Feykir - 01.11.2012, Blaðsíða 6

6 Feykir 41/2012
kost en að vera áfram í steypta
húsi þeirra sem stóð á timbur-
grunni. „Við tókum bara rúmföt
barnsins og hlupum beint yfir í
Fyrstaból,“ segir Ingólfur. Hann
segist þó ekki hafa komið dúr
á auga yfir nóttina. „Það má
heita að það hafi verið stöðug
hreyfing frá því rétt fyrir
miðnætti og fram á morgun.
Ég man að ég svaf í fötunum
á gólfinu og það marraði og
brakaði í gamla timburhúsinu
alla nóttina,“ segir Ingólfur. Það
voru fleiri andvaka þessa nótt
og að sögn Ingólfs var ys og þys
í bænum eftir skjálftann líkt
og um hábjartan dag væri að
ræða. Þegar Ingólfur lá á gólfi
timburhússins hlustaði hann á
fólk og bílaumferð fyrir utan.
Símastaurarnir vinkuðu
Dagana og vikurnar eftir
skjálftann var varla talað um
annað í bænum og kann
Ingólfur fjölmargar sögur og
lýsingar sem hann heyrði frá
vinum og vandamönnum. „Það
var ein skrýtin tilviljun sem átti
sér stað. Kvöldið áður en þetta
allt saman gekk á var Gunnar
Helgason heitinn, sem var giftur
frænku minni, að lesa bókina
Jarðskjálftar á Suðurlandi.
Hann var nýbúinn að leggja
frá sér bókina og var að sofna
þegar skjálftinn gekk yfir, hann
hélt náttúrulega að hann hafi
bara verið að dreyma,“ segir
Ingólfur og brosir. Ingólfur
heyrði einnig lýsingar fólks
sem var að koma af samkomu
í Alþýðuhúsinu, þar sem nú er
skemmtistaðurinn Mælifell,
en þegar fólkið kom út sá það
götuna koma á móti sér í bylgju.
Aðra skrýtna lýsingu sagði
Svavar Jóhannsson heitinn
honum en hann var að koma
akandi framan úr sveit þegar
stærsti kippurinn reið yfir.
„Hann hélt það hefði sprungið
á bílnum þannig að hann
stöðvaði bílinn til að kanna
málið. Hann sá að það var loft
í dekkjunum og þegar hann var
í þann mund að setjast aftur í
bílinn aftur kom eftirskjálfti, þá
leist honum ekkert á blikuna
þegar símastaurarnir fóru að
vinka honum,“ segir Ingólfur
og hlær.
Ingólfur rifjar upp eina
skondna sögu af Guðmundi
Sigurðssyni, eða Gvendi Gulla
eins og hann var kallaður,
gömlum manni sem bjó á
Freyjugötu 38. „Kaupfélagið
var með vélaverkstæði skammt
frá húsi Gvendar og því voru
jarðýtur oft og iðulega keyrðar
framhjá húsi hans. Oft var
VIÐTAL Berglind Þorsteinsdóttir
Í skjálftavirkni síðustu daga hefur Skagafjarðarskjálftinn 1963, sem mældist 7 að
stærð á Richterkvarða, rifjast upp fyrir mörgum sem upplifðu. Náttúruhamfarirnar
man Ingólfur Sveinsson ljóslifandi eins og þær gerðust í gær, enda ekki
auðgleymanleg reynsla er hann flúði hús sitt með barnið í fanginu á meðan jörðin
klappaði honum á iljarnar. Ingólfur deildi reynslu sinni skjálftanóttina 28. mars með
blaðamanni Feykis og nokkrar af þeim fjölmörgu sögum sem hann kann um
fólkið á Króknum þessa minnisstæðu nótt.
Fann hvernig jörðin
bankaði í iljarnar á mér
Samkvæmt Ingólfi var óskap-
lega gott veður þetta kvöld
og dúnalogn yfir bænum.
Ingólfur var rétt nýsofnaður,
þá skömmu fyrir miðnætti
þann 27. mars, í húsi sínu á
Brekkugötu 3, þá kallað Græna
Brekka, og eins og nafnið gefur
til kynna stendur það í brattri
brekku Nafanna. „Ég rumskaði
við hávaðann, það var svo
óskaplegur hávaði og þungur
hvinur sem verkaði illa á mann
– virkilega óhugnanlegur og
varð til þess að ég fann fyrir
óþægindum aftan í höfðinu,“
lýsir Ingólfur og strýkur sér
um hnakkann. Hann segir að
húsið hafi byrjað að glamra og
það fyrsta sem hann hugsaði
var að koma fjölskyldu sinni
út. „Fyrstu viðbrögð mín voru
að ná í barnið. Þegar ég ætlaði
að taka hana upp úr rúminu
þá gat ég það ekki, svo mikil
voru lætin,“ útskýrir Ingólfur
en Sigríður dóttir hans var þá
3 ára gömul og rumskaði ekki
við öll ósköpin. Þar næst náði
hann í eiginkonu sína Önnu
Pálsdóttur, sem þá var gengin
8 mánuði með annað barn
þeirra hjóna. „Það var alveg
furðulegt hve lengi skjálftinn
stóð yfir. Hann byrjaði rólega,
rauk svo upp og slakaði svo
aftur og rauk svo aftur upp í
endann,“ segir Ingólfur en talið
er að skjálftinn hafi staðið yfir
í um 40-60 sekúndur. Ingólfur
lýsir hreyfingum skjálftans svo
að þær hafi verið lóðréttar en
ekki láréttar. „Það var svo stór
sveiflan að ég fylgdi ekki eftir
gólfinu þegar ég var kominn
út með dóttur mína, ég fann
hvernig jörðin bankaði í iljarnar
á mér,“ útskýrir hann.
Ingólfur minnist þess að
þegar út var komið sá hann
Ford herjeppa í eigu Magnúsar
Jónssonar, sem dvaldi í næsta
húsi við Ingólf. Jeppanum var
lagt við brekkubrúnina og að
sögn Ingólfs lét hann öllum
illum látum. „Hann lét svo illa að
Magnús ætlaði ekki að þora upp
í bílinn. Strax eftir að skjálftinn
hætti forðaði hann jeppanum,
hann var svo hræddur um að
hann myndi rúlla fram af,“ segir
Ingólfur og hlær.
Af því hvernig Anna var
á sig komin segir Ingólfur
að þau hjónin hafi ákveðið
að gista nóttina fyrir neðan
brekkuna, hjá föðurbróður
Ingólfs Jóni Nikodemusarsyni,
í Fyrstabóli sem stendur við
Lindagötu. Þar sem Fyrstaból
var byggt úr timbri og töldu
þau næturgistingu þar öruggari
Ingólfur Sveinsson á Lágmúla á Skaga.
Ingólfur Sveinsson rifjar upp Skagafjarðarskjálftann 1963