Feykir - 03.05.2012, Blaðsíða 8
8 Feykir 17/2012
( ÁSKORENDAPENNINN ) berglindth@feykir.is
Guðmundur Helgason skrifar frá Hvammstanga
Átthagarnir
Þegar maður heyrir
orðið „átthagar“
tengir maður það
ósjálfrátt við staðinn
þar sem maður
fæddist eða ólst upp,
sem í mínu tilfelli
var suðurlandsundir-
lendið. Núna í seinni
tíð hefur þó tengingin
í mínu tilfelli verið að
færast til. Skal ég nú
útskýra það.
Húnaþingi vestra
kynntist ég fyrst vorið
2001, þá nýlega tekinn
saman við konu héðan
frá Hvammstanga,
en þá bjó ég á
suð-vesturhorninu.
Sumarfríinu það ár
eyddi ég hér, en þá
vildi einmitt svo til að
norðanáttin (oft kölluð
innlögn), sem að jafnaði
er dugleg að heimsækja
staðinn, var óvenju
iðin og afkastamikil og
dældi svölu íshafslofti
yfir sumargestinn
mig, með þoku upp á
hvern einasta dag (í
minningunni allavega)
og fimbulkulda. Þá tók
ég eina af þessum stóru
ákvörðunum sem maður
tekur í lífinu: aldrei skal
ég búa hér!
Með tímanum fór maður
svo að venja komur
sínar hingað oftar, ég
kynntist fleira og fleira
fólki og fór að verða vel
kunnugur staðháttum,
bæði á Tanganum og í
sveitinni, hvert konan
á tengingar. Allstaðar
var hið sama uppi á
teningnum; manni var
tekið eins og týnda
syninum hvarvetna
og árið 2004 var ekki
lengur umflúið að flytja
hingað, enda vorum við
þá farin að keyra norður
nánast um hverja helgi,
undum okkur engan
veginn fyrir sunnan.
Þannig liðu ekki nema
þrjú ár þangað til ég
var búinn að snúast og
sestur að í blessaðri
innlögninni.
Þegar ég í dag hugsa til
baka, þá finnst mér ég
í rauninni hvergi hafa
átt heima, fyrr en ég
flutti hingað. Ég á við
að hér finnst mér ég
loksins kominn heim:
Húnaþing vestra er
„heima“ í mínum huga.
Þannig að þegar orðið
„átthagar“ dúkkar upp,
þá er það í mínu tilfelli
tengt Húnaþingi vestra
órjúfandi böndum.
En núna stendur til að
gera eins og allir hinir:
flytja til Noregs. Maður
lætur nú fjandinnhafiða
ekki heila ævi líða án
þess að prófa að búa
í útlöndum. Það er
þó bara hugsað sem
nokkurra ára plan,
síðan vil ég koma aftur
heim (og núna þarf ég
væntanlega ekki að
taka fram hvað ég á
við með „heim“), helst
að eignast landskika (í
Vesturhópinu takk) og
geta verið með skepnur.
Ef það mun hins
vegar haga þannig
til að við tökum upp
búsetu annarsstaðar
á landinu, þá er ég að
minnsta kosti löngu
búinn að taka aðra
stóra ákvörðun, sem
ég reyndar ætla mér
að standa við: að hér
á Hvammstanga vil ég
láta husla mig þegar
minn tími kemur og
hananú!
- - - - -
Ég skora á Tryggva
Ólafsson að koma með
næsta pistil, hann er
rafvirki og snillingur á
ótal öðrum sviðum.
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu IV
Kristrún Kirstjánsdóttir er
í heimsreisu ásamt vinkonu
sinni Lóu Dís Másdóttur.
Undanfarnar vikur hefur
hún deilt upplifun sinni
af ævintýrum þeirra á
leiðinni austur á bóginn.
Ferðalagið hófst þann 15.
febrúar með stuttu stoppi í
Kaupmannahöfn, þaðan var
haldið til Dubai og nú eru
stöllurnar komnar til Balí.
Þann 8. mars vöknuðum við
snemma til að ná morgunmat.
Það var ótrúlega heitt í Kuta
svo við ákváðum að skella
okkur á ströndina. Á leiðinni
niður á strönd gengum við í
gegnum markað en um leið
og við stigum einn meter inn í
markaðinn þyrpt-
ust sölumennirnir
að okkur eins og
mý að mykjuskán.
Það var togað í
okkur úr öllum
áttum og beinlínis
reynt að plata og
pína okkur í að
kaupa allt sem
fyrir augum bar.
