Verslunartíðindi - 01.12.1930, Blaðsíða 10

112
vjeeslunartíðindi
vísun. Þetta er ennþá ríkjandi skoðun í
Englandi, eins og gefið er til kynna í
„Bills of Exchange Act“ frá 1883: „A
Bill of Exchange drawn on a banker pay-
able on demand“. í tjekkrjettinum hefur
verið ágreiningur um þessi ákvæði, en í
framkvæmdinni hefur skcðun Englend-
inga verið álitin rjett. Og í nefndaráiiti
álþjóðanefndarinnar, er svo tii orða tek-
ið: „Le chéque est tiré sur un banquier.
Le chéque tiré sur une autre personne
qu’un banquier ne vaut pas comme
chéque“.
í sambandi við þetta stendur spurning-
in um tjekksamninginn, þ. e. skilyrðin
fyrir því, að viðskiftamaðurinn geti gef-
ið tjekkann út. Það sem á veltur hjer er
það, hvort hann geti aðeins gefið út ávís-
un á inneign, sem er til á þeim tíma, er
ávísunin er gefin út. Og sje þeirri reglu
fylgt, má gera sjer von um, að komið
verði í veg fyrir það, sem of oft á sjer
stað, að ávísun sje gefin út á meira en
til er. Alt of margar ávísanir eru nú
gefnar út í trausti þess, að inneign verði
komin nægileg, þegar ávísuninni er fram-
vísað, og bankarnir taka heldur ekki
nógu hart á þeirri tilhneigingu manna,
að gera tjekkinn að lánsviðurkenningu í
staðinn fyrir borgunarviðurkenningu. —
Bankarnir ættu að hafa lista yfir þá
menn, sem gera það að venju sinni að
gefa ávísun fyrir meiru en til er inni, og
jafnframt ætti enska reglan að komast
á, að ávalt ætti einhver ákveðin upphæð
að vera inni, sem eigandi óskaði eftir að
gefa ávísun á.
Þá hefur einnig áteikning viðtakenda
þýðingu fyrir gildi tjekkans. Vegna
einkarjettinda á seðlaútgáfu og í annan
stað vegna þeirra hagsmuna, sem ríkir
hafa af stimpilgjaldi á víxlum, hofa
menn ekki viljað viðurkenna lögmæti
tjekkans. í Bandaríkjunum er þó vikið
frá þessari reglu og á Englandi tíðkast
hin svonefnda „marking“, sem er í því
fólgið að tjekkútgefandi getur snúið sjer
til þess banka, er hann skiftir við og
fengið vottorð um, að inneign sje til fyrir
tjekkupphæðinni á þeim tíma. í Dan-
mörku tíðkast einnig, að láta árita tjekk-
ana. Frá þeim sama tíma er áritunin fer
fram, heldur bankinn eftir jafnmiklu
fje af inneign útgefanda eins og tjekk-
upphæðinni nemur, en tekur að öðru leyti
ekki á sig neina. borgunarskyldu, og er
]>etta því tæplega næg trygging. Norræni
bankafundurinn, sem haldinn var í Kaup-
mannahöfn 1928, hjelt þessu líka fram
og sagði, að þessir árituðu tjekkar gætu
blekt menn, þar sem engin trygging
væri fyrir því, að þeir yrðu leystir inn.
Lagði fundurinn því til, að í skandinav-
isk tjekklög yrðu tekin upp þau ákvæði,
sem trygðu það fullkomlega, að óhætt
væri að taka tjekka, þar sem inneign
væri fyrir hendi, er hann væri áritaður,
og sem yrði gert með því, að sú inneign-
arupphæð, sem haldið væri eftir, skyldi
ganga til þess að leysa tjekkinn út.
------------
Spanski iandbúnaðurinn.
Skýrsla yfir spanska landbúnaðinn
árið 1929 er nýlega komin út.
Hveiti var ræktað á 4299 þús. hektur-
um og uppskeran varð hjer um bil 4,2
milj. smál. af kjarna og 6 milj. smál. af
hálmi, og nam þetta samtals 2,280 milj-
pes. Vegna hins lága hveitiverðs undan-
farið, hafa hveitiakrarnir heldur farið
minkandi. Öðru máli er að gegna með
bygg og hafra; þar hefir sáðlandiö
frekar verið stækkað. Bygguppskeran
var metin á 835 milj. pes. og hafrar á