Alþýðublaðið - 02.02.1925, Blaðsíða 3

ALÍ»ÍfÉttÍLA&I@
1
TeKju- og eignar-
skattur.
Hér með er, samkvæmt tHak. 4. ág. 1924, 4.gr., skorað á alla
þá, er ekkl hafa sent skattstofunni á Laufásvegi 25 framtöl yfir
eignir sfnar 31. dez. 1924 og tekjur árlð 1924 og eigl hafa frest til
framtals áð lögum eða hafa tengið slíkan treat hjá skattstjóra, að
senda trámtöi sfn í sfðasta lagi laugardaginn 7. febr. þ. á. Annars
kostat verður þelm áætlaður ekattur samkvæmt 33. gr. Saga nr. 74,
1921.
Skattstofan, 1. febr. 1925.
Einar Arndrsson.
f’eir taki sneið, sem eiga.
Jón Þórarinsson fræðstumála-
stjóri ritar um mentun alþýðu f
Morgnnblaðið. Hann minnist á
þá breytingu, sem Alþiogl yfir-
ráðastéttarinnar hefir gert á
barnafræðslulögunum nýlega, og
kemst avo að orði: ». . . sú
br»yting sem befði átt að vera
ttt þe-ig að tulikomna þau, —
tryggja það, að þau næðu til-
gangi sfnum, — var lævfsleg
árás á þau, tll þess garð, að
fjöldl Iándsmanna þyríti ekki
fremur en vildi að leggja neitt
á sig til þess að menta æsku-
lýðlnnx
Þarna er vottorð yfirm-nn.
fræðsiumálanna um, hvernig auð
valdastéttin kemnr fram f fræðslu-
málum alþýðu, — góð bending
um, hvernig hútr sviftir alþýðu
□auðsyalegri mentun af ásettu
ráði, en með lævíalegu móti. At
þvf má læra, að alþýðumentun-
inni er ekki borgið fyrr en al-
þýðan sjálf tekur hana að sér
með því að efla flokk sinn til
yfirráða í þinginu.
Verkamannafélaglð »HIíf< f
Hafn^irfirðl hefir samþykt að
hækka árstillög félagsmanna. Er
það gieðilegur vottur um skiln-
ing félagsmanna á nauðsyn þess
að eflt samtökin ijárhagsiega.
Auðvald og berklar.
Jafnaðarmenn haida þvf fram,
að góð lffskjör alþýðu, sem að
eins fást við sæmilega borgun
fyrir vinnu hennar, séa undir
staðan undlr menningu þjóðar-
innar og almennri heilbrigði, og
þess vegna berjast samtök þelrra
og annarar alþýðu fyrir hækkuðu
kanpgjaldi. Vfsindin staðfesta
kenningu þessa og baráttu.
Hér skal bent á eitt atriði.
Guðmundur Hannesson, kenn-
ari í læknisíræðl vlð háskólann
hér, hefir ritað grein í »Mgbl<
um það, hvers vegná berkla-
velkln þverri, og birt línurit, er
sýnlr manndauða úr berklaveiki
í Noregi, Danmörku og Englandi
árin 1890—1920 og á íslandi
árln 1910 — 20. Þar sézt, að
dánartaian lækkar stöðugt fram
til striðs í öllnm löndanum nema
íslandi, en einmitt þetta sama
tfmabll jókat stöðugt viðgangur
og áhrlf jafnaðarmanna og al-
þýðu í þessum löndum, og að
sama skapi minknðu áhrif auð-
valdsins. Með strfðinu náðí anð-
valdið attur fastárl tökum á
þjóðunum, og dánartala berkla-
veikra hækkar. Hér á landi
hækkar dánartalan yfirleitt stöð-
ugt, þótt dálftið hié sé á árin
1917 og 1919, en þau ár he.'ði
samtökum alþýðu tekist að knýja
fram þoianlegt kaupgjald.
Lækniafræðikennarinn hugleiðir
þetta línurit og kemst að þeirrl
Edgar Eice Burroughe; Vilti Tarzan.
„Dýrkeyptur heflr Wasimbu orðið þeim og hinir föllnu
félagar hans,“ tautaði Tarzan, „en aldrei fá þeir of-
goldið Jane, — ekki, þó ég drepi þá alla “
í myrkrinu um kvöldið fór hann fyrir fylkingararma
beggja herjanua og hélt milli brezku utvarðanna inn á
meðal brezka hersins. Enginn Varð hans var.
Höfuðstöðvar foringjanna voru hæfllega langt sunnan
við herlínuna. Ljós loguðu, og Capell foringi sat við
borð meb herkort fyrir framan sig. Hann ræddi við
nokkra foringja. Þeir voru undir stóru tré, og varpaði
ijósker daufri birtu yfir borðið, en eldur brann rétt hjá
þeim. Óvinirnir höfðu engar flugvélar, en aðrir gátu
eigi söð eldinn en fljúgandi menn.
Foringjarnir ræddu um styrk Þjóðverja og vanmátt
sinn til annars en verjast. Þeir gátu ekki sótt á. Þeir
voru búnir að missa margt manna i árangurslausum
áhlaupum. Svo voru faldar vélbyssur, sem ollu þeim
eigi litils óhagræðis.
„Það þaggaði annars eitthvað niður i þeim i dag,“
sagði einn foringinn. „Ég var þá á verði og gat ekki
komist að, hvað um var að vera; i langan tima voru
þeir önnum kafnir á svæði i skotgröfunum vinstra
jnegin. Ég þori að ábyrgjast, að þefr g'erðu árás aftur
fyrir sig, — ég sendi yður boð um það, hershöfðingi!
— þvi að þeir voru alveg á hausnum i þessari árás.
Ég sá rykið þyrlast upp. Ég skil ekki, hvað það var.“
Það skrjáfaöi lágt i trjágreinunum fyrir ofau þá, og
jafnskjótt stökk brúnn likami niður meðal þeirra; þeir
gripu til skammbyssnanna, en annars hreyfðu þeir sig
eigi. í fyrstu horfðu þeir með aðdáun á þvi nær nakinn
likama hvits manns, Vöðvar hans hnykluðust. Búnaður
hans var villimannlegur, Þeir litu á hershöfðingjann.
„Hver fjandinn eru?“ hrópaði hershöfðinginn.
„Tarzan apabróðir," svarabi komumaður.
„Greystokel“ hrópaði foringinn og gekk fram með
Útrétta hönd.
„Preswick!" svaraði Tarzan kunnuglega og tók i
hönd hans.
... if uli' ' ■■■Li.'UJLiaia-'■.' »
fæat á afgr«fð&lu Alþýðubk'ðsins. .