Þróttur - 01.06.1943, Blaðsíða 14

Frú Valgerður
Þurrt og kalt veður var maí-
daginn 1913, þegar ég ásamt
tveim Englendingum og Sig.
heitn. Jónssyni skólastjóra kom-
um að Kolviðarhóli með fjórtán
hesta. Við ætluðum fyrst að
Eyrarbakka og þaðan norður
til Mývatns.
Að ég komst alla þessa leið
— við vorum sex vikur í túrn-
um — á ég að þakka frú Val-
gerði Þórðardóttur að Kolvið-
arhóli. Sú saga er þannig:
Á Sandskeiðinu hafði fokið
upp í augað á mér sandkorn,
sem þrátt fyrir mikla fyrirhöfn
ferðafélaga minna, tókst ekki
að ná úr auganu. Við komum á
Hólinn og gistuin þar. Þjón-
ustustúlka bar mér vatn í skál
til að lauga augað, en án ár-
angurs. Sandkornið sat þar sem
það var komið. Augað roðnaði
meir og meir og ég var varla
mönnum sinnandi, því mér
datt í hug að ég yrði sendur
heim, og þá myndi ég missa af
skemmtilegu ferðalagi, sem ég
lengí hafði hlakkað mjög til.
Ég átti kollgátuna. „Ef þetta
lagast ekki í nótt, verðurðu að
fara heim í fyrramálið".
í því kom bóndinn, Sig. heit.
Daníelsson, þarna að, og spyr
hvað að mér gangi. Sagði ég
honum það. Komdu, drengur
minn með mér í eldhúsið. Þar
er kona, sem kann ráð við
ýmsu. Og konan var frú Val-
gerður. Ilún var fijót að átta
sig. Spurði aðeins, hvort hún
mætti sleikja kornið úr auganu..
Ég var fljótur að svara ját-
andi. Eftir augnablik kom hún
með agnarlítið sandkorn á
tungubroddinum og sýndi mér.
Mér var borgið. Ég gat haldið
ferðinni áfram. Síðan er ég
þakklátur frú Valgerði í hvert
sinn sem ég minnist hennar.
Og oft síðan hefi ég verið
þakklátur henni fyrir góðan og
mikinn mat, en fyrir fimm ár-
um var ég henni þakklátur fyr-
ir að selja I. R. Hólinn, já, ein-
mitt f. R., því það hefur orð-
ið f. R. til blessunar á marga
lund.
Nú eru liðin 30 ár síðan þessi
litla saga gerðist. Ilver treyst-
ist til að telja upp öll þau góðu
verk, sem þessi kona hefur unn-
ið undanfarin ár? Enginn hefur
tekið betur á móti gestum og
gangandi. Alltaf ös. Aldrei frið-
ur, hvorki nótt tié dag. En hún
vildi þetta sjálf — hafa líf í
kring um sig — og nú síðustu
árin hefur æslca Reykjavíkur
gert henni mest ónæðið — og
hún hlakkaði alltaf til þegar
von var á æskunni — því hún
er sjálf ung, þótt árin segi
annað. Og nú er hún hætt, setst
í helgan stein — en af Hólnum
fór hún ekki, flutti sig aðeins
norðar, og af Ilólnum fer hún
aldrei.
Þökk, Valgerður. Lifðu heil
og lengi. Fm.
Kolviðarhóll í snjó
Fyrir 25 árum
Framh. af bls. 2.
skilningi og viti, og þá munu
þeir brátt sjá, að þess er vert,
að því sé gaumur gefinn.
Stefna blaðsins er í stuttu
máli að stuðla að efling íþrótta
með þjóðinni. Að leiðbeina
inönnum, að vekja menn til
hugsunar um nytsemi skynsam-
legra íþrótta. Að stuðla að öllu
sem miðar til þess að efla lík-
amsþrótt þjóðarinnar.
Ekki er vert að bera skjöld
fyrir hvert skútyrði, segir mál-
tækið. fþróttamál eiga hér
marga andvígismenn, en ekki
mun í þesu blaði verða hirt um
að bera skjöld fyrir skútyrðin,
því þau munu að engu höfð,
þegar mönnum fer að skiljast,
að þetta málefni er eitt af
framtíðarmálum íþróttanna1 ‘.
Við ofanritaða grein þarf
engu að bæta öðru en því, að
svo mjög hefur unnist á, síðan
greinin var rituð, að „þetta
málefni“ er þegar orðið „eitt
af framtíðarmálum þjóðarinn-
ar“.
8
ÞRÓTTUR