Við reyndum
hvað við gátum að ganga bara
beint áfram og segja orðin:
„No thank you“ aftur og aftur
en þrátt fyrir hraða göngu náði
ein kona að klófesta Lóu með
því að binda á hana armband
og segja að það væri gjöf frá
Balí. Um leið og ég stoppaði
með henni kom önnur með
álíka armband og festi það á
úlnliðinn á mér. Við reyndum
að koma okkur í burtu en
þær heimtuðu að fá að klippa
endana af, við fylgdum þeim
því inn í básinn og á meðan
konan hélt um úlnliðinn til að
klippa armbandið kom önnur
sem byrjaði að gera blóm á
neglurnar á okkur. Til að gera
langa sögu stutta heimtuðu
þær auðvitað að lokum pening
með háum öskrum og við
enduðum á því að henda í þær
íslenskum peningum og forða
okkur svo.
Við komumst þó á ströndina
loksins, sem var alveg hreint
dásamlegt. Við gengum í
hlýju vatninu og fengum svo
bekk leigðan af nokkrum
innfæddum strákum. Þeir voru
mjög fínir, spjölluðu heilmikið
og buðu okkur
að koma í surf
daginn eftir, sem
við að sjálfsögðu
þáðum. Eftir
klukkustund í
sólbaði ákváðum
við að koma
okkur heim því
ég hafði ekki sett
neina sólarvörn
á fæturna, rauð-
hærðamanneskjan sjálf. Um
leið og við stóðum upp snerist
allt fyrir augum mér og það
lá við að ég kastaði upp. Lóa
greyið og nokkrir forvitnir
Balíanar reyndu að hjálpa mér,
komu mér inn í leigubíl og
vorum komnar inn í loftkælda
hótelherbergið okkar fyrr en
varði. Þegar leið á kvöldið kom
í ljós að fæturnir á mér voru svo
~
„Við fórum í apótekið
áður en við fórum
heim á hótelið aftur,
konurnar þar þekktu
Lóu vel og voru
glaðar að hitta mig:
„Lóa’s sick friend“.“
brenndir báðum megin að ég
gat hvorki legið né setið. Næstu
dagar einkenndust af innilokun
á hótelherberginu, köldu baði,
roomservice og reglulegum
ferðum Lóu í apótek til að
reyna að lina sársauka minn.
Þetta var hryllilega vont og ég
var við það að verða geðveik
á innilokuninni og bólgnum
og rauðum fótum mínum.
Þrátt fyrir að þetta hafi verið
erfitt fyrir mig var þetta varla
auðveldara fyrir Lóu sem
þurfti að þola mig, en ég segi
með sanni að ég var á mörkum
þess að verða geðveik.
Ég rak Lóu þó út stöku
sinnum, einn daginn fór hún
á ströndina að læra að sörfa og
síðasta kvöldið ákváðum við að
fara út að borða. Ég dældi í mig
verkjatöflum og bólgueyðandi
og svo gengum við af stað.
Kuta er rosalegur partý staður
með hárri tónlist út um allt.
Við fórum á rosalega fínan
stað þar sem við völdum okkur
humar og svo var
hann eldaður ofan
í okkur, hann var
geggjaður. Við
stoppuðum þó
ekki lengi heldur
fórum í apótekið
áður en við fórum
heim á hótelið
aftur, konurnar
þar þekktu Lóu vel
og voru glaðar að
hitta mig: „Lóa’s
sick friend“.
12. mars vöknuðum við
snemma og Paul Young kom
að ná í okkur því nú áttum við
að fara í bílferð til Ubud. Paul
blaðraði alla leiðina og við
höfðum gaman af. Við
stoppuðum á leiðinni á ótrú-
lega fallegu hóteli þar sem við
fengum okkur hádegismat.
Kíktum líka á silfurverk-
smiðju þar sem
við fengum að
sjá hvernig allt
var gert og
enduðum í risa-
stórri skart-
gripabúð. Við
keyptum sinn
hvorn silfur-
hringinn og gáf-
um hvor
annarri. Stuttu
síðar vorum við
komnar til Ubud, á fallegt lítið
hótel með stórum hrísgrjóna-
akri í miðju hótel-svæðinu, þar
voru froskar útum allt og eðlur
upp um alla veggi.
Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar
~
„Fallegt lítið
hótel með stórum
hrísgrjónaakri í miðju
hótelsvæðinu, þar
voru froskar útum allt
og eðlur upp um alla
veggi.“
Lóa að surfa í Kuta.