Alþýðublaðið - 11.02.1925, Blaðsíða 3

XLÞYÐÐBLAÐIÐ
o.r þiff < fandV þar Sf'm alHr
eíga þó tóð oafnlnu tU að ujóta
sama réttar. — Ea er það ann-
ars vel særuandi, að þeir lclð-
toarar þjóðarmnar, sem atöðugt
hafa á vörunum orð eins og
>f jái íyud < og >viðsýoU. ioki
augu um y ir sl ku mlsrétti sem
þvf, er nú feefir nefnt vertð?
Eða vinna ekkl alltr raunveru-
lega trjálslyodlr menn að þvf,
að meðbræður þeirra fái notið
aama réttar og sjálfir þeir? Vill
rltstjóri Tímáns ekki sýna f
verkinu, að hmn sé einn í tölu
þeirra manna?
VonaDdl svarar Tíminn því.
Norður ltfirðingur.
Astacdiö í Rússlandi
I.
>Mo’gunb:aðinu< er ætlað sams
konar hlutverk og öðrum mál-
gögnum -uðvaldsins, að halda
hiifisKildi yflr núverandi þjóðskipu
lagi með lygum og blekkingum.
Ea ritstjórar >Morgunblaðsins<
standa illa í stöðu sinni sem lyg-
arar. þeir ljúga svo gióftogaula-
lega, að ens:inn hfandi maður tfúir
einu oiði. Ritsiniðdr »Mo'gUnblaðs
in*< um Rússland eru svo ógeðs-
legur róghurður, að hver maður,
sem les þær, hlýtur að fyllast við-
bjóði. hvernig sem hann annars
litur á málin.
Ákafi »Morgunbl»Bsirs< er b o *
legur. Hvers regnaf Vegua þess,
að hann er ákafi þess, sem stend
ur höllum fæti og óttast sann-
leikann, >Morgunblaðið< veit, að
yrði mönnum skiljanlegir yflr-
burðir skipulags jafnaðarstefnunn-
ar yfir auðvaldsskipuligið myndi
gengi íhaldsfiokksins lokiö.
>Morgunblaðið< hefir náð í
noiskan >skippara af fragtdalli<,
sem komið heflr til rússneskra
hafnarbæja við íthafið, og fengið
upplýsingar hjá honum. Hugsið
ykkur heimildirnar 1 Maðurinn hefir
auðsjáanlega verið dauðadrukkinn,
þegar viðtalið átti sór stað, og
þótt ekki alilitil hefð að vera
kvaddur til viðtals aí blaðamanni,
Hvílíkur íengur! Maður, sem með
eigin augum heflr eóð inn < hið
dularfulla land >£olsanna<l Skyldi
höfuðmálgagn auðvaldsins í hokkru
landi vera jafnvaudað um heim-
ildir? En sleppum >Morgunblað-
inu<> Ég ætla í fáum orðum að
gera nokkra grein fyrir ástandinu
í Rússlandi eins og það er. (Frh.)
X
Fyrirlíta þingmenn og ráð-
herrar þjóðræðishugsjónina?
