Verslunartíðindi - 01.09.1925, Blaðsíða 7

VERSLUNAKTÍÐINDI
91
Til málmforða mætti teljast, skv. 5. gr.
laganna:
a. lögleg gjaldgeng mynt eftir því verði,
sem myntin hljóðaði um
b. ómyntað gull og erlend gullmynt,
er næmi kr. 2480 fyrir hvert kílo af skíru
gulli
c. innstæður, sem greiddar yrðu þá er
krafist væri, hjá Þjóðbankanum í Kaup-
mannahöfn, Noregsbanka ogEnglandsbanka
(eða Skotlands)
d. seðlar gefnir út af sömu bönkum
svo og ríkisbanka Svíþjóðar, Frakklands-
banka og rikisbanka Þýskalands.
Sú takmörkun var þó sett að þeir hlut-
ar málmforðans, sem taldir eru undir c.
og d. lið mættu ekki fara fram úr J/4
hluta alls málmforðans.
Af þeirn hluta málmforðans, sem krafist
var að bankinn hefði í löglegri gjaldgengri
mynt, og sem altaf átti að nema a. m. k.
Vé hluta af seðlaupphæð þeirri, sem úti
var í hvert skifti, átti jafnan að vera að
helmingi í gullmynt Norðurlanda. — Þessi
hluti málmforðans átti jafnan að vera á
Islandi. — Þær undantekningar eru þó
gerðar hjer, að til þessa hluta málmforð-
ans mátti telja það gull, sem sannanlega
var á leiðinni frá útlöndum til íslands,
ekki þó meira en 200 þúsund krónur í
einu og auk þess mátti telja þar með
ÓBlegið gull, sem Islandsbanki kynni að
hafa afhent til myntunar hinni konung-
legu peningasmiðju í Kaupmannahöfn.
Til tryggingar þeim hluta seðlafúlgunnar,
sem ekki þurfti að tryggja með málmforða
er einkum talið að bankinn eigi að hafa
fyrir hendi: Handveðsskuldabrjef, víxla
hvort heldur greiðsla á að fara fram hjer
á landi eða erlendis, kröfur á hendur er-
lendum mönnum, er greiðast eiga við sýn-
ingu, opinber verðbrjef eftir gangverði
8vo og bankaskuldabrjef þau, sem bankan-
um var heimilað að gefa út og getur í
upphafi greinar þessarar.
Til frekari tryggingar því að gætilega
væri farið með stjórn bankans og seðla-
útgáfurjett var svo ákveðið í lögum að
alþingi kysi helming bankaráðs og að ráð-
herra Islands (nú forsætisráðherra) væri
sjálfkjörinn formaður þess.
Auk þessa var ráðherra veitt heimild til
að fella úr gildi ályktanir aðalfundar bank-
ans ef honum þótti þær brjóta bág við
tilgang hans sernsje »að efla og greiða
fyrir framförum íslands í verslun, búnaði,
fiskiveiðum og iðnaði, og yfir höfuð að
bæta úr peningahögum landsins*.
Með lögurn nr. 65, 10. nóv. 1905 voru
gerðar nokkrar breytingar á skilyrðunum
fyrir einkarjetti til seðlaútgáfu, eins og
þeim nú var lýst og eru þessar hinar
helstu:
í stað þess að hafa í vörslum sínum
málmforða, er nemi ekki minna en helm-
ingi af þeirri seðlaupphæð, sem úti er í
hvert skifti, er upphæðin færð niður í ®/8
hluta seðlafúlgunnar.
Til málmforða, skv. c. lið hjer að fram-
an mátti einnig telja innstæður hjá öðr-
um bankastofnunum, sem a. m. k. 8/,
hlutar fulltrúaráðs bankans áliti fulltrygg-
ar og teldust til fyrsta flokks.
Af málmforða bankans skyldi ávalt vera
fyrir hendi í bankanum eða útbúum hans
svo mikið, að það svaraði að minsta kosti
til 3/10 hluta seðlafúlgu þeirrar, sem úti
væri í hvert skifti og átti það að vera
gjaldgeng mynt og 5/e hlutar þess gull-
mynt.