Páskablaðið - 01.04.1919, Síða 4

Sögn um Pílatus.
Pað er til sögn um Pontíus Pílatus, sem
sýnir að vinátta hans við keisarann helst
ekki áfram, eins og hann þó svo innilega
óskaði sér. Öll þau illvirki, sem hann hafði
gert, urðu of mörg og viðbjóðsleg jafnvei
fyrir keisara sem Tíberíus. Hann var því
kallaður til Róm, til þess að standa reikn-
ingsskap á þeim sakargiftum, sem voru
bornar á hann, og taka út hegningu sína.
Hversu mikil varð þá ekki undrun hans
yfir því að fá vingjarnlegar viðtökur af keis-
aranum; og vera sendur á burt aftur, með
öll skírteini góðvildar. En varla hafði hann
yfirgefið höllina, ennþá undrandi yfir, að
hinn reiði landsdrottinn hans gat skift þann-
ig um skap, fyr en hann var skyndilega
kallaður til baka. Pað leit út fyrir að Tíbe-
ríus væri orðinn utan við sig yfir veikleika
sínum gagnvart svo blóðþyrstum óbóta-
manni. Hversu mikið óx ekki undrun Píla-
tusar, þegar hann sá hina hörðu andlits-
drætti víkja, ekki einungis fyrir mildara út-
liti, heldur fyrir Ijúflyndi — já fyrir hylli.
Aftur yfirgaf hann keisarann, en aðeins til
þess að vera einu sinni enn kallaður til
baka. Pað var einhver launung við þetta
alt saman, sem keisarinn gat ekki komist
eftir. Pjónarnir tóku þá að sér að rannsaka
líkama hans nákvæmlega — og þá kom
launungin í ljós. Pílatus hafði keypt hinn
ósaumaða kyrtil Drottins, af hermanni þeim
sem hlaut hann, þá hlutkestinu var varpað
um hann, og hann hafði borið hann innan
undir sínum eigin kyrtli. Og það var kyrt-
illinn sem gerði það undur, að réttlætið gat
ekki krafist fórnar sinnar. Pegar búið var
að færa hann úr kyrtlinum, var hann aftur
færður fram fyrir hinn reiða Tíberíus, til
þess að verða dæmdur til háðunglegs dauða,
hvers aðferð skyldi ákveðast síðar.—Næsta
dag var það tilkynt í höllinni, að Pílatus
hefði framið sjálfsmorð, þar sem hann þjak-
aður af samvizkukvölum hefði drekt sér,
annaðhvort í Rónu eða í vatni, sem liggur
hjá fjalli því sem enn þann dag í dag ber
nafn Pílatusar og er við Luzern í Sviss^
Um hinn dómarann, sem dæmdi Drottinn,
Heródes, segir einn rómverskur rithöfund-
ur, að keisari Kaligula hafi Iátið taka hann
af lífi.
Pannig enti líf þeirra dómara, sem fyrir-
litu og lítilsvirtu konung konunganna, Jes-
úm Krist. Pað stendur um svikarann Júdas
að hann við dauða sinn aflaði akurs »fyrir
sín ranglætislaun« (Post. 1, 18), fyrir Píla-
tusi og Heródesi varð endirinn á líkan hátt.
Landflótti, morð og sjálfsmorð urðu þeirra
ranglætislaun.
Litla skrúfan.
Pað var einu sinni afar lítil skrúfa — þannig
segir eitt skáld — sem ásamt mörgum öðrum
jafn litlum skrúfum hafði það ætlunarverk að tengja
saman tvær stórar stálplötur í risavöxnum bryn-
dreka. Þessari litlu skrúfu fanst hún sjálf vera svo
lítilfjörleg og óþörf í þessu stóra skipi, og þess
vegna misti hún allan kraft og alla löngun til að
gera sitt ákveðna verk. Hún losaði sig því altaf
smátt og smátt, og þegar að skipið var úti á miðju
Indlandshafinu, sagði hún við nábýlisskrúfu sína:
»Vertu ekki hrædd þótt eg detti brátt úr, því að
þið erúð nógu margar til að halda plötunum sam-
an, svo að mér er ofaukið.* En hinar skrúfurnar
sögðu henni að þær væru hvorki stærri né sterkari
en hún, og ef að hún færi, þá gætu þær heldur
ekki haldið út að vera á sínum stað. Petta barst til
eyrna naglanna og járngaddanna niðri í skipinu og
þeir hrópuðu strax: »Það mundi koma okkur í vand-
ræði, og ef að þið ætlið að skerast úr Ieik, þá slepp-
um við einnig takinu.« En stóru járnplöturnar, sem
var haldið saman af nöglunum og skrúfunum, geifl-
uðust og stundu og báðu svo aumkvunarlega: »Þið
megið til með umfram alla muni að vera kyr. Því
ef að þið haldið okkur ekki saman þá er úti um
okkur og skipið Iíka.« Og hinar mörgu þúsundiraf
skrúfum, nöglum og járngöddum sendu sameigin-
lega áskorun til Iitlu skrúfunnar um að hún yrði
kyr á sínum stað, því annars mundi skipið leysast
i sundur og farast og engin af þeim komast heim
aftur. Þá skyldi litla skrúfan, að starfið, sem henni
virtist svó lítilmótlegt og óþarft, hafði þó mikla
þýðingu fyrir heildina.
Og hún skyldi nú alt í einu að hún var í sam-
ábyrgð með hvernig gekk fyrir skipinu. Hinir nagl-
arnir og skrúfurnar fylgdu dæmi hennar, og skipið
komst hamingjusamlega heim aftur.
Kæri vinur, skilur þú þessa sögu?
Ert þú kanske eins og litla skrúfan, finst þér þú
vera ónýtur og þér ofaukið?
Minstu þá þess, að hvar sem þú nú ert og hversu
þýðingarlítið sem starf þitt virðist í þínum eigin
augum, að það eru til ótal augu, sem hvíla á þér,
menn sem taka þig sér til fyrirmyndar, bæði í hinu
vomja og hinu góða. Ræktu því trúlega skyldur
þínar á þeim stað sem Ouð hefir sett þig á; og
gættu þess nákvæmlega að gera alt þitt bezta.
»Yfir litlu varstu trúr, yfir mikið mun eg setja
þig.« (Matt. 25, 21.)
Akureyri. Prentsmiðja Odds Björnssonar. 1919.