Verslunartíðindi - 01.05.1925, Blaðsíða 17

VÍ3RSLUNARTÍÐINDÍ
til kolin. Þegar kolaverðið er liátt og fram-
leiðslan í góðu gengi, er sókst eítir liestun-
um og þeir þá borgaðir viðunandi verði.
Þegar aftur á móti dregur úr kolaverslun-
inni og margar námur hætta um stundar-
sakir eða minka framleiðsluna, eins og' nú á
sjer stað, tekur að kalla fyrir þann markað.
A seinni tímiun liefir einnig farið í vöxt
uotkun á rafmagnskrafti og sjálflireyíivögnum
i stað liesta, og virðist lielst vera stefnt að því
að útrýma þeim úr námunum. Nýlega var
efnt til sýningar í Englandi á sjálflireyfi-
tækjum, sem notluef væru í stað liesta í kola-
námurnar, og lieitið liáum verðlaunum þeim,
sem best tæki byði. — Má búast við því, á
þessum uppfyndinga tímum, að framleidd
verði flutningstæki í námurnar, sem keppi
við liestana, svo að full þörf sje að leita
annað eftir markaði fyrir þá.
Til kolanámanna hefir sjerstaklega verið
falast eftir smáum þrekvöxnum brokkliest-
um, en í Danmörku, þar sem einnig liafa
verið seld töluvert mörg hross til notkunar á
bamdabýlum, líka þau best sem stærst.
Vafalaust væri liægt að selja hrossin víðar,
ef hægt væri að bæta kynið og stækka þau.
Kaupendurnir telja mikinn kost, að liross-
in sjeu með beinum, stuttum hrygg, sjeu
framhá með gildan makka og sterklegar gild-
ar fætur. Brokkhestar seljast vanalega betur
en vekringar, og besti sölualdurinn er 4 til
5 vetra.
011 markaðshross ættu að vera dálítið tam-
in, helst stilt fyrir vagni, en að minsta kosti
taumvön.
Rjúpur.
Það er tilgangslaust að drepa blessaða
rjúpuna, ef ekki er þannig með liana farið,
að liún sje mannamatur og verslunarvara.
Ef hún kemst lirein og fersk á markaðinn, er
hún allseljanlegj en því miður hangir hún
venjulega blaut og blóðug, úldin eða skorp-
51
in í matsölubúðunum trlendis, og er þá í
litlu áliti.
Eins og kunnugt er, var víða liafin herför
síðastliðinn vetur gegn þessum góða og' gæfa
fugli, og tugir eða jafnvel liundruð þúsunda
af lionum send á erlenda markaði. — Lítill
hluti rjúpnanna mun liafa selst fyrir gott
verð, en meiri parturinn fyrir hálfvirði eða
algjörlega eyðilagst, eftir að margskonar
kostnaður var áfallinn. Slíkt má ekki oftar
koma fyrir. Er því að eins um tvent að
ræða: að banna algjörlega útflutning á rjúp-
nm, eða að fara þannig með þær, að þær sjeu
seljanlegar á erlendum mörkuðum.
Það þarf að koma í veg íyrir það, að rjúp-
urnar blóðgist, blotni eða óhreinkist. Meðan
þær bíða útflutnings, þurfa þær að lianga á
köldum stað (lielst í íshúsi), þannig, að þær
blóðgi ekki hver aðra. Til útflutnings ætti að
eins að velja ferskar og fallegar rjúpur og
leggja þær vandvirknislega í kassa þannig:
Hver rjúpa skal vafin innan í þjettan pappír
(„pergamentpappír“), eða sett í pappírs-
poka, sem til þess eru gjörðir. Ekki má stinga
hausnum undir vænginn, því oft rennur blóð
úr honum, sem úldnar við geymslu; ætti liann
því að lianga út úr pappírsumbúðunum og
lenda við úthliðar í kössunum. Einnig ætti
að forðast að salta rjúpurnar, því við það
blotna þær og ljókka að útliti. Kassarnir, sem
þær eru lagðar í, ættu helst að vera gjörðir
af þjettum rimlum eða með bili á milli fjala
(þó ekki svo stóru, að rjúpunum verði náð
út um það), og ættu þeir ekki að vera stærri
en svo, að í þeim rúmist 40 til 50 rjúpur.
Þeir sjeu þaktir að innan með sterkum papp-
ír, og' á milli laganna þarf að vera vel þjett-
ur pappír eða lielst pappaspjöld, bæði til
þess að varna því, að rjúpurnar blóðgist hver
af annari, og að þær falli þjett saman. Vegna
þess, að rjúpurnar eru venjulega geymdar í
frystihúsum meðan þær bíða flutnings eða
sölu, liefir það mikla þýðingu, að þær sjeu