Alþýðublaðið - 12.02.1925, Qupperneq 3

» »1

I
þört sé á nýjum, vopnuðum
landher, sem kallaður er >vara
lögreglar, og þótt þjóðin hafi að
nokkru leyti sýnt ákveðna and-
stöðu og að sumu leyti algert
áhugaleysl tyrir sto nun slikra
liðsveita og helztu styrktarmenn
þessarar huwmyndar reynst
telmnir og uppburðarlitllr, þá
hefir samt ihaldsstjórnia tekið
þetta fóstur að sér og flytur það
nú fyrir Alþingi. Skal nó vikið
íáum orðum að etni frumvarps-
ins.
Frumvarp þetta er ekki langt,
að elns sex stuttar greinar.
Landsstjórninni er þar helmiiað
að koma á fót sveit varalög-
regtumanna i hverjum kaupstaða
landdns, og eiga þær að vera
lögreglustjóra tll aðatoðar, þegar
hinir töstu lögreglumenn reynast
ekki 'einhlitir eða tyrirsjáanlegt
sé, að þeir séu ekki einhlítir
(>• gr-)-
Tii þessa hefir sú grundvaliar-
regla löggjafarlnnar gilt, að
mönnum alment aé skylt að
veita lögreglunni lið, et hún sér
ástæðu til llðsauka eða æskir
þess. Þetta er beinum orðum
tekið tram í reglugerð fyrir
hreppstjóra frá 29. apríl 1880,
11 og 12. gr., samanber og lög
reglusamþykt fyrir Reykjavlk,
nr. 48 trá 19. apríl 1919, 11.gr.
Engin Dý lög þurfti þvi að
•temja tll þess, að lögregian gæti
leitað sér aðstoðar utan eigin
sveitar. Það mun líka orða
sannast, að fruusvarplð ætli að
lögfesta annað og meira en að-
atoð til handa iögreglnstjórum
og lögregiu. Tiiætlunin með
trumvarplnu er að koma á fót
föstum liðsveitum alira karl-
manna, er í kaupstöðum búa eða
dvelja og eru á aldrinum frá 20
til 50 ára, sbr. 2. gr. Forstöðu-
mann liðssveita þessara skipar
svo dómsmáiaráðherra. Forstöðu-
maður (yfirherahötðingi) akipar
flokksstjóra (uadlrhershötðingje)
eítir þöifum, sbr. 3. gr.
1 athugasemdum við þriðju gr.
ér gert ráð fyrir, að forstöðu-
maður sé skipaður með ráðl
lögreglustjóra. En þó er beinum
orðum sagt, að foratöðumaður
beri embættisiega ábyrgð á fram-
kvæmdum flokksstjóra og þá
ekkl síður óbreyttra llðsmanna,
og hlýtur hann því að hata
íullkomið vald yfir Iiðsveitunum,
óháð lögreglustjóra. Eftir frum-
varpinu virðist afstaða forstöðu-
manns til lögreglustjóra nœsta
óskýr. En þó má helzt álykta,
að forstöðumaður sé að mlnsta
kostl jafnrétthár lögreglustjóra
og þurfi hvorki eða eigi að hlita
fyrlrskipunum hans, enda éiga
iiðsveitlrnar sýnilega að atanda
undlr beinni stjórn forstöðumanns,
lögreglustjóra að mestu óviðkom-
andi. Lögreglustjóri verður því
í raunogveru vaida- og ábyrgð-
arlaus aukapersóna í leiknum,
Tinnnstofa
okkav tekur að sér
alls konar 'rlðgerð-
Ir á raftækjum.
Fæglum og lakk-
berum alls konar
málmhluti. Hlöð-
um bíl-rafgeyma
ódýrt. — Fyrsta
flokke vlnna.
Hf. rafmf. Biti & Ljús,
Laogaregl 20 B. — Sími 830.
þegar forstöðumaður safnar Hði
sinu og blæs til atlögu gegn
samþegnum sínum.
