Þróttur - 01.06.1944, Blaðsíða 7

Aíreksmenn
Hallgrímur
BenediUtsson
Enginn íslenzkur íþróttamaður lieí'ur orðið
svo skyndilega frægur og ástsæll af íþrótt sinni
sem Hallgrímur Benediktsson, þá er hann vann
konungsglímuna á Þingvöllum 1907. Norðlend-
ingar höfðu þá endurvakið glímuna með þeim
ágætum sem aldrei munu gleymast; þeir settu
henni hin fyrstu skráðu lög með reglunum um
„Grettisbeltið“ Þeir norðlenzku íþróttamenn-
irnir höfðu þá heitstrengingar að fornum sið
um ýms afrek er þeir skyldu vinna. En höfuð-
kappi þeirra, Jóhannes Jósefsson, hafði þá svo
um mælt, að hann skyldi sigur hafa á glímu-
vellinum að Öxará þá hið næsta sumar. Þá var
allmikið glímulíf meðal ungra manna í Reykja-
vík, en þessi heitstrenging Jóhannesar orkaði á
þá eins og svipuhögg á ungan fjörhest. Þeim
fannst nú við liggja æra sín, Reykjavíkur og
Suðurlands. Hallgrímurr Benediktsson var þá
með fremstu glímumönnum í „Ármanni“ og
sagði við félaga sína: Ef ég fell, þá hefnið þið
mín! Og svo mæltu þeir allir hver við annan.
Ilallgrímur vann glímuna, sem mörgum er
enn minnisstætt. Hann varð þá í einum svip
þjóðfrægur íþróttagarpur og eftirlæti Reykvík-
inga og Sunnlendinga allra; mun þá og enginn
maður hafa verið slíkt kvennagull í Reykjavík
sem hann. Og tíðindin af konungsglímunni á
Þingvelli og myndirnar, sem blöðin fluttu af
þessum glæsilegu íþróttamönnum, hituðu mörg-
um ungum manni í hamsi í einangrinum úti um
ÞRÓTTUR
land. Þeir gengu í „Ármann“ og íþróttafélögin,
þegar þeir komu til Reykjavíkur.
nallgrímur Benediktsson er fæddur á Vest-
dalseyri í Seyðisfirði 20. júlí 1885. Móðir hans
var Guðrún Björnsdóttir frá Stuðlum í Norð-
firði; það eru austfirskar ættir. En faðir Hall-
gríms var Benedikt Jónsson prests í Reykja-
lilíð, Þorsteinssonar. Benedikt var yngstur níu
bræðra (f. 1833); einn þeirra var séra Þorsteinn
Jónsson (f. 1809), sem Páll Melsteð segir að
verið hafi ágætastur allra glímumann í Bessa-
staðaskóla..
í ætt Ileykjahlíðarmanna urðu margir afreks-
menn. Iíallgrímur Benediktsson ólst upp að
Dvergasteini með séra Birni Þorlákssyni, en þeir
voru bræðrasynir, þó að miseldri væri mikið.
Séra Björn var glímumaður mikill og afrendur
að afli. Þar var þá og Halldór Vilhjálmsson,
systursonur séra Björns, allmiklu eldri en 1-Iall-
grímur. Ualldór Vilhjálmsson var snemma
mikill forgö'ngumaður um íþróttir og hvers-
konar viðgang ungra manna; hann var og
manna vaskastur, þó að hann iðkaði enga sér-
staka íþrótt til afburða, nema þá skotfimi.
Glímur voru þá allmjög iðkaðar á Austurlandi.
Fylgdist Hallgrímur með þeim og óx áhugi á
þeim, en var þá enn ekki liðtækur fyrir æsku
sakir.
Svo var til æætlazt, að Hallgrímur Benedikts-
son yrði bóndi, eins og Halldór Vilhjálms-
son, frændi hans. Var hann 18 vetra gamall
hjá Vilhjálmi á Rauðará, stundaði garð-
yrkju hjá Einari llelgasyni, og enn smíðar, til
þess að verða vel búhagur. En er hann var
tvítugur, hafði hann fastráðið að gerast kaup-
sýslumaður; kom þá til Reykjavíkur haustið
1905 og gekk í verzlunarskólann, scm þá var
stofnaður.
Þá um haustið kom hann fyrst á glímur i
„Ármanni“. Það var í „Bárunni". Voru menn
sendir fram að glima við gestinn, og féll hinn
íyrsti. En' Guðmundi Stefánssyni þótti ekki
trútt um að hinn nýi maður væri harðskiftinn
nokkuð. Segir Uallgrímur að hann hafi þá
kunnað heldur lítið til glímu, en krafta hafði
hann og skapsmuni. Þá gekk til hans maður,
eldri en hann, heilsaði honum hlýtt og vina-
lega og tók hann tökum; það var Guðmundur
Þorbjarnarson, borgfirzkur maður, síðar múr-
arameistari á Seyðisfirði. Ségir HaJlgrímur að
hann hafi orðið hinn eiginlegi kennari sinn í
S