Alþýðublaðið - 18.02.1925, Blaðsíða 3
ÁLÞ'?$WMLA®m
verkamean, þegar þelr verðleggja
vöru s(ná, vinnuna, öðru vísi en
andstaeðingum likar, munu
verkamenn cfalaust verja rétt
sian, þótt herinn kallist ríkislög-
rearla. En þeir bera ábyrgð á
afleiðingunum, sem réttinum vilja
halda ryrir bræðrum sinum.
Engiun kann að meta það
tjón, sem af nýrri vfgöld mundl
ieiða. —
Við þá vanvirðu verður nú að
una, að frumvarp þetta er fram
komið. Hitt er í lófa lagið að
felia það, ef meiri hlutl þing-
manna reynist vitur.
Fjöldl manna og kvenna, sem
vill sóma þessarar þjóðar og heitl
h«nnar, tr**ystir vammlausustu
mönnum, er á Alþingi sitja, að
af'-tý'-a vandræðum þeira, sem
s o <að er til með oetndu trum-
va<pi.
IH.
£uð væri smán mikll, ef vér
ítÍHndinírar færum að t*ka upp
vopn, þegar aðrar þjóðir hata f
hugá bð atvopnast.
Þtíir eru ærið margir á hnetti
vorum, sem friði unna. Þykir
þeim b«<tar fara á þvi, að hnatt-
búar lifí í triði eins og bræður
heldur en þeir fárl að dsemi vtltra
dýra. Þ^ssum mönnum þykir llla
«sema, að bræður berl vopn
nverir gegn öðrum.
Þeim tjötgar, sem aðhyltast
bræðalayshugsjónir Vilja þeir
láta þjóðirnar afvopnast. Og
kugsjónir þessara vltru manna
eru farnar að komast í fram-
kvæmd að nokkuru leyti.
Þjóð vor hefir um márgar
aldir verið vopnlaus. Það hefir
verið talin haill hennar og ham-
ingja. Hún hefir setið hlutlaus
hjá og heyrt vopnabrak, kúina-
þyt og sprsngihvelli (rá menn-
Ingarþjóðum, er þær hata try'zt.
Hún hefir (regnað þúsuodir
og mllljónir mannvíga, sem tá-
vísir þjóðkúgarár og viltlr yfir-
slátrarar hafa efnt til og fram-
kvsemt.
Krlstnislæða og siðmenningar-
gylting h&ta ekki getað hulið
svívlrðlngarnar.
Þjóð vor hefir bæði undrast
og óttast.
>KrÍ8tnln er gerð að blóð-
þyrstum böðli<, hrópaði Mafthías
vor f ógnum sfðustu vltfirringar
stórþjóðanna.
Hverjir vllja stfga fyrsta sporið
( þá átt að gera vora þjóð að
böðli? —
Vonandi vilja það engir.
Eállgrímur Jónston.
Álþýðuprentsmiðjan. Alþýðu-
menn og aðrlr ( Hafnarfirðl, sem
leKSÍa vilja skerf tli þess nauð-
* synjafyrlrtækis alþýðusamtak-
anna, geta komið þeim til Eyj-
óifs Stefánssonar, Austurhverfi 3,
eða Davfðs Kristjánssouar.
Áljktanir,
samþyktar á borgarafundl nm
áfengisiðggjöfina, höldnom í
Reykjavík 15. þ. m. að tilhlutun
nmdiemlsstúknnnar.
1 Bannlagabreytingin. Fund-
urinn felst í afialatriðunum á
stefnu frumvarps þess til laga
um breyting á lögum um aðflutn-
ingsbann á áfengi, sem nú er
fram komið af hálfu ríkisstjórnar-
innar. Sérataklega skorar fundudnn
á Alþingi aö aamþykkja ákvæði
7. gr. frumvarpsiua um hlutdeild-
arœenn og ákvæðið í 4. gr. um,
að skip megi gera upptæk, en
telur jafnframt rétt. að hámark
sejrta í sömu g<ein verði hælrkað
til muna. Samþykt með öllum
greiddum atkv. gegn einu.
