Feykir - 28.06.2012, Qupperneq 8

8 Feykir 25/2012
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur frá Melstað í Miðfirði
Með penna í farteskinu VII
Kristrún Kristjánsdóttir fór í
heimsreisu ásamt vinkonu sinni
Lóu Dís Másdóttur. Undanfarnar
vikur hefur hún deilt upplifun
sinni af ævintýrum þeirra á leiðinni
austur á bóginn. Ferðalagið hófst
þann 15. febrúar með stuttu stoppi
í Kaupmannahöfn, þaðan var
haldið til Dubai, svo til Balí, Kuala
Lumpur, Ha noi höfuðborg Víetnam
og nú eru þær komnar til Sapa, í
Norðvestur Víetnam.
- - - -
Eldsnemma um morguninn þann 19.
mars komum við á lestarstöðina í Lao
Cai. Þar beið okkar leiðsögumaðurinn
hann Hví blessaður með
nöfnin okkar á lofti og
við tók um klukkustundar
keyrsla til Sapa town.
Við vorum skildar eftir á
veitingastaðnum Lizard til
að fá okkur morgunmat.
Hví kom svo aftur að
honum loknum og fór
með okkur yfir búnaðinn
sem við þyrftum að hafa
fyrir gönguna. Þarna fór
okkur að gruna að þetta yrði líklegast
mun erfiðara en við bjuggumst við,
því að Hví fannst eiginlega bara fyndið
hvað við vissum ekkert um þetta og
vorum illa búnar. Þá fórum við að
kaupa gönguskó fyrir Lóu. Næst vorum
við kynntar fyrir burðarmanninum
okkar, Sam, en hann gekk einungis
á plast inniskóm með um 20-30 kg á
bakinu í nokkurs konar bambus körfu,
með kaðalspotta sem ólar yfir axlirnar.
Við vorum frekar undrandi á þessu og
þótti skrýtið að hann væri með svona
lélegan búnað, við hefðum getað látið
hann bera þetta í öðrum hvorum
bakpokunum okkar í staðinn en Hví
sagði að þeir vilja víst hafa þetta svona.
Þá byrjaði gangan. Það var rosalega
heitt fyrsta daginn þannig að við
svitnuðum eins og svín en það er nú bara
daglegt brauð. Gangan var þó ekkert
svo erfið og okkur gekk ágætlega miðað
við það hræðilega form sem við vorum
í. Við gengum í gegnum mörg lítil þorp,
þar sem mikið var um sölukonur sem
voru heldur ágengar. Við sáum fallegar
vefnaðarvörur og alls kyns minjagripi
sem voru þar til sölu. Útsýnið þarna
var líka ótrúlegt. Í aldanna rás hafa
bændur gert hrísgrjónaakra í hæðirnar,
nokkurs konar ,,hrísgrjónaakrastiga”
og þar ganga vatnsbuffalóarnir um
ásamt svínunum og
kjúklingum. Það er líka
svo fyndið að sjá hvað
allir, menn jafnt sem
dýr, eru ólétt eða hafa
afkvæmi hlaupandi
útum allt; litlir hvolpar,
kettlingar, andarungar,
gríslingar, krakkar og
svo lengi mætti telja.
Eftir nokkurra tíma
göngu jók alltaf á mis-
skilninginn við Hví, sem talaði svo
hræðilega ensku að Lóa og hann gátu
ekki einu sinni talað saman. Ég hló mig
máttlausa í mörg skipti sem ég horfði á
þau reyna að hafa samskipti en það var
þeim lífs ómögulegt og einhvern veginn
gekk þeim alltaf rosalega illa að muna
nöfn hvors annars líka. Lóa kallaði
hann Hú og hann sagði alltaf bara þú,
eða þá að hann sleppti því bara að tala
við hana og sagði bara Kris. Hann talaði
þó mikið um að hann vildi gera allt til
að gera ferðina sem besta fyrir okkur,
því hann væri sko leiðsögumaðurinn og
hann tæki það hlutverk mjög alvarlega.
Hann sagðist líka vera einhleypur og
margt fleira sem við botnuðum ekkert í.
