptekna af því að finna mynd
til að setja á vegginn. Fyrsta sem
sagt var þegar fólk kom var: Ertu
með mynd? Hengjum hana upp
og gerum eitthvað saman.“ Nílla
tók einnig mynd af himninum
við Kúagerði sem vinir hennar
stækkuðu upp og settu á vegginn.
„Mamma kom með lampa og vin-
kona mín með listaverk. Enginn
hafði séð svona herbergi áður. Það
var umtalað. Þetta fékk ég svolítið
frá ömmu Níllu því hún átti flott-
asta herbergið á Garðvangi af því
að þar var mikið krútterí í gangi,“
segir Nílla.
Ljósvíkingarnir í Team Nílla
Meðan á veikindunum stóð stofn-
aði Nílla lokaðan Facebook hóp,
Team Nílla, með liðstjóra, þjálf-
urum og símalínu ef eitthvað kæmi
upp á. Hún kallar þá Ljósvíkingana
sína. „Þetta er byggt á hugmynda-
fræði sem heitir „Share the care“.
Mig vantaði ekki einhvern til að
koma og þrífa heima hjá mér. Mig
vantaði einhvern til þess að segja
mér frá lífinu, menningarvið-
burðum, koma með bækur til að
lesa eða sitja og hafa smá þögn og
nærveru,“ segir Nílla og bætir við
að sumum hafi fundist óþægilegt að
■■ Lífsviðhorf og stuðningur skipta
mestu máli í erfiðleikum:
Faðmar
fastar og
oftar
Ég myndi
ekki vilja
breyta neinu
í mínu lífi
Fagnar góðum niðurstöðum
ásamt foreldrum sínum,
Einari S. Guðjónssyni og
Sigurbjörgu Ólafsdóttur.
Með litla frænda,
viku áður en hún
fór í öndunarvél.