2. Smyglaramálln. Fundurinn
lýsir megnri óánægju sinni út at
því, að rannsóknir á vínsmyglára-
málum þeim, sem kend eru'við
skipin >Marian« og >Veiðibjölluna«,
hafa annars vegar orðið of enda-
sleppar, þar sem ekki hefir þótt
fært að ná til þeirra, sem sór-
staklega voru valdir að innflutningi
áfengisins, eða þeim slept offljótt.
undan rannsókn, og hins vegar
hafa rannsóknirnar dregist alt of
lengi, svo að enn er óupplýst um
aðflutning nokkurs hluta af farmi
síðarnefnda skipsins. í tilefni af
þessu krefst fundurinn þess ein-
Edgar Rice Burrougbi: Viltl Tarxen.
Tarzan hristi höfuðið. „Þeir eru stórU aparnir," mælti
hann, „mitt fólk, en þið gætuð ekki notað þá; þeir geta
ekki hugsað lengi um það sama. Ef ég segði þeim frá
þessu, myndu þeir i bili verða áhugasamir; — ef til
vill gæti ég haldið áhuga sumra svo lengi, að þeir
kæmu hingað, og óg gæti skýrt fyrir þeim skyldu þeirra,
en þeir gleymdu henni brátt, og þegar mest riði á, væru
þeir liklega horfnir í sköginn til þess að leita að bjöllu
eða ormi; þeir hafa barnsheila; — þess vegna eru þeir
það, sem þiir eru.“
„Þú kallar þá Mangana og sjálfan þig Tarmangana.
Hver er munurinn?“ spurði Preswick.
„Tar þýðir hvitur,“ svaraði Tarzan, „og Mangani
stór api. Nafn mitt — sem ég fékk i æsku i flokki
Kerehaks — þýðir Hvit-skinni; þegar óg var barn, hefir
hörund raitt verið hvitt, samanborið við dökkan feld
Kölu fóstru minnar; þvi nefndu þeir mig Tarzan Tar-
mangana; þeir kalla ykkur lika Tarmangana," lauk
haun máli sinu glottandi.
Capell brosti. „Það er ekki álas,“ sagði hann, „og það
myndi vera fremd að þvi að geta leikið eftir þór. En
livað um ráðagerð þina? lleldurðu enn, að þú getir
tæmt skotgrMiua ga^nveVt útarmi dkkár?“
„Eru Gomanganar þar enn? spurði Tarzan.
„Hvað er Gomangani?" spurði foringinn. „Svertingjar
eru þar enn þá, ef þú átt við það.“
„Já,“ svaraði apamaðuriun; „Gomanganar eru svörtu
aparnir, — svertingiar“.
„Hvað ætlastu fyrir, :>g hvað eignm við að gera?“
spurði Capell.
Tarzan gekk að borðinu og drap fingri á landabréfið.
„Hór hafa þeir vélbyssu; þaðan ligg.ia göng í skotgröf-
ina, — hingað,“ hann færði fingurinn eftir kortinu.
„Látið mig fá handsprengju, og þegar þið heyrið hana
springa hjá vélbyssunni, leggið þá á stað hægt með
menn ykkar yfir um. Þeír munu heyra hávaða i skot-
gröfinni, en þeim liggur ekki á, og hvað sem þeir gera,
þá hafið hægt um ykkur. Varið þá líka við því, að óg
geti verið i gröfinni; mig langar ekki til að verða
skotinn eða stunginn.“
„Og er þetta alt,“ spurði Capell, er hann hafði bent
manni aö fá Tarzan handspreng.iu. „Þú ætlar.einn að
tæma skotgröfina?“
„Ekki aleinn," svaraði Tarzan og glotti illilega, „en
ég skal tæma hana, og ef þið viljið, geta menn ykkar
komið frá vólbyssunni gegnum göngin inn i sko»gröfina
á svorra háifttaa“; faatm suéri sór við 0‘g fór,