Kiwanisfréttir - 01.12.2005, Blaðsíða 14

14
Í seinasta blaði Kiwanisfrétta
las ég mjög athyglisverða
grein eftir Önnu Maríu Guð-
laugsdóttur, forseta Kiwanis-
klúbbsins Brúar á Keflavíkur-
flugvelli. Af sérstökum ástæð-
um er mér mjög kær minning-
in um upphaf þess ágæta
klúbbs. Þessi grein Önnu,
varð til þess að ég fór að rifja
upp þau atvik sem urðu til
stofnunar Brúar, og þess
þróttmikla starfs sem þar fór
fram.
Það var síðsumars árið
1972 að ég sótti fund
K.I.E. í Zürich.
Þar tók „Ken
G r e e n a w a y ” ,
( f ramkvæmda-
stjóri Kiwanis í
Evrópu) mig af-
síðis og sagði eitt-
hvað á þessa leið.
„Í Augsburg 60 km.
frá München er stærsti
herflugvöllur í Suður-Evr-
ópu. Þar eru þúsundir band-
arískra hermanna staðsettir
sem dvelja þar ásamt þýskum
starfsmönnum vallarins. Þeir
hafa stofnað þar Kiwanis-
klúbb, ásamt innlendum sem
þar starfa. Nú legg ég til að þú
fljúgir á morgun til München.
Þar munu félagar frá klúbbn-
um taka á móti þér og aka þér
til Augsburg. Annað kvöld er
fundardagur þeirra. Þar skalt
þú ávarpa fundinn og lýsa
fyrir þeim aðstæðum á Kefla-
víkurflugvelli og leggja til, að
þeir verði „Charter klúbbur”
þar ásamt klúbbnum þínum
Kötlu ásamt öðrum þeim sem
þú velur til að starfa með þér
til þess”.
Ég hreifst af þessari hugmynd
Ken Greenaway og tók sam-
stundir að mér að fara í þessa
ferð. Eins og oft áður var Ken
búinn að ganga frá öllu. Panta
flugfarið, hótelgistingu og tala
við klúbbfélaga í Augsburg
um að sækja mig til München.
Þegar ég lendi á flugvellinum
í München, biðu þar tveir
amerískir flugforingjar. Var
annar þeirra forseti klúbbsins
í Augsburg. Þeir óku mér til
hótelsins og sóttu mig síðan
aftur rétt fyrir klukkan sex og
óku mér á fundinn. Fundur-
inn var haldinn á mjög stórri
bjórkrá sem innréttuð var að
Bæheimskum sið. Fylgdar-
menn mínir vísuðu mér þar
inn í salinn.
Áður en ég held lengra, tel ég
nauðsynlegt að gera grein
fyrir ástandinu hér á landi
í bjórmálum á

þess-
um tíma. Sterkur
bjór var þá algjör bannvara.
Ef tollverðir á Keflavíkur-
flugvelli fundu hjá þér þrjár
til fimm bjórdósir varst þú í
vondum málum. Þarna stóð
ég og gapti af forundran.
Þarna sátu a.m.k. 150 menn,
hver með pottkrús af bjór og
„kleifuðu mjöðinn” linnu-
laust, og þennan líka mjöð,
besta og sterkasta bjór í
heimi.
Nú birtist „stallari” klúbbsins
sem var stór og feitur „Týr-
óli”, með mikla bjórvömb og
Týrólahatt á höfði. Hann hélt
á tveim krúsum. Önnur var
pottkrús, full af öli en hin
mikið stærri og skreyttari sem
var samskota baukur. Hann
gekk að fyrsta manni, virti
hann fyrir sér og sagði „Hnút-
urinn á bindinu þínu er of lít-
ill” síðan lyfti hann bjórkrús-
inni sinni og kallaði fram í
salinn „PROST”. Allir við-
staddir lyftu glösum og skál-
uðu en fórnadýrið lét fimm
dollara seðil detta í söfnunar-
baukinn. Og þannig gekk
stallarinn frá manni til manns
og sektaði hvern og einn. Er
þessari athöfn lauk fékk ég
orðið.
Ég lýsti fyrir fundarmönnum
aðstöðu á Keflavíkurflugvelli
og skýrði út að hún væri lík
aðstöðu þeirra. Og hugmynd
hefði vaknað

um að
stofna þar
Kiwanisklúbb á sömu for-
sendum og þeir hefðu þarna.
Þegar ég hafði lokið máli
mínu tók forseti klúbbsins til
máls. Sá var liðsforingi í hern-
um. Mælti hann eindregið
með því að klúbburinn styddi
mitt mál. Svo bætti hann við.
„Ég hef hugsað mér að tala
við herstjórnina um að hún
flytji okkur til Keflavíkur end-
urgjaldslaust”.
Þá voru menn spurðir hvort
þeir hefðu áhuga á að koma
með til „Charter - hátíðarinn-
ar”. Næstum því hver einasti
maður í salnum, rétti upp
hönd og margir sögðust vilja
taka konuna með. Þarna virt-
ist þátttaka verða mjög glæsi-
leg.
Þegar heim kom, snéri ég mér
strax til svæðisstjóra sem var
Sveinn Þ. Guðbjartsson. Hann
var einn af stofnendum Kötlu,
og hafði starfað af miklum
dugnaði frá upphafi.
Er Eldborg í Hafnarfirði var
stofnuð árið 1969, tók Sveinn
að sér að starfa fyrsta árið sem
forseti klúbbsins og hvarf þar
með úr Kötlu. Kötlumenn
fylgdu fast við bakið á Sveini
og studdu hann og Eldborg-
arklúbbinn, með því að mæta
reglulega á fundin hjá þeim
um þriggja ára skeið.
Allir kannast við, að fámenni
á fundum veldur oft erfiðleik-
um hjá nýstofnuðum klúbb-
um. Þessi hjálp okkar Kötlu
manna styrkti Eldborgar-
menn svo ríkulega að
nú eru þeir einn af
máttar stólpum
Kiwanishreyfing-
arinnar. Sama
hátt viðhöfðu
Kötlu félagar
þegar við stofn-
uðum Eldey í Kóp-
avogi árið 1972. Þar
studdum við mjög
traustan og ljúfan Kötlufé-
laga, Friðrik Hróbjartsson,
sem var fyrsti forseti Eldeyjar.
Þar mættum við á fundi næstu
tvö til þrjú árin. Árangurinn
blasir við okkur í dag, Eldey
er í forystusveit Kiwanis-
klúbba.
Þriðja öndvegis klúbbinn vil
ég nefna, Nes á Seltjarnarnesi.
Þegar Katla stofnaði þann
klúbb, gerðist Kötlufélaginn
Vilhjálmur H. Vilhjálmsson,
kjörforseti þar. Með honum
fylgdu þeir, Njáll Þorsteinsson
og Ólafur Finnbogason. Um
Ólaf er það að segja að hann
var Kötlumönnum sérstak-
lega kær. Og þegar hann hélt
áfram að starfa með okkur
sem áður og t.d. að sjóða pyls-
ur á sumardaginn fyrsta á
barnahátíð Kötlumanna var
hann skráður í félagatal Kötlu
og merktur með tölustafnum
núll.
Nú hófst undirbúningur að
stofnum Kiwanisklúbbs á
Keflavíkurflugvelli. Svæðis-
stjórinn, Sveinn Þ. Guðbjarts-
son leiddi það starf. Hann
kallaðu til Björn Magnússon,
o.fl. hafnfirðinga. Eins komu
að fjölmargir Kötlufélagar.
KIWANISKLÚBBURINN BRÚ