Feykir - 22.03.2012, Blaðsíða 8

8 Feykir 12/2012
Í starfi mínu sem
flugmaður kemur það
fyrir, að ég þarf að
skjótast með fólk á
milli heimshluta og
oft á þeim svæðum
veraldar þar sem fólk
hefur ekki vanist þeim
nútímaþægindum sem
við búum við hér á
Íslandinu góða.
Ein þessara ferða varð
heldur eftirminnilegri
en aðrar, fyrir þær sakir
að ferðalangar voru alls
óvanir ferðamátanum
og margir hverjir
væntanlega að stíga
sín fyrstu skref í heimi
flugsins.
Ævintýrið hófst þannig
að farþegar komu
akandi að flugvélinni
og er þeim boðið að
ganga um borð. Það
er nú svosem ekki í
frásögur færandi nema
að fyrstur um borð er
kurteis eldri maður.
Fannst honum til siðs
að taka af sér skóna
áður en hann gengi um
borð í fararskjótann
furðulega. Þessu
góða fordæmi vildu
hinir 500 farþegarnir
auðvitað fylgja og
ákváðu því að gera slíkt
hið sama. Starfsmenn
fararskjótans höfðu í
nógu að snúast við að
undirbúa flugferðina
og einhvern veginn
fór þessi „skóathöfn“
farþeganna algjörlega
framhjá þeim. Þegar
vélin er svo orðin
ferðafær taka þeir loks
eftir því hvað á hafði
gengið og hefst nú mikill
darraðardans við að
færa „skófjallið“ mikla
upp í flugvélina.
En ævintýri þessarar
flugferðar var þó
ekki lokið. Við vorum
komin í loftið og ég
sat í mínu sæti í
flugstjórnarklefanum.
Var ég að fara að gæða
mér á rjúkandi kaffibolla
þegar mér verður litið á
öryggissjónvarpsskjáinn,
en hann er brúkaður til
þess að fylgjast með
hvað er að gerast í
afturhluta vélarinnar.
Tek ég eftir því að
myndast hefur löng
biðröð af fólki við
salernið. Þarna var nú
svosem ekkert óeðlilegt
á ferðinni, en síðar kom
þó í ljós hvað var svo
spennandi við salernið.
Eins og fólk veit kannski,
þá er salernisvatnið í
flugvélum dökkblátt
að lit og sérstaklega
sótthreinsandi. Nú
hafði einn flugfarþega
farið inn á salernið en
eitthvað var þar þó ekki
eins og hann átti að
venjast. Eftir skoðun á
þeim nýstárlega búnaði
sem þar var fyrir hendi
datt honum þó í hug
að dýfa tánum (enda
búin að fara úr skónum)
ofan í salernisskálina
og skola vel af fótunum
á sér. Kemur hann svo
fram í vélina með þessar
líka hreinu bláu tásur.
Þetta fannst hinum
farþegum ansi merkilegt
og vildu nú auðvitað allir
fá sínar eigin bláu tásur.
Skapaðist því hálfgert
öngþveiti við salernið.
Lokapunkturinn á
ævintýrinu var svo eftir
lendingu. Gengu þá
bláfættu og skólausu
farþegarnir frá borði
og beið þeirra rúta af
lengri gerðinni við enda
stigans. Flugvallarútur
virtust einnig vera
nokkuð framandi okkar
ágætu farþegum. Þeir
tóku nú upp á því að
labba einn og einn inn
í rútuna með allt sitt
hafurtask, ganga rútuna
síðan á enda og labba
aftur út um hana að
framan. Stemmingin
sem myndaðist þarna
á svæðinu við þetta,
var svolítið eins og í
réttunum hérna heima
á Fróni. Um 500 manns
voru komnir út um allan
flugvöll og starfsmenn
baðandi út höndum í
þeim tilgangi að koma
hópnum saman aftur.
Ekki bætti þá ástandið
að tungumálakunnátta
þvældist fyrir á báða
bóga hjá farþegum og
starfsmönnum og má
segja að orðin óreiða
og ringulreið hafi þarna
öðlast alveg nýja
merkingu.
Engu að síður mátti af
farþegunum ráða að
þeir væru himinlifandi
að vera loksins komnir á
áfangastað. Þeir skildu
þó ekkert í því hvar
skórnir þeirra væru sem
þeir skildu eftir framan
við flugvélina áður en
haldið var af stað.
- - - - -
Ég skora á
tengdamóður mína,
Önnu Pétursdóttur að
skrifa næsta pistil.