Ég tók svo eftir, að þingmönn-
um og ráðherrum væri boðið á
þingmálafundinn, sem Alþýðuflokk-
urinn hélt í Bárubúð á föstudagino
var Ég bjöst því eins og íleiri við
því, að þeir myndu koma þangað,
og ráðherrarnir myndu þar gera
umbjóðendum þingsins, kjósendum
borgarinnar, grein íyrir stjórnar-
fyrirætlunum sínum og þingmenn
eða að nainsta kosti formenn þing
flokkanna lýsa afstöðu sinni við
tillögum stjórnarinnar. Þess vegna
fór ég á fundinn, þótt ég só ekki
Alþýðuflokksmaður, því að með
þessu áleit ég fundinn orðinn opin-
beran þingmálafund, þar sem kjós-
endur eiga samkvæmt lýðstjórnar-
eða þjóðræðis* fyrirkomulaginu að-
gang aö þeim, sem þeir hafa
fengið umboð til að gegna löggjafar-
og stjórnar-störfum með ábyrgð
fyrir hinum eiginlegu stjórnendum
landsins, kjósendunum, þjóðinni. Mér
brá þvi ekki lítið, þegar ég varð
ekki var við nema tvo þingmenn
þar, þingmann AlþýðuflokksinB, Jón
Baidvinsson, og einn >Framsóknar<-
flokksþingmann, Ásg. Ásg., sem
ekki lét þó til sin heyra og bár
ekki einu sinni hönd íyrir höfuð
flokks síns. Mór varð að spyrja
sjálfan mig: Hafa þingmenn og
ráðherrar meiri mök eða samband
við einhverja aðra en kjósendur
íandsins, er þeir koma hingað til
undiibúnings undir þingstörf? Eba
fynrlita þeir alþýðu, sem þeir eiga
að vera fulltrúar fyrir, svo mjög,
að þeir vilji ekki sækja þingmála
fund, þegar hún boðar til hans,
en ekki þeir? Eða enn: Fyrirlíta
þingmenn og ráðherrar þjóðræðis-
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tarzam
Tarzan horfði á hana og glotti. Hann mintist þess
a& hafa einhverju sinni lent i stœlum við villidýraveiði-
mann i Lundúnum, sem staðhœfði, að konungur dýr-
anna legði sér aldrei annað til munns en það, sem hann
dræpi sjálfur.
Þegar Tarzan var mettur, tók hann að vinna við
huðirnar. Hann skar af þeim mjóar lengjur eins og
þvengi; þegar hann þóttist hafa nóg af lengjunum,
reimaði hann saman tvær húðirnar, svo að úr varð
belgur; með stuttu millibili kringum opið setti hann
göt og dró i þveng eins og dregil; hafði hann þá belginn
albúinn. Á sama hátt gerði hann fjóra minni belgi og
átti þá eftir af húðunum nokkrar lengjur.
Hann kastaði spreki i Sabor, kom leifunum af svin-
skrokknum fyrir á grein uppi viö trjástofninn og
sveiflaðj sér af stað eftir trjánum til suðvesturs. Hann
hafði með sér alla belgina. Hann fór rakleiðis þangað,
er hann hafði byrgt ljónið inni. Hann læddist fram á
gjárbarminn og gægðist yflr hann. Ljónið sást ekki.
Tarzan þefaði og hlustaði; hann heyrði ekkert; þó
vissi hann, að Númi hlaut að vera i heilinum. Hann
vonaði, að hann svæfl; — alt var komið undir þvl, að
ijóuið yrði haus eigi vart.
Hann rendi sór hljóðlega fram af brúninni og tók að
klifra ofan hamarinn með stakri varkárni. Oft nam
hann staðar og horföi til hellismunnans; þegar hann
kom niöur undir jörð, jókst hættan. Kæmist hann hálfa
leið til trésins áður en ljónið yrði hans vart, var hann
hólpinn. Hann langaði sizt. til þess að lenda i sama
öngþveitinu og siðast, er hann flúði Núma upp ham-
arinn, og fór þvi afar-varlega.
Loksins komst hann til jarðar; hann læddist til trés-
ins; hann var kominn hálfa leið. Númi sást hvergi.
Hann komst að trénu, sem ljónið hafði étið börkinn af
eins langt upp og það náði. Númi bærði ekki á sór.
Þegar Tarzan komst upp á lægstu greinamar, efaöist
hann jafnvel um, að ljónið væri i hellínum. Gat það
verið, aö það hefði rutt björgunum burtu, er Tarzan
hlóð i munnann? Eða var Númi dauður? Apamaðurinn
efaðist um siðari spurninguna, þvi að hann hafði gefið
ljóninij. heilan hýenuskrokk fyrir fáum dögum, ■— og i
svo skömmum tima gat það ekki hafa drepist úr hungri,
þvi að lækjarsprænan, sem rann eftir gjánni, veitti þvi
gnægð drykkjarvatns.
Tarsan ætlaði að fara áleiðis til hellisins og rann-
saka hann, en datt þá i hug, að öruggara væri að
reyua aö iokka akolia út; hann rak upp lágt urr i