En það, sem mestri furðu
gegnlr og háskaiegast er í
frumvarpi þessu, er það, að *
landsstjórnin gatur með koming-
legrl tllskipun sett reginr um
skipuiag liðsveita þessara, starís
hættl (heræfingar), tæki (vopo),
einkenni o. fl,, sbr. 4. gr. Ef
frumvarp þetta yrðl að lögum,
gætl þá landsstjórnin stofnað
fastar hersveitir eftir eigin geð-
þótta og kallað til þess starfs
aila karlmenn frá 20 — 50
ára í öilum kaupstöðum landsins.
Stjórnin getur þá tyrirskipað um
æfingar þessara liðsveita, keypt
handa þeim vopnabúnað og ein-
kennisklæði, ákveðlð laun for-
atöðumanns og flokksstjóra. En
Edgar Eice Burroughs; Vllti Tarzan.
þessu skyni. Jafnskjótt heýrðí hann þrusk i hellinum, og
Númi rauk út óður af hungri reiðubúinn að mæta sjilf-
um skrattanum, væri hann á ferlij þegar Númi sá
Tarzan fráan og feitan sitja I trénu, varð hann hamstola
af bræði; hann þóttist af lyktinni þekkja, að þar væri
kominn sá erkifantur, er valdur var að öllum hans
þrengingum, og hann fann á sama hátt, að þar var
ætnr biti. Ljónið reyndi af mætti að klifra tróð; það
stökk tvisvar svo hátt, að framfæturnar námu við
neðstu greinarnar, en það datt i bæði skifti; það esp-
aðist þvi meir. Öskur þess voru ógurleg. Tarzan horfði
glottandi á aðfarirnar og hreytti að Núma hreystiyrðum
skógarbúa; sá hann, ab máttur ljónsins var þverrandi.
Lioksins reis Tarzan á fætur og rakti sundur reipið;
hann gerði það vandlega .upp i vinstri höndina, en hélt
á snörunni i þeirri hægri. Fótnnum spam hann við
tveimur greinum, en bakinu við stofni trésins; hann
egndi nú ljónið, unz það bjóst til stökks. tJm leið og
það stökk, féll snaran um háls þess. Tarzan herti að,
og þegar Ijóuið kom niður, komu afturfæturnir aö eins
við jörðina, þvi að hann hélt þvi á lofti.
Tarsan færði sig varlega svo langt út á greinarnar,
að ljónið náöi eigi stofninum með klónum; nú batt hánn
reipisendann, en drö ijónið áður á loffc; þann stökk til
jarðto dg ték með éé tkigíaú Nú'mí r&i'f- ák'ate^á i... -
reipið fyrir ofan sig; hann gat náð þvi sundur fljótlega,
svo að Tarzan varð að hafa hraðan á.
Fyrst dró hann stóra belginn á haus ljónsins og batt
hann ramlega; þegar þvi var lokið, batt hann alla fætur
þess saman i einu lagi með ólinni úr svinaskinninu, en
nærri lá að Númi rifi hann i tætlur á meðan.
Ljónið var nú þvi nær grafkyrt; — það var auðséð,
að það var að hengjast. En sú var eigi ætlun Tarzans,
svo að hann skundaði upp 1 tréð og leysti reípið; þvi
næst losaði hann snöruna af hálsi dýrsins og skar tvö
göt á belginn fyrir augu þess, svo að það sæi og gæti
dregið andann.
Nú dró Tarzan smábelgina á fætur Núma og batt þá
bæði með hringdreglinum og upp um hnén og á aftur-
fótum yfir bakið, Hvort myndi nú Númi meira mein
gera en kind eða hjörtnr?
Ljónið var farið að rakna við; það geispaði og brauzt
um, en ólin, sem batt saman fætur þess, var sterk og
margvafin. Tarzan horfði á og þóttist sjá, að böndin
myndu halda, euda þótt dýrið væri sterkt.
Þegar Númi hafði náð andanum aftur fyllilega, öskraði
hann ógurlega og brauzt um af öllum mætti, en soltið
ljón getur þreyzt, og þvi hætti það bráðlega og lagðist
fyrir. Eftir árangurslaus umbrot og nrr varð það loks
að sætta sig við< að reipi værá aftur bundið urn háls