Feykir - 16.05.2012, Page 10
10 Feykir 19/2012
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu VI
Kristrún Kristjánsdóttir er í
heimsreisu ásamt vinkonu sinni
Lóu Dís Másdóttur. Undanfarnar
vikur hefur hún deilt upplifun
sinni af ævintýrum þeirra á leiðinni
austur á bóginn. Ferðalagið hófst
þann 15. febrúar með stuttu stoppi í
Kaupmannahöfn, þaðan var haldið
til Dubai, svo voru þær um stund
í Balí og nú huga stöllurnar sér til
hreyfings.
- - - -
15. mars kl. 3 um nótt kom elsku
Paul okkar til að ná í okkur og skutla
okkur á flugvöllinn. Við knúsuðum
hann í ræmur og lögðum svo af stað til
Kuala Lumpur í Malasíu. Við lentum
um morguninn dauðþreyttar svo
við fórum beint á hótelið og lögðum
okkur í þrjá tíma. Við höfðum bara
einn dag þar í borg svo við ákváðum
að ganga bara um og fara í China town
á markað sem heitir Jalan petaling.
Þar gengum við um, skoðuðum alls
kyns hluti og keyptum okkur eitthvað
smotterí af real-fake (ísl. alvöru-gervi).
Við settumst svo niður og fengum
okkur eitthvað því besta Satay sem við
höfum smakkað, dýrindis dumplinga
og kókóshnetu að drekka. Við
gengum um bæinn og römbuðum á
einhverskonar innanhús markað sem
var rosalega gaman. Þar fylgdumst við
með manni sem gerði sandlistaverk í
flöskur en þau voru ótrúlega vel gerð.
Við gengum líka framhjá alls kyns
básum og vorum ekkert smá undrandi
yfir öllu draslinu sem hægt er að kaupa
þar. Við enduðum svo á því að kaupa
einhverskonar naan – brauð og sterka
sósu sem sett var í poka til að taka
með heim á hótel en það var ótrúlega
gott. Eftir að hafa reynt að prútta við
einhvern leigubílstjóra komumst við á
hótelið um 11 leytið og lögðum okkur
í þrjá tíma áður en við fórum aftur út
á flugvöll, og til Víetnam.
16. mars lentum við
í Ha noi, höfuðborg
Víetnam. Við vorum
dauðþreyttar þegar við
komum loks út og við
skimuðum í kringum
okkur en ekkert bólaði
á manninum sem átti
að ná í okkur. Eftir
að hafa labbað útum
allan flugvöll og vorum
við það að hringja í
manninn gengum við
beint í faðminn á honum
sem gladdi okkur mikið.
Við settumst upp í
bílinn og keyrðum af
stað við fengum strax algjört sjokk
því umferðin í þessu landi er ótrúleg.
Þarna voru milljónir mótorhjóla sem
þeir kalla reyndar alltaf bara hondur þó
þau séu ekki hondur- mjög fyndið. Við
spjölluðum við manninn á leiðinni og
forvitnuðumst um landið. Við vorum
samt svo dauðþreyttar og skrítnar
einhvern veginn að skilningurinn var
ekki mikill. Það var líka ótrúlega fyndið
að á leiðinni keyrðum við framhjá fullt
af billjarð stöðum og ég spurði hann
hvort það væri þjóðaríþrótt Víetnama,
meira í gríni en alvöru, en hann skildi
mig ekki svo ég reyndi að leika það
~
„Á leiðinni sáum við
ótrúlega hluti, en á
mótorhjólunum geyma
þau allan fjandann.
Stundum sá maður fullt
af lifandi kjúklingum
í búrum aftan á
hjólunum, dautt svín
og jafnvel vatns buffaló
öðru hverju, stundum
voru alveg um fimm
manneskjur á einu hjóli
og fæstir með hjálma.“
Uppvask á götu úti í Ha Noi.
en þá hélt hann að ég væri að tala um
byssur og þetta endaði í algjöru rugli
og hláturskasti hjá okkur Lóu en greyið
maðurinn vissi ekkert hvað var í gangi
- ætli við höfum ekki bara verið með
einhvern rosalegan svefngalsa.
