Feykir - 01.03.2012, Blaðsíða 6

6 Feykir 09/2012
myrkur allt í kring, enda ákvað
ég nú að stöðva för og láta nótt
sem næmi, áður en ég kæmist í
einhverjar ógöngur og bíða svo
birtu að morgni, enda var ég
orðinn þvældur og syfjaður, og
klukkan orðin hálf þrjú að
nóttu. Gerði ég smá rifu á
glugga og hallaði mér síðan til
svefns í sæti ýtunnar og var
fljótur að sofna. Eftir þriggja
tíma svefn, klukkan hálf sex
vaknaði ég og fór að líta í
kringum mig. Hætt var að
snjóa að mestu og ég taldi mig
sjá útiljósið á Gautlöndum, og
því dólaði ég nú af stað og
stefndi á ljósið, en snjóþekjan
var ein breiða yfir öllu og hvergi
sást móta fyrir girðingu, vegi
eða skurði og ók ég ýtunni sem
leið lá alveg heim að húsi. Ekki
þurfti ég að drepa á dyr og bíða
þess að opnað yrði því að þegar
ég steig niður úr ýtunni stóðu
útidyr íbúðarhússins galopnar
og Stefán Þorláksson (Stebbi
Gautur) stóð þar brosandi og
bauð mig velkominn, hafði að
vísu átt von á mér mikið fyrr, en
var þó ekki farinn að ókyrrast
neitt að ráði. Fékk ég hjá Stefáni
góða hressingu og líka að leggja
mig dálitla stund.
Eftir mikinn og góðan
morgunverð á fimmtudags-
morgni lögðum við Stefán af
stað um tíuleytið, og höfðum
þá bundið skíðin hans hjá mín-
um aftan á, og sat nú Stefán sem
farþegi hjá mér í ýtunni. Skyldi
hann vera fylgdarmaður minn
út að Mánárskriðum, en
þangað átti að koma maður frá
Siglufirði til þess að taka við af
honum, því ég mátti ekki vera
einn á ferð um þessar slóðir,
enda gátu ýmsar hættur leynst á
þessari leið í lélegu skyggni og
jafnvel ófærð þar sem svo í
ofanálag var langt til byggða.
Skíðin þverbrotin
Ókum við nú að Ketilási og svo
út eftir í átt að Mánárskriðum
án nokkurra tafa eða fyrirstöðu,
en þegar þangað var komið
sáum við mann á skíðum koma
utan frá og inn ströndina neðan
við allar skriður og var á þeirri
leið þar sem vegurinn liggur
núna. Var þetta Hilmar Stein-
ólfsson vöruflutningastjóri frá
Siglufirði, en hann var sá sem
taka átti við sem fylgdarmaður
minn og skipta við Stefán. Eftir
að Hilmar var kominn til okkar
og við höfðum spjallað ein-
hverja stund, í heldur kalsalegu
veðri, voru skíði Stefáns leyst úr
klyfjum en farkostir Hilmars
settir í þeirra stað, en Stefán hélt
heimleiðis, þar sem hann hafði
FRÁSÖGN Gunnar Ágústsson
Skotist til Siglufjarðar
með jarðýtu
Gunnar Ágústsson í svaðilför um Mánárskriður
Veturinn 1966 til 1967 hafði tíð verið rysjótt, snjóalög með meira móti og erfiðlega
hafði gengið að halda leiðum opnum um héraðið með þeim tækjakosti sem til var, en
alltaf var reynt að halda aðalleiðum opnum svo bændur gætu komið frá sér mjólk til
Sauðárkróks. Hinsvegar hafði nú komið beiðni frá Vegagerðinni til Ræktunarsambands
Skagafjarðar varðandi lán á jarðýtu til Siglufjarðar, en slíkt tæki vantaði sárlega þar, til
þess að halda opinni leið frá kaupstaðnum út að vinnusvæðinu við Stráka, þar sem
nú var verið að leggja lokahönd á ný jarðgöng, en vinnuflokkar höfðu átt í verulegum
erfiðleikum með að komast til og frá vinnusvæðinu vegna ófærðar.
Því var það miðvikudaginn 15.
mars 1967 að ég undirritaður,
Gunnar Ágústsson, var beðinn
um að aka jarðýtu Ræktunar-
sambandsins, sem geymd var á
Hofsósi til Siglufjarðar, en ég
var þá starfsmaður sambands-
ins. Komið var fram á miðjan
dag þegar beiðni um þetta kom,
en nokkuð var talið liggja við að
koma ýtunni úteftir, meðal
annars vegna þess að gott færi
væri á þessari leið í augna-
blikinu, -„alveg skotfæri á jarð-
ýtu“, sagði Gísli Felixson verk-
stjóri hjá Vegagerðinni og néri
saman höndum eins og honum
var tamt þegar nokkuð lá við. Ef
allt gengi svo að óskum átti ég
að koma heim með flóabátnum
Drangi á föstudagskvöldi, en
báturinn var með fasta áætlun á
þriðjudögum og föstudögum
og var þá á Sauðárkróki að
kvöldlagi. Þá var það krafa frá
Vegagerðinni að sá sem þessa
ferð færi hefði með sér skíði svo
komast mætti til byggða ef
eitthvað færi úrskeiðis og eða
vélin stoppaði.
Þar sem ég átti ekki slík tæki
fékk ég lánuð ágætis skíði hjá
kunningja mínum Ingólfi
Sveinssyni, og var áætlað að
leggja þegar af stað og ná síðla
kvölds eða fyrripart nætur að
Gautlöndum og gista þar. Eftir
að hafa bundið skíðin þversum
aftan á ýtuna, ofan á olíu-
tankinn, þar sem ég taldi öruggt
að þau högguðust ekki, - en að
vísu voru þau það löng að þau
stóðu dálítið útfyrir breiddina á
ýtunni báðum megin, - þá var
lagt af stað.
Ekið var sem leið lá út
Höfðaströnd og Sléttuhlíð, og
sóttist ferðin vel, en þegar
komið var út fyrir Reykjarhól á
Bökkum var farið að snjóa og
jókst snjókoman, logndrífa,
jafnt og þétt en skyggni
minnkaði að sama skapi jafnt
og þétt og var orðið verulega
erfitt um vik í akstrinum þegar
ég nálgaðist Haganesvík.
Þar sá ég þó grilla í útiljós á
húsum sem þar voru og gat
ekið nokkuð örugglega rétta
leið, annars var nú svo komið
að snjórinn huldi veginn svo
gjörsamlega að hvergi var mis-
hæð að sjá og ekkert til kenni-
leita.
Eftir að komið var framhjá
Haganesvík þvældist ég áfram í
einhverju vonleysi, skyggni
ekkert, vegurinn horfinn og
Gunnar við Hanomaginn sem var mikið notaður við að flytja vélar hans og var lengi í hans eigu.