Alþýðublaðið - 12.02.1925, Blaðsíða 3

ft£.í>f D&SL'ASfSi
rx,yrlii-iii"iWi-líi-i
þort sé á nýjum, vopnuðuoo
landher, sem kallaður er >vara-
Iögregla<, og þótt þjóðin hafi að
nokk'U leyti sýnt ákveðna and-
stöðu oar að sumu leytl algert
áhugateysi tyrlr stonun slíkra
liðsveita og helztu styrktarmenn
þessarar huwmyndár réynst
telmnir og uppburðarlltlir, þá
hetir samt irtaidsstjórnin tckið
þetta fóstar að sér og flytur það
nú fyrir Atþlngi. Skat nú vikið
fáum orðum að etnl frumvarps-
ins.
Frumvarp þetta er ekkl langt,
að eins sex stnttar greinar.
Landsstjórninni er þar heimilað
að koma á fót sveit varalög-
reglumanna í hverjum kaupstaða
landiins, og eiga þær að vera
lö«reglustjóra til aðatoðar, þegar
hinir föstu tögreglumenn reynast
ekki 'etnhlítlr eða tyrirajáanlegt
sé, að þelr séu ekki einhlitlr
(i. gr.).
Xil þessa hefir sú grundvallar-
regla löggjafarlnnar gilt, að
monnum alment sé skylt að
veita lögreglunni lið, et hún sér
ástaeðu til Uðsauka eða æskir
þess. IÞetta er beinum orðum
tekið tram í regtugerð fyrlr
hreppstjóra frá 29. apríl 1880,
11 og 12. gr., samanbar og lög-
reglusamþykt fyrir Reykjavik,
nr. 48 trá 19. april 1919, 11.gr.
Engin rjý lög þurtti þvi ' að
¦¦.omja tll þess, að lögreglan gœtl
leitað sér aðstoðar utan élgin
sveitar. Það mun líka orða
sannast, að fruravarplð ætli að
lögfesta annað og meira en að-
stoð til handa lögreglustjórum
og lögreglu. Tilætldnin með
trumvarpinu er að koma á fót
föstum liðsveitum allra karl-
manna, er í kaupstöðum búa eða
dvelja og eru á aldrlnom frá 20
tll 50 ára, abr. 2. gr. Forstoðu-
mann liðssveita þessara sklpar
svo dómsmálaráðherra. Forstöðu-
maður (yfirhershötðingi) skipar
flokksstjóra (uadirhershötðingja)
•ftir þöiíum, sbr. 3. gr.
í athugasemdum víð þrlðju gr.
ér gert ráð fyrir, að foratoðu-
maður aé skipaður með ráði
lögreglustjóra. En þó er beinum
orðum sagt, að foratoðumaöur
berl embættislega ábyrgð á fram-
kvæmdum flokksstjóra og þá
ekki síður óbreyttra tiðsmanna,
og hlýtur hann þvf að hata
fullkomið vald yfir tiðsveitunum,
óháð logreglustjóra. Eftir frum-
varplnu virðist afataða forstöðu-
manns til lögreglustjóra næsta
óakýr. Enþó má helzt álykta,
að forstöðumaður sé að minsta
kostl jafnrétthár lögreglustjóra
og þurfi hvorki eða eigl að htíta
íyrirskipunum hans, enda éiga
liðsveltlrnar sýnilega að standa
undlr beinni stjómforstöðumanns,
lögreglustjóra að mestu óvlðkom-
andi. Lögreglustjóri verður því
f raun bg veru valda- og ábyrgð-
arlaus aukapersóna f lelknum,
Tinnus to fa
okkar tekur að aér
alle konar viðgerð-
ir á raftækjum.
Fœglum og lakk-
berum alls konar '.
málmhluti. Hlöð-
um bíl-rafgeyma
ódýrt. — Fyrsta
flokks vinna.
Hf.rafmf.Hiti&Ljös,
Laogaregi 20 B. — Sími 830.
þegar forstöðumaður safnar Hði
sinu og blæs tli atlögu gego
aamþegnum sfnum.
