Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2017, Page 175

174
Þegar við fjöllum um hinsegin fræði í PMLA er ætlun okkar að hafa
hugfast þetta sérstaka orðræðusamhengi. Akademískar tilvísanir skapa sinn
eigin sýndarveruleika. Nú á tíunda áratugnum hefur sá veruleiki heim-
ilað að hinsegin umræður séu teknar alvarlega. En það væri rangt að líta
á þennan skilyrta alvarleika sem fullkomlega byggilegan heim eða ætla að
hinsegin fræði séu orðin ráðandi á nokkru almennu framkvæmdasviði.
Það er ekki óvenjulegt að tilvísanir skapi sýndarheima. Þingmenn á
Bandaríkjaþingi vísa iðulega til símskeytanna á skrifstofum sínum sem
„bandarísku þjóðarinnar“. Almenningshópar hins opinbera og fjöl-
miðlanna skapa afar máttuga sýndarheima í gegnum tilvísanir. Líkt og í
tilfelli hins akademíska almennings er um að ræða rými sem enginn býr í.
Álagið sem hlýst af því að flytja sig úr einum þessara heima í annan leggst
ójafnt og oft með offorsi á ólíka einstaklinga; þótt þessi byrði kunni að
vekja pólitíska reiði upplifir fólk ósamræmanleika þessara almenningshópa
yfirleitt sem hugrænt misræmi (e. cognitive dissonance) eða óminni – það er
að segja upplifir hann varla nema sem nafnlausa vanlíðan.
Er það furða að við heyrum þeim áhyggjum varpað fram að hinsegin
fræði upphefji bæði hættuleg og kjánaleg viðfangsefni? Stór hluti hinsegin
umfjöllunar hefur einblínt á pólitískt umhverfi kynverundar; hún setur
nánar kynferðislegar athafnir og tilfinningar ekki aðeins í samband við
fjölskyldu, rómantík eða vináttu heldur líka við hinn opinbera vettvang
sem stýrir bæði stefnumótun og daglegu lífi. Þessir heimar eru aðskildir í
hugum margra en frá hinsegin sjónarhóli eru þeir eitt og sama viðfangs-
efnið. Hinsegin umfjöllun hefur leitast við að véfengja nokkur af meg-
inskilyrðum einkalífsins, svo skömm og skápurinn verði ekki lengur álitin
einangrunarklefar heldur byggingareiningar samfélagsins, svo hversdags-
legt tal hætti að einkennast af stami og hálfkveðnum vísum sem fólk gengst
varla við gagnvart sjálfu sér, og svo spurningar um velsæmi og hispurs-
leysi verði ekki lengur undir oki hins ósýnilega norms gagnkynhneigðrar
menningar. Með því að blanda saman pólitík og tilfinningum á hátt sem
krefst stöðugra samhæfðra bendinga og hreyfinga hefur hinsegin umfjöll-
un reynt að knýja fram sýnileika bæði kynverundar sem menningarlegrar
afurðar og félagslegs samhengis tilfinninga.
við viðurkennum að mörg verk á sviði hinsegin fræða hafa engan beinan
áhuga á því að skapa almenningshópa. Margir róttækir gagnrýnendur leggja
hið erótíska og hið pólitíska að jöfnu og færa rök fyrir því að sjálfsveran
drekki í sig vald gegnum hið táknræna svið. Hinseginleiki verður spurning
lauREn BERlant oG MicHaEl WaRnER