Á leiðinni sáum við ótrúlega hluti,
en á mótorhjólunum geyma þau allan
fjandann. Stundum sá maður fullt
af lifandi kjúklingum í búrum aftan
á hjólunum, dautt svín og jafnvel
vatns buffaló öðru hverju, stundum
voru alveg um fimm manneskjur á
einu hjóli og fæstir með hjálma. Við
keyrðum líka framhjá risastórum
trukk sem var alveg við hliðin á okkur
þegar dekkið á honum sprakk og hann
fór að rása á veginum. Ég held við
höfum verið heppnar að
komast á hótelið heilar
á húfi því í Víetnam er
mest um umferðarslys í
heiminum.
Við steinsofnuðum
þegar við komum á
hótelið enda alveg búnar
á því.
17. og 18. mars ein-
kenndust af inniveru á
hótelinu en við urðum
svolítið veikar eftir
matinn frá China town í
Malasíu en það varð bara
að hafa það við vorum á
rosalega góðu hóteli, með
æðislegt sjónvarp svo við
nutum þess bara í tvo daga.
19. mars rifum við okkur upp og
fórum að skoða borgina. Við fórum
að stóru fallegu vatni og gengum
meðfram því. Það var rosalega erfitt
að komast yfir göturnar í byrjun, við
stóðum fyrst heillengi og sáum enga
leið í yfir. En eftir að hafa fylgst með
innfæddum komumst við að því að
þú gengur bara hægt áfram beint yfir
götuna og einhvern veginn virkar það
þó gatan líti út fyrir að vera stöppuð.
Við fórum síðan út að borða á frægum
100 ára gömlum veitingastað í Ha
noi þar sem boðið var aðeins upp á
einn rétt, rosalega góðan steiktan fisk
með núðlum og alls kyns grænmeti
og hnetum og þetta bragðaðist eins
og dýrðin ein. Skemmtilega upp sett
líka, við fengum pönnu á borðið svo
kom kona sem eldaði þetta allt fyrir
augunum á okkur og svo borðuðum við
af bestu lyst. Fólkið þarna var rosalega
vingjarnlegt og reyndi hvað það gat
að spjalla við okkur. Við gengum
í gegnum markað á leiðinni heim,
keyptum okkur 1 kg af jarðaberjum og
skoðuðum borgina aðeins að kvöldi til.
Það var skrýtið að ganga eftir götunum
þar sem fólk sat úti á gangstéttunum og
vaskaði leirtauið upp í bölum. Svo sá
maður inn í húsin en hurðarnar voru
eins og bílskúrshurðir, oftast var þar ein
gömul kona sem sat á stól og nokkrir
krakkar sem sátu á gólfinu og horfðu á
sjónvarp. Þar voru líka oftast nokkrar
hondur lagðar fyrir utan.
Um kvöldið var kominn tími til
að fara í næturlest til Sapa og þar beið
okkar sjö daga gönguferð um fjöllin.
Við vissum eiginlega ekki hvernig lest
við áttum að búast við en við ákváðum
að hlaupa út á restaurant sem við fórum
nokkrum sinnum á og kaupa okkur
pizzu to go svo við yrðum pottþétt ekki
svangar í lestinni. Það var svolítið fyndið
að pizzurnar voru settar á kringlóttan
harðan drykkjarmatseðilinn og blár
plastpoki settur utan um, þetta leit
frekar illa út en pizzan var ágæt. Þegar
við komum svo í lestina brá okkur
heldur mikið. Þetta voru fjórar kojur í
einum litlum klefa sem var greinilega
ekki oft þrifinn, rúmfötin margnotuð
og blettótt og klósettið frammi var ein
lítil hola. Við fengum samt yndisleg
samferðafólk frá Frakklandi.
Við vorum spenntar að fara til Sapa
og við vissum að við þyrftum að sofa
eins vel og við mögulega gátum fyrir
trekkið sem beið okkar.
Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar
Stöllurnar í Kuala Lumpur.