Én það, sem mestri furðu
gegnir og háskalegast er í
frumvarpi þessu, er það, að
iandsstjórnin getur með konung-
legrl tllskipun sett reglur um
skipulag Hðsveita þessara, starís
kættl (heræfingar), tæki (vopo),
einkenni o. fl., sbr. 4. gr. Ef
frumvarp þetta yrði að lögum,
gætl þá landsstjórnin stofnað
fastar hersveitir eftir eigln geð-
þótta og kallað til þess starfs
alla karlmcnn frá 20 — 50
ára í ölium kaupstöðum landsina.
Stjórnin getur þá fyrirskipað um
æfingar þessara liðaveita, keypt
handa þelm vopnabúnað óg ein-
kennisklæði, ákveðið laun for-
stoðumanns og flokksstjóra. En
Idgar Rico Burroughs; Viltt TaP«a\n>
þessu skyni. Jafnskjótt heýroi hattn þrusk i hellinum, og
Númi rattk út óður af hungri reioubúinn að mæta sjalf-
um skrattanum, væri hann á ferli; þegar Númi sá
Tarzan fráan og feitan sitja i trénu, varð hann hamstola
af bræði; hann þóttist af lyktinni þekkja, að þar væri
kominn sá erkifantur, er yaldur var að öllum hans
þrengingum, og hann fann á sama hátt, að þar var
ætur biti. Ljónið reyndi af mætti að klifra tróð; það
stökk tvisvar svo hátt, að framfæturnar námu við
neðstu greinarnar, en það datt í bæði skifti; það esp-
aðist þvi meir. öskur þess voru ógurleg. Tarzan horfði
glottandi á aðfarirnar og hreytti að Núma hreystiyrðum
skógarbúa; sá hann, að máttur ljónsins var þverrandi.
Loksins reis Tarzan á fætur og rakti sundur reiþið;
hann gerði það vandlega.upp i vinstri höndina, en hélt
á snörunni i þeirri hægri. Fótunum sparn hann við
tveimur greinum, en bakinu við stofni tré§ins; hann
egndi nú Ijónið, unz það bjóst til stökks. Um leiö og
það stökk, féll snaran um háls þess. Tarzan herti að,
og þegar ljónið kom niður, komu afturfæturnir að eins
við jörðina, þvi að hann hélt því á lofti.
Tarzan færði sig varlega svo langt út á greinanjar,
að Ijónið náði eigi stofninum með klónum; nú batt hánn
reipisendann, en dró
j íjónið áður á loffe ljann stökk til
¦aV ÍMliéÍM NúWÍ re% ak*«%á i....
reipið fyrir ofaU sig; hann gat náð þvi sundur fljótlega,
svo að Tarzan varð að hafa kraðan á.
Fyrst dró hann stóra belginn á haus ljónsins og batt
hann ramlega; þegar þvi var lokið, batt hann álla fætur
þess saman i einu lagi með ólinni úr svínaskinninu, en
nærri lá að Númi rifi hann i tætiur á meðan.
Ljónið yar nú þvi nær grafkyrt; — það var auðséð,
að það var að hengjast. En sú var eigi ætlun Tarzans,
svo að hann skundaði upp i tréð og leysti reipið; þvi
næst losaði hann snöruna af hálsi dýrsins og skar tvö
göt á belginn fyrir augu þess, svo að það sæi og gæti
dregið andann.
Nú dró Tarzan smábalgina á fætur Núma og batt þá
bæði með hríngdreglinum og upp um hnén og á aftur-
fótum yfir bákið. Hvort myndi nú Númi meira mein
gera en kind eða hjörtur? ,
Ljönið var farið að rakna við; það geispaði og brauzt
um, en ólin, sem batt saman fætur þess, var sterk og
márgváfin. Tarzan horfði á og þóttist sjá, að böndin
myndu halda, enda þótt dýrið væri sterkt.
Þegar Númi hafði náð andanum aftur fylliléga, öskraði
hann ógurlega og brauzt um af öllum mætti, en soltið
ljón getur þreyzt, og þvi hætti það bráðlega og lagðist
fyrir. Eftir árangurslaus umbrot og urr varð það ioks
að ftætta »ig vió( að reipi vœrí afcur buudið um iiáiá