Verslunartíðindi - 01.10.1925, Qupperneq 12

VERSLUNARTÍÐINDI
iió
aðeins 5% koma frá Danmörku af þeim
10 smál. sem fluttust til íslands árið 1922.
Þá get jeg tekið fáeinar neysluvörur
t. d. og minst á, að vjer ættum að geta
látið af kendi meira en 10% aí skófatn-
aði og meira en 7% af olíufatnaði, sem
vitanlega er mikið uotaður hjá þjóð, þar
sem aðalatvinnuvegurinn er fiskiveiðar.—
Þá má einnig minnast á cement. Árið
1922 voru fiuttar um 5 þús. smálestir af
þeirri vöru til Íslands. Og þegar tekið er
tillit til þe3s að danskt cement er viður-
kent sem einhver besta cementstegundin,
er það lítið, að aðeins helmingur af þess-
um innílutningi var frá Danmörku. Of
lítið er einnig, að ekki nema um 25%
kom frá Danmörku af þeim 250 smál. af
skipshrauði, sem fluttist til íslands árið
1922.
Islenslcar útflutningsvörur eru svo kunn-
ar hjer að jeg þarf ekki að segja mikil
deiii á þeim.
Þar eð ísland hefur ágætan markað
fyrir fisk sinn á Spáni og Italíu, (1922
fluttust til Spánar og Italíu fyrir nálægt
24 milj. kr.) er ef til vill ekki liægt að
auka þau viðskifti hjer, þó nokkrar sveit-
ir sjeu hjer þar sem saltfiskur er varla
bragðaður.
Aftur á móti er ástæða til að minnast
á hve lítið selst hjer af jafn góðri vöru
og söltuð síld og ísl. saltkjöt er. Á meðal
aflaári koma um 250 þús. tn. af ísl. síld
að meðtöldum afla Norðmanna við ísland,
og þar aem árlega er neytt að minsta
kosti 200 þús. tn. i Svíþjóð, seljast tæpar
15 þús. tn. til neyslu hjer í Danmörku.
ísl. síldin er alment viðurkend sem ágæt
vara og einhver feitasta síld sem til er,
þar sem isl. sumarsíld hefur um 20% fitu-
efni. En það ætti að seljast mun meira
af þessari hollu og góðu fæðu.
ísl. sildarsalan er eitt af þýðingarmestu
atriðum £yrir fjárhag landsins. Aflinn er
stundum svo mikill að meira er saltað en
hægt er að selja til Svíþjóðar, þar sem
aðalmarkaðurinn er; jafnvel komið til tals
að gjöra einhverjar ráðstafanir til þess að
koma í veg fyrir of mikla söltun.
Ef Danmörk gæfi hagnýtt sjer þrisvar
til fjórum sinnum meira af síld en hún
gerir nú, mundi það ekki aðeins vera til
hagnaðar fyrir ísland, heldur einnig fyrir
dönsku þjóðina; en þá mætti smásöluverðið
lieldur ekki vera eins ósanngjarnt og nú,
heldur aðeins tekinn hæfilegur kaupmanna-
gróði. Þetta sama má segja bæði um salt-
fisk og síld. Saltfiskur kostar nú í búðum
helmingi meira en gefið er fyrir hann á
höfn á íslandi. Þá taka smásalar 40—45
aura fyrir stk. af ísl. síld, en tunnan með
250—270 síldum kostar hingað komin um
40 kr., eða 15 aura síldin.
Takmörkun á verðlagningu mundi styðja
mikið að því að auka söluna.
Nokkuð svipað má segja um ísl. kjötið.
Útflutt er ef þvi árlega um 30 þús. tunn-
ur, en í mesta lagi selt hjer 3—4 þús.
tunnur. Að vÍ3u hefur kjötsalan aukist
dálítið á síðustu árum, en er þó ennþá
altof lítil.
Þetta stafar ef tii vill eitthvað af því,
að ekki fór sem best orð af ísl. kjötinu
áður fyr. En á þessu er orðin afar mikil
breyting til batnaðar, eins og segja má
yfirleitt um Isl. afurðir. íslendingum er
það orðið metnaðarmál, að flytja aðeins
út 1. fl. vörur. Megnið af íslenska útflutn-
ingskjötinu er dilkakjöt og fer slátrunin
fram í sláturshúsum með eftirliti dýra-
læknis. öllum sem bragða ial. dilkakjöt
þykir það mjög ljúffengt.
Að mínu áliti mætti gjöra ýmislegt til
þess að auka söluna. Mjer íinst það óheppi-
legt að islenska kjötið, sem er ljúffeng
fæða, Bkuli ekki vera til sölu hjá mat-
vöruverslunum og í slátrarabúðum, heldur
eingöngu í línvörukjöllurum, þar sem kjöt-