Alþýðublaðið - 28.01.1925, Blaðsíða 3
.ók e sto nun al{'ý,up ent-
smiðju.
JEUiri munu á eftir fara.
Ör bréfi frá Grimsby,
Héðan er fátt nýtt að frétta,
nema það ©r góður markaður á
íbfiski hér nú og hefir verið
lengi.
Hér er ísiandingur nýdáinn &
spítala, Gísii Oddsson að natnl,
nngur maður, ættaður a! Ðýra-
firði. Lá hann leogi, og var
banameln hans tæring. Lætur
hann eftir sig ekkju, en ekki
varð þelm barna auðið. Er mikll
eftirsjá að honum, því að hann
var góður félagi í hópl íslend*
inara, s»m hér búa. . . .
Ég læt hér með úrklippu úr
>Diiiy MaiU 31. dez, þar sem
kvartað er iyiir hönd togara-
eigenda undan harðneskju vlð
enska togara af háim ístenzkra
yfirvaida, og er vltnað í ummæli
eítir Worthington skipatjóra á
>Earl Kitchenerr, sem sektaður
hafi verið fyrir landheielsbrot
um 1500 •iterlingspund. Hrfi hann
verið tekinn þrem mánuðum eftir
að hann eigi að hafa brotið, en
hann nelti að hafa verlð neins
Btaðar náiægt Islandi á þeim
tima. , . .
Ég læt hér staðar numið og
AL»«ðtn»LAS»!Ð
óska ölium I. sendum A’ ýðu-
bláðsina gleðilegs nýárs.
Með virðlngu og kærri kveðju.
Grlmsby, 2. janúar 1925.
Ialenzkur fiskimaöur.
Yfirdrepsskapur.
faö fer oft svó um menn, sem
komast í þaö aö veiða eitt Binn
að breiða yflr athafnir slnar og
segja þær aðrar en þær eru í raun
og veru, að af því leiðir, að þeir
verða að breiða yflr fleira. Af einum
ósannindunum leiðir önnur, og
ein syndin býður annari heim,
unz það er orðið að vana að segja
alt annað en hugsað er, og alt líf
þeirra verður einn endalaus yflr-
drepsskapur.
Svona heflr farið fyrir >ritstjór-
um< >danska Mogga<. þeim heflr
orðið það að ganga í greipar er-
lendu auðvaldi, sem seilist hór til
yflrráða. feir skammast sín fyrir
þetta í fyrstu og taka það ráð að
berja si og æ þjóðræknisbumbuna
til þess að leiða athyglina frá
óhæfuverki sínu. En ekki er nóg
með þetta. Fyrir bragðið eru þeir
orbnir svo háðir >húsbændum<
sínum hinum eriendu, að þeírgeta
ekki undan neinu skorast. Þeir
verða að gera alt, sem þeim er
skipað, hvort sem þeim er ljúft
jr
eða leitt. Oí þá hafa þeir betta
rnð, setu þeim tiDSt þeir hafa
bjargað mannorbi sínu með í
fyrstu, að segja hug sinn allan
annan en hann er í raun og veru,
bæta sífelt gráu ofan á svart, ein-
um yflrdrepsskapnum ofan á annan.
Nýjasta dæmið um þetta er
grein í gærdagsblaði >danska
Mogga< um samskotin ti) A'þýðu-
prentsmiðjunnar, sem alþýðan sjálí
heflr á þingi sínu falið forgöngu-
mönnum sínum að gangast fyrir.
I þessari grein látast þjónar er-
lenda auðvaldsins vera einlægír
alþýðuvinir, Éeir telji sjálfsagt, að
hún hafi fólagsskap vegna hags-
muna sinna, gefl út blöð og bækur
um mólefni sín og berjist fyrir
áhugamálum sínum, en — hún
megi að eins ekki hafa í þjónustu
sinni þá menn, sem hún velur
sjálf. Undirskilið er, að hún eigi
að láta andstæðinga sína velja sór
foringja. Síðan reyna þeir að skjalla
alþýðu með þvi, að hún sé >ment-
aðasta alþýða heimsins<, og þuifl
hún Þá svo sem ekki að gera
mikið til að afla sór frekarl ment-
unar. Á hinn bóglnn gægist þó hið
rótta hugarfar fram öðru hvoru í
greininni. Alþýðu er brugðið um
ósanngirni í kröfum sínum um aö
fá þolanlegt iifsviðurværi fyrir
vinnu sína, en reynt að láta í
veðri vaka, að það só ekki henni
að kenna; hún myndi svo sem
láta bjóða sór >eymd og hungur,
eld og kulda, áþján, nauðir, svarta-
Edgar Rico BurrougW: Vilti Tarzan.
Þjóðverjínn skalf af hræ&alu og hljóp til trósins. Hann
var nærri kominn að þvi, þegar ógurlegt öskur kvað
við úr hellismunnanum. Þvi nær jafnsnemma stökk ljón,
trylt af hungri, fram i dagsljósið. Schneider átti eftir
fáar álnir; en ljónið flaug áfram til þess aö komast
fýrir hann. Tarzan horfði glottandi á kapphlaupið.
Schneider vann. En nærri skall hurð hælum. Meðaa
Tarzan kleif klettinn, heyrði hann stunur mannsins
blandast saman við öskur ljónsins.
Á brúninni leit Tarzan við. Schneider héit sér dauða-
haldi um grein hátt uppi i trénu. Neöan undir honum
beið Númi.
Apamaðurinn leit til Kúdú, sólarinnar, og rak upp
siguróp karlapa.
III KAFLI.
Meðal hersveita Þjóðverja.
Tarzan hafði eigi til fulls svalað hefndarþorsta sinum.
Enu voru margar milljónir lifandi, — nóg til þess aö
stytta Tarzan stundir það, sem eftir var æfl hans, en þó
ekki nóg til þess að bæta honum skaðann, sem hann
hafði orðið fyrirj —, ekki fókk hann heldur ástmey sina
aftur, þótt allar milljónirnar fóllu.
Tarzan hafði komist að þvi i herbúðum Þjóðverja við
Par-fjöllin, sem liggja rétt austan við landamærin milli
þýzku og ensku Austur Afriku, að Englendingar fóru
þar halloka. Hann gaf þvi samt i fyrstu litinn gaum.
manna og taldi sig apa.
Þegar hann hafði komið Schneider fyrir, veiddi hann
i sköginum við rætur Kilimaniaro. Hann hugsaði oft
um manninn, sem hann skildi eftir i gjánni hjá ljóninu,
og honum fanst fróun i þvi að hugsa nm þjáningar
hans; en brátt varð honum það engin huggun.
Hann hugsaði þvi meira um brezku hermennina, sem
Attu við ofurefii að etja — og það við Þjóðverja. Hann
drúpti höfði og unaði iágt; — lionum fóll það verst
að geta ekki gleymt þvi, að hann var Breti, einmitt er
hann vildi vera api. Svo fór að lokum, að hann gafe
eigi lengur unað þvi að slæpast, meðan ættmenn hans
börðust.
loimúDisíaáíarpið
fæst & afgreiðslu Alþýðublaðsins.