Loksins komum við þó að fyrsta nátt-
staðnum okkar sem var í svokallaðri
heimagistingu. Þar bjó
semsagt fjölskylda sem
hefur risastórt herbergi
með fullt af rúmum með
teppum og koddum,
eiginlega nokkurs konar
hostel. Þarna komumst
við að því að við vorum
kannski svolítið snobb-
aðar, en Paul Young
okkar í Balí hafði nefni-
lega sagt við okkur að við
vesturlandabúar værum
svolitlar snobbhænur.
Ég og Lóa þverneituðum
samt fyrir það þá, sögð-
umst vera úr sveit á
Íslandi og við værum
svo langt frá því að vera
eitthvað snobbaðar. Við skildum þó
hvað hann átti við þegar við gengum
þarna inn á moldargólfið og völdum
okkur rúm sem var með örþunnum
dýnum og með skítugum og blettóttum
lökum, koddum og teppum. Þarna
var þó sturta og venjulegt klósett sem
við vorum afskaplega þakklátar fyrir,
en holurnar eru líka mjög algengar í
Víetnam. Við skildum dótið okkar eftir
og hlupum út að á til að kæla okkur
niður. Það var gott að synda um í kaldri
ánni og fylgjast með innfæddum vaða
í ánni og veiða fiska með höndunum
einum! Þegar tók að dimma fórum
við heim þar sem beið okkar dýrindis
veisla. Hví reyndist vera hinn besti
kokkur og töfraði fram alls kyns
mismunandi rétti; tófú, fisk, svínakjöt,
eggjasúpu, bestu vorrúllur heims
(gerðar úr hrísgrjónapappír), einhvern
kjúklingarétt og einhvers konar soðinn
bambus og auðvitað voru hrísgrjón.
Við borðuðum með fjölskyldunni,
gædunum, burðarmönnunum og
áströlsku pari, sem var
þar í brúðkaupsferðinni
sinni.
Áður en ég held áfram
verð ég að segja ykkur
að bændur í Víetnam
eru rosalega duglegir að
brugga hrísgrjónavín
en það er um 30-40
% alkóhól. Við hverja
einustu kvöldmáltíð fær
hver og einn lítið staup
við hliðina á skálinni
sinni en það er talinn
dónaskapur að drekka
vatn með matnum. Þetta
fyrsta kvöld var engin
undantekning, fyrst
þurfti auðvitað að skála
fyrir matnum, næst var það að bjóða
okkur öllum velkomin, við þurftum
auðvitað að þakka fyrir það og svona
gekk þetta allt kvöldið. Við sungum öll
lag á okkar tungumáli sem var mjög
skemmtilegt, hlógum mikið og frúin á
bænum sá til þess að staupin væri ávallt
full, ekki síst hennar eigið. Hún var
mjög fyndin lítil kona og svolítið mikið
fyrir það að skála og kenna okkur að
segja alls kyns hluti á víetnamsku. Hví
sagði fyrr um kvöldið að dagurinn yrði
auðveldur á morgun svo við höfðum
engar áhyggjur, skemmtum okkur
bara konunglega og fórum svo í rúmið
um 11 leitið en þá voru allir orðnir
heldur betur hressir, enda byrjaði
kvöldmaturinn um kl. 6.

Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar
~
„Það er líka svo fyndið
að sjá hvað allir, menn
jafnt sem dýr, eru ólétt
eða hafa afkvæmi
hlaupandi útum allt;
litlir hvolpar, kettlingar,
andarungar, gríslingar,
krakkar og svo lengi
mætti telja.“
Með töfralækninum Ketur Lyier.
~
„Við hverja einustu
kvöldmáltíð fær hver
og einn lítið staup
við hliðina á skálinni
sinni en það er talinn
dónaskapur að drekka
vatn með matnum. Þetta
fyrsta kvöld var engin
undantekning, fyrst
þurfti auðvitað að skála
fyrir matnum, næst var
það að bjóða okkur öll
velkomin, við þurftum
auðvitað að þakka fyrir
það og svona gekk þetta
allt kvöldið.“
Sapa.