Feykir - 16.05.2012, Síða 9

19/2012 Feykir 9

Heilir og sælir lesendur góðir.
Held að rétt sé með farið að sá ágæti Bjarni
úrsmiður frá Gröf í Víðidal sé höfundur að
þessari.
Gleðinnar ég geng um dyr
guð veit hvar ég lendi.
En ég hef verið fullur fyr
og farist það vel úr hendi.
Önnur kemur hér eftir Bjarna.
Á öllu virðast álit tvenn
að því mætti grínast.
Það eru býsna margir menn
minni en þeir sýnast.
Einhverju sinni er rætt var um víxla og
skuldunauta orti Bjarni.
Það eru margir dauðir
sem einu sinni hlógu.
Alltaf þessi sami fjandi
þarf að henda mann.
Þeir verða Guði að borga
sem víxil lífsins slógu.
Það virðist ekki nokkur leið
að geta svikið hann.
Á síðastliðnu ári var liðin öld frá fæðingu
Ingimars Bogasonar á Sauðárkróki. Af
því tilefni gáfu synir hans út myndarlega
bók með ljóðum hans og vísum. Hef ég nú
eignast þessa ágætu bók og langar til að birta
nokkrar vísur úr henni.
Af sér margur finnst mér frí
og furðu kjaftaglaður.
Kvennamálum er ég í
oftast gæfumaður.
Vel hugsar Ingi til sveitarinnar í næstu vísu.
Unga fólkið er af mergi
er ég hiklaust bestan veit.
Frjálsa lífið finnst mér hvergi
fegurra en upp í sveit.
Næst yrkir Ingi um trú sína á unga fólkið.
Í æskufólksins barmi býr
byrgður, falinn eldur.
Aflið sem hann áfram knýr
engum kvíða veldur.
Mikið væri gaman ef hægt væri að hitta í
dag, skvísuna sem Ingi er að lýsa í þessari
ágætu vísu.
Utan á sér allri ber
„En hvað það er gaman“.
Vör um sig að aftan er
en alveg spök að framan.
Þakka ég fyrir að fá til eignar þessa ágætu
bók Inga. Það er María Bjarnadóttir sem er
höfundur að þessari ágætu hringhendu.
Stakan óðum tapar tryggð
týnast ljóða vinir.
Auðga þjóð um Íslandsbyggð
aðrir gróður – hlynir.
Vísnaþáttur 570
Önnur hringhenda kemur hér eftir Maríu.
Eldar brunnu oft í sál
orðin runnu víða.
Ferskeytlunnar munamál
margir kunnu að þýða.
Ef ég fer rétt með höfund að næstu vísu,
hefur Óli í Forsæludal verið eitthvað argur
út í samferðarmann á lífsins leið er hann
orti svo.
Enginn mun þig öflug trú
upp í hæðir bera.
Hattbörðin ef heldur þú
himins takmörk vera.
Þrátt fyrir að við hér á Norðurlandi höfum
nokkuð góðar vonir um fallegt vor, er gott
á þeim tímamótum að heyra næst frá Ósk
Skarphéðinsdóttur á Blönduósi.
Kvöldin lengjast. Vantar vor.
Vakir þrengjast. Bilar þrekið.
Samt mín gengin gæfuspor
getur enginn frá mér tekið.
Næst flýgur í huga þessi magnaða vísa Gísla
Ólafssonar
Aldrei náinn vekur vor
vonar þráin sefur.
En – það á fáein farin spor
flest, sem dáið hefur.
Önnur hringhent kemur í hugann eftir Gísla.
Tímans grandast tál og skraut
trúar blandast rökin.
Hinsta vandans þyngst er þraut
þrjú eru andartökin.
Verð að játa öfund mína í garð þeirra snill-
inga sem geta ort svo laglega hringhendu.
Höfundur Hjörtur Gíslason á Akureyri.
Ekki er vandi að yrkja ljóð
eða blanda geði,
þegar landi og fögur fljóð
fylla andann gleði.
Áfram heldur Hjörtur.
Þegar hnígur sól að sæ
og svanir vorsins kvaka.
Lokkar húmið burt frá bæ
börn sem þrá að vaka.
Í barnsminni er mér, í lok Stafnsréttar eitt
haust er þeir félagar Hjörtur Gísla, Rósberg
og Bjarni úrsmiður komu að Brattahlíð og
Hjörtur faðmaði og kreisti ömmu mína svo
fast að ég hélt að hún biði þess ekki bætur og
hrópaði: Að vera eða vera ekki. Gott að enda
með fallegri hringhendu eftir þann snilling.
Vorsins myndir vísu bind
vakna yndishljómar.
Geisla sindra, glóir lind
gull á tindi ljómar.
Verið þar með
sæl að sinni.
/ Guðmundur
Valtýsson
Eiríksstöðum,
541 Blönduósi
Sími 452 7154
( GUÐMUNDUR VALTÝSSON )
Einhverra hluta vegna fór það
algerlega framhjá mér þegar útför
Gunnhildar A. Magnúsdóttur fór
fram hér á Sauðárkróki laugar-
daginn 5. maí, s.l. Ég hefði svo
sannarlega viljað fylgja þessari
heiðurskonu síðustu metrana hér
á jörð. Það vill svo til að ég tók
viðtal við hana sem birtist í ritinu
„Með söng í hjarta” og gefið var út
í tilefni 60 ára afmælis Kirkjukórs
Sauðárkróks. Þar segir hún sjálf á
svo skemmtilegan og lifandi hátt,
frá veru sinni í Kirkjukórnum,
sem var henni svo mikils virði. Nú
veit ég að þetta rit er ekki víða til
og vil ég því birta hér úr því smá
kafla
Gunnhildur A. Magnúsdóttir,
fæddist á Sauðárkróki 27. apríl
1926. Foreldrar hennar voru
Ingibjörg Ólafsdóttir og Magnús
Konráðsson. Eiginmaður hennar
er Svavar Helgason og eiga þau
tvær dætur. Gunnhildur ólst upp
frá sex mánaða aldri hjá Gunnhildi
Andrésdóttur og Abel Jónssyni,
var þeirra fósturdóttir og segir það
hafa verið yndislegt.
