Feykir - 26.07.2012, Blaðsíða 9

29/2012 Feykir 9
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu IX
Kristrún Kristjánsdóttir fór í heimsreisu
ásamt vinkonu sinni Lóu Dís Másdóttur.
Undanfarnar vikur hefur hún deilt
upplifun sinni af ævintýrum þeirra á
leiðinni austur á bóginn. Ferðalagið hófst
þann 15. febrúar ennú eru þær komnar til
Sapa, í Norðvestur Víetnam.
- - - -
21. mars vöknuðum við guðs lifandi fegnar
að hafa ekki þurft að drekka hrísgrjónavín
kvöldið áður. Við vorum úthvíldar þrátt fyrir
erfiðar aðstæður. Þessi dagur var mikið niður í
móti og fyrir hádegi vorum við mjög duglegar
að ganga þrátt fyrir að það væri mjög hált niður
moldarslóðina í skóginum. Við stoppuðum við
á til að borða og Sam skar rosalega snúin tré
sem litu út eins og horn og setti
í körfuna sína. Það var ótrúlega
fallegt að ganga þarna um, sjá
litlu krakkana drulluga upp
fyrir haus að leika sér í litlum
lækjum, renna sér eftir flötum
steinum í ánni og þau yngstu
voru annað hvort bara í bol
eða peysu og ber að neðan.
Svo hlupu þau svona um og gerðu þarfir sínar
þar sem þeim sýndist. Það var samt svolítið
leiðinlegt hvað þau voru hrædd við okkur
greyin og það mátti eiginlega ekki taka myndir
af þeim. Eitt skiptið reyndi ég að taka mynd
af nokkrum krökkum, sneri mér við hratt og
smellti af, en krakkinn brást hinn versti við,
byrjaði að öskra og hlaupa í burtu frá okkur.
Okkur Lóu brá svo svakalega að við snerum
okkur við og hlupum hræddar í hina áttina,
hræddar um að fjölskyldufaðirinn kæmi alveg
snarvitlaus á eftir okkur.
Við gengum svo í gegnum skóg og vegurinn
var eiginlega ekki vegur og varla troðningur og
okkur fannst ótrúlegt hvernig þeir vissu hvert
þeir áttu að fara. Á leiðinni sáum við slöngur
og Hví var tvisvar bitinn af blóðsugum. Síðan
komum við að á sem við stikluðum á steinum
yfir og sem ég, mér til mikillar gremju datt
ofaní með annan fótinn og ég varð svo reið að
ég ákvað að vaða bara yfir þessa fjárans á. Hví
og Sam vissu ekkert hvað þeir áttu við mig að
gera svona pirraða íslenska snót svo þeir hlógu
bara að mér.
Þegar við komum að næsta náttstað urðum
við heldur betur undrandi. Þetta var heldur stór
sveitabær, þessi heimagisting var hjá þjóðflokki
sem heitir Red Dao og það var alveg einstakt.
Þau eru greinilega ekki vön að fá útlendinga
þarna og nánast enginn talaði ensku. Konurnar
voru klæddar í rautt með rauð höfuðklæði og
í þessum þjóðflokki sjá mennirnir um börnin
heima og brugga hrísgrjónavín á meðan
konan gengur langar göngur með rosalega
þungar byrðar á milli staða. Svo á kvöldin
sátu konurnar allar saman og saumuðu út.
Þær voru mjög vingjarnlegar og
mennirnir líka en líka svolítið
vör um sig og feimin. Þarna
var bara holuklósett og bali til
að baða sig í en við notuðum
skóginn bara sem klósett en
fórum nú samt í bala bað en
það er eiginlega nauðsynlegt
að þrífa sig eftir þessar göngur
alveg sama þó hlutirnir lykta skringilega. Þegar
við sáum svefnstaðinn brá okkur þó heldur í
brún. Við fengum að liggja uppi á háalofti á
bambusdýnu sem var jafnvel harðara undirlag
heldur en fyrri nóttina, svo ég tali nú ekki um
kóngulóavefina allt um kring. Við vorum þó
þakklátar moskítónetinu.
Þetta kvöld endaði eins og flest kvöldin,
við borðuðum kvöldmat á litlum kollum við
lágt borð, boðið var upp á marga rétti og m.a.
reykt svínakjöt sem við sáum oft hangandi yfir
eldstæðunum, það verður jú að nýta reykinn.