Rúna Birna Finnsdóttir frá Skagafirði
( ÁSKORENDAPENNINN ) berglindth@feykir.is
Lítil flugsaga úr stórum heimi
8 mínútur
Sigurður Smári Fossdal lýsir óhugnanlegri lífsreynslu sinni
Sigurður Smári Fossdal lenti í alvarlegu umferðarslysi þann 13. mars
sl. þegar bíll hans valt ofan í Laxá á Ásum, rétt sunnan við Blönduós,
en röð atvika gerði það að verkum að hann slapp með skrekkinn á
undraverðan hátt.
Blaðamaður Feykis kíkti í kaffi
til Sigurðar á heimili hans á
Blönduósi og það fyrsta sem
kom upp í hugann var hve
ótrúlegt það væri að þessi ungi
maður hafði lent í alvarlegu
bílslysi einungis tveim dögum
áður – hann er stálsleginn
og ekki skrámu að sjá. Yfir
kaffibolla lýsti Sigurður þessari
„verstu lífsreynslu sinni“, eins
og hann orðaði það sjálfur.
Sigurður hafði tekið sér
sveitarúnt og var að keyra
niður hjá Húnavöllum þegar
hann fann að bíllinn hans
var eitthvað undarlegur í
stýri. Hann var búinn að fara
út tvisvar eða þrisvar til að
athuga hvort væri nokkuð
sprungið eða eitthvað að sjá
undir bílnum, svo var ekki
og hann hélt því áfram ferð
sinni. Bíllinn sem hann ók var
Saab, árgerð 1988, en þeir hafa
löngum verið þekktir fyrir að
vera harðgerðir bílar, sem átti
eftir að verða Sigurði til happs.
Þegar hann var kominn af
malarveginum á malbikið
virtist bíllinn hafa lagast en
svo man Sigurður ekki meira.
„Ég man að ég heyri svakaleg
brothljóð þó ég muni ekki eftir
byltunni sjálfri. Næsta sem ég
man er að ég sé vatnið spýtast
úr öllum áttum inn í bílinn og
hausinn á mér fer í kaf,“ segir
Sigurður og lýsir því að á þeim
tímapunkti hafi gripið hann
mikil hræðsla. „Ég djöflaðist
og djöflaðist við að reyna
losa mig, ég reyndi að ýta á
takkann á beltinu en hann fór
bara ekki inn. Ég hékk þarna á
hvolfi og reyndi að halda mér
einhvernvegin á hlið uppúr
vatninu, en mér var strax svo
kalt og varð fljótlega mjög
þróttlaus.“ Sigurður sá ekki
hve djúpt hann væri ofan í ánni
eða hvort bíllinn myndi fara á
bólakaf, en var þó viss um að
þetta væri hans síðasta.
Á einhvern undraverðan
hátt þá vildi það til að á ná-
kvæmlega sama augnabliki
og Sigurður missir stjórn á bíl
sínum þá eiga leið hjá nokkrir
þrautþjálfaðir menn í björg-
unarstörfum. Fyrstur er Kári
Kárason, slökkviliðsmaður og
framkvæmdarstjóri Vilko, sem
kemur akandi úr gagnstæðri átt
ásamt 13 ára syni sínum, Pétri
Arnari. Hann sér að eitthvað
er í uppsiglingu og svo hvernig
bíllinn lendir á vegriðinu
og veltur ofan í ánna. Hann
hringir strax í neyðarlínuna,
afhendir syni sínum símann og
stekkur af stað.
„Ég var búinn að gera mér
grein fyrir því að mér tækist
ekki að bjarga mér sjálfur
þegar hurðin er allt í einu
opnuð farþegamegin og ég sé
vinalegt og kunnuglegt andlit í
gættinni – það var Kári,“ segir
Sigurður og rifjar upp hve það
var ótrúlega mikill léttir, fyrir
honum þýddi það að hjálp væri
á leiðinni. „Hann hjálpaði mér
að halda höfðinu uppi, talaði
við mig og lét mér líða mikið
betur.“ Sigurður upplifði þann
tíma frá því að vatnið tók að
streyma inn í bílinn og þar til
Kári kom til bjargar sem heila
eilífð þótt það hafi ekki verið
mikið meira en 15 sekúndur.
„Ég var orðinn mjög kaldur,
dofinn og ruglaður og ég held
að þarna hafi ég verið farin
að detta út annað slagið. Í
fyrstu var mér rosalega kalt en
kuldinn hvarf mjög fljótlega,
sem var í raun óhugnanlegri