„Fermingarárið mitt hafði ég
kynnst Eyþóri Stefánssyni og
Sigríði konu hans, vegna þess að
ég var í unglingaskólanum þar
sem Eyþór kenndi og ég kom oft
heim til þeirra. Ég var alltaf
trallandi og syngjandi. Einu sinni
sagði Eyþór við mig. „Þú átt að
koma í kirkjukórinn Abba, þú
hefur svo góða rödd.” Mér fannst
þetta fyrst hin mesta fjarstæða, að
ég svona ung ætti erindi þangað,
nýfermd stelpan. Hafði þó heyrt
um nokkrar sem byrjuðu ungar í
kórnum. En hvað um það, í
kórinn fór ég. Eyþór sagði að ég
ætti að syngja millirödd og hana
hef ég alltaf sungið og aldrei
annað.
Æfingar gengu svona upp og
niður, en alltaf ríkti gleði og
gaman. Stundum líkaði Eyþóri
ekki hvernig við sungum, en það
voru ekki nein læti í kring um það,
hann gaf okkur sérstakt augnaráð
og við sáum á andlitinu á honum
hvort við sungum of sterkt eða
veikt. Hann stjórnaði með svo
mikilli ljúfmennsku að við tókum
aldrei illa upp þótt hann fyndi að
við okkur.
Svo voru það Bollukvöldin.
Þau eru ógleymanleg, meðan
maður hefur nokkra rænu. Alltaf
boðin í bollukaffi á bolludaginn,
með gjafabollur frá Guðjóni í
Bakaríinu, kaffið frá Sissu og
húsaskjól hjá Eyþóri, eins og hann
orðaði það. Svo var kallast á milli
hæða, hlaupið upp og niður
stigann með bollann og bolluna.
Ó, þetta var svo gaman.
Það snart mig djúpt og ég
gleymi því aldrei, þegar Eyþór
treysti mér og Ingibjörgu
Jónsdóttur, til að syngja dúett í
Avemaríunni hans. Það er svo
fallegt lag og okkur fannst mikið
til um að geta lært textann á latínu.
Herra minn trúr. Það tók nokkurn
tíma að æfa þetta, en þegar við
komumst þannig frá því að Eyþór
sagði: „Þetta er gott.” Þá vissum
við að það var orðið sæmilegt.
Ég veit ekki af hverju Eyþór
treysti mér svo oft til að syngja
milliröddina, þegar sungin var
dúett. Ég held að hafi verið að
minnsta kosti fimm eða sex, sem
ég söng dúett með. Ég var ekki
feimin, en mér fannst samt ég ekki
vera nógu góð til að gera þetta.
Þegar Eyþóri datt í hug að fara að
syngja „Á páskadagsmorgun”, bað
hann mig að syngja milliröddina.
þetta er yndislega fallegt lag og
sálmurinn við það er himneskur.
Þarna mættum við beint úr
rúminu, upp úr hálf átta að morgni
og svo var byrjað að syngja. Þetta
var nokkurskonar stólvers, hann
lét syngja það þannig. Og kórinn
söng á bakvið, við sungum bara
dúettinn. Það þótti gott. Ég söng
þetta bæði með Ingibjörgu Jóns-
dóttur, Báru Jónsdóttur, Snæ-
björgu Snæbjarnardóttur og Dóru
Magnúsdóttur. Það var alltaf Abba
gamla með milliröddina, en hinar
voru í sópraninum. Sigurður P.
Jónsson var alltaf í bassanum. Við
vorum orðin föst á fótunum í
þessu. Það var aldrei talað um
neitt annað. Auðvitað var það
yndislegt að manni skyldi treyst
fyrir þessu. Ég get ekki neitað því
að stundum var ég með kökk í
hálsinum, nývöknuð og hélt að ég
yrði rám og ómöguleg, en þetta
gekk.....
Ég hef ekki farið í kirkju á
páskadagsmorgni síðan ég hætti í
kórnum, ég veit ekki af hverju, en
ég sakna þess og reyndar kórsins
líka, en maður má nú ekki verða
ellidauður í þessu.
Að taka þátt í starfi kirkju-
kórsins undir stjórn Eyþórs
Stefánssonar var ákaflega ánægju-
legt og minningin um veru mína í
kirkjukórnum er yndisleg, á allan
hátt. Ég held að enginn geti farið
ósnoritin frá þeirri reynslu. Ég er
glöð yfir að hafa fengið að vera
með.”
Þetta sagði þessi heiðurskona í
viðtali á heimili sínu, 30. sept. 2002
Svavar eiginmaður Öbbu lést 15.
febrúar 2005 og nú hefur hún
einnig haft vistaskipti.
Nú þegar leiðir skilja um sinn,
er mér efst í huga þakklæti fyrir að
hafa kynnst þeim ágætu hjónum
Öbbu og Svavari og þakka þeim
samfylgdina. Dætrunum tveimur
þeim Hildi og Ólöfu og afkom-
endum þeirra votta ég samúð
mína.
Magnús H. Sigurjónsson
M I N N I N G
Gunnhildur A. Magnúsdóttir
fædd 27. apríl 1926 – dáin 26. apríl 2012