Við urðum að drekka hrísgrjónavínið eins
og góðum stúlkum sæmir og kvöldið varð að
miklum gleðskap og vorum við komnar upp í
rúm um 10 leytið.
Kristrún Kristjánsdóttir
skrifar
~
„Þarna var bara
holuklósett og bali til
að baða sig í en við
notuðum skóginn bara
sem klósett en fórum nú
samt í bala bað...“
( TÓN-LYSTIN ) oli@feykir.is
Páll Sigurður Björnsson / bassaleikari m.m.
Sextíu og sjötíu tíma-
bilin í uppáhaldi
Páll Sigurður Björnsson býr á
Hvammstanga en ólst upp á
Bessastöðum í Hrútafirði. Páll
sem er af árgangi 1972 hefur
lært á ýmis hljóðfæri en þau sem
hann spilar nú á eru trompet -
sem hann segist þó vera slakur
á-, píanó - sem hann væri til í að
vera betri á - og bassi.

Helstu tónlistarafrek: Að spila
á níu söngvarakeppnum sem
haldnar hafa verið hér í Húnaþingi
vestra síðan 2000 og að spila á
hljómborð og píanó á Pink Floyd
heiðurstónleikum sem haldnir voru
hér árið 2005.
Uppáhalds tónlistartímabil? Sextíu
og sjötíu tímabilin en svo ákveðin
tímabil hjá mörgum hljómsveitum.
Ég er meira í svoleiðis pælingum
varðandi tímabil.
Hvaða tónlist fær þig til að sperra
eyrun þessa dagana? Mér finnst
ný íslensk tónlist mjög góð í dag. Til
dæmis lög með Múgsefjun, Tilburi,
Ásgeiri Trausta, Kiriyama Family og
fleiri.
Hvers konar tónlist var hlustað
á á þínu heimili? Það var nú alls
konar tónlist. Mikið af kóratónlist,
harmonikkutónlist, rokk og popp og
MJÖG margt fleira.
Hver var fyrsta platan/diskurinn/
kasettan/niðurhalið sem þú
keyptir þér? Fyrsta platan: Dead
Or Alive – You spin me round like a
record. Diskurinn: Sálin hans Jóns
míns – Garg. Kasettan: Einhver
spóla með Mezzoforte. Niðurhalið:
Robbie Williams – Let me entertain
you.
Hvaða græjur varstu þá með? JVC
ekta gamaldags stóra stofugræju.
Hvað syngur þú helst í sturtunni?
Ég raula oftast eitthvað sem ég er
að reyna að búa til sjálfur en oftast
gleymist það allt nokkrum mínútum
síðar.
Wham! eða Duran? Báðar
hljómsveitir góðar á sinn hátt en
Duran Duran frekar því Nigel John
Taylor er svo assgoti magnaður
bassaleikari.... eða var það allavega
einu sinni.
Þú heldur dúndurpartí í kvöld,
hvað læturðu hljóma í græjunum
til að koma öllum í stuð? Ég færi
einföldu leiðina til að gera flestum til
hæfis og setti um árs gamlan Pott
þétt disk í græjuna.
Þú vaknar í rólegheitum á
sunnudagsmorgni, hvað viltu helst
heyra? Rólegan Jazz/Blues með
Béla Fleck and the Flecktones.
Þú átt þess kost að fara hvert
sem er í heiminum og skella þér
á tónleika. Hvert færirðu, hvaða
tónleika og hvern tækirðu með
þér? Cold Play í Royal Albert Hall og
tæki Helgu með mér.
Hvaða tónlistarmann hefur þig
dreymt um að vera? Mig hefur
ekki dreymt um að vera neinn
tónlistarmaður svo sem en þeir
tónlistarmenn sem ég lít upp til eru
Jóhann Ásmundsson bassaleikari
og Wictor Wooten bassaleikari. Svo
finnst mér Pálmi Sigurhjartarson
alveg einstaklega skemmtilegur
píanóleikari.
Hver er að þínu mati besta plata
sem gefin hefur verið út? Úff....
stórt er spurt. Þá svara ég stórt (eða
langt kannski frekar): Það er engin
best að mínu mati. Nýlegt dæmi
um mjög góða plötu er diskurinn
Múgsefjun (gefinn út 2012) með
hljómsveitinni Múgsefjun.