Þróttur - 01.06.1944, Blaðsíða 8

glímunn.i. Guðmundur var frábær glímumaður,
en vildi aldrei koma fram opinberlega, heldur
varði hann allri íþrótt sinni til þess að koma
öðrum til þroska. En þessi nýi nemandi gafst
konum harla vel.
Það varð aðal Ilallgríms Benediktssonar sem
glímumanns, að hann gerhugsaði og fann á sér
í glímu meir en aðrir menn; hann tamdi sér'
að fara hægt og með forsjá, og hann kunni
manna bezt að fella keppinaut sinn á hans eig-
in bragði. Það var stundum nær ótrúlegt að
sjá mann falla fyrir honum, því að hann virtist
ekki gera neitt sérstakt; hinn bara féll. En Hall-
grímur fann ölium betur á hverju augnabliki
keppinautur hans var veikastur fyrir, og ofur-
lítið mótbragð eða viðbragð eitt gat riðið hon-
um að fullu. Tvo menn hef ég þekkt, sem á svip-
aðan hátt lærðu glímuna þannig, og hef ég enga,
vitað kunna betur á þessa vísu, en það eru þeir
IlaJlgrímur Benediktsson og Hermann Jónasson.
Þó var ekki svo, að Hallgrím skorti brögð né
kunnáttu til sóknar, en frægasta bragðið var
loftkrókur hans (h. á. h). Það bragð gerði hann,
að geysi-fögru bragði í sinni glímu og ægilega
sigursælt. En, langmerkast í glímulist hans var1
hin rósama, hárvissa vörn, sem hann snéri í
sókn og umsvifalausan sigur við hina minstu
veilu í aðstöðu hins. Og annað var merkilegt
og afdrifaríkt við glímu hans: staðan og hreif-
ingarnar, sem hann tamdi sér, stígandin, og
þetta, sem einkendi hina beztu glímumenn á
Bessastöðum: að beita aldrei fullu afli nema í
bragðinu, úrslitatakinu. Hann hafði manna
mest í blóðinu glímulag séra Þorsteins Jóns-
sonar föðurbróður síns, en ætla má að hann,
hafi verið glæsilegasti glímumaður á Islandi á
19. öld. „Hann einan sá ég aldrei falla“, segir
Páll Melsteð. „Þegar hann glímdi, beitti hann
aldrei afli, þessu mikla afli sem honum var
gefið, fyr en í því er bragðið reið að. Hann end-
urbætti glímuna í skólanum".
Og þessi hin sömu orð sagði Guðmundur Þor-
bjarnarson við mig í samtali nú nýlega: „Hall-
grímur endurbætti glímuna í „Ármanni“; hann
færði inn í glímuna mestan glæsileik“.
Séra Þorsteinn Jónsson frá Reykjahlíð skrif-
aði svo um glímu á efri árum sínum: „Það er
ómögulegt að lýsa þeim ýmsu úrræðum glímu-
mannsins, í ýmsri stöðu hans, þegar komið er
til sóknar og varnar. Og séu þeir er að gangast
glímumenn báðir, er ekki auðvelt að geta sér
■4
til, og því síður að lýsa því með orðum, hvað
fram fer í sálum þeirra“. — Ilvergi hef ég séð
glímumenn taka innilegar til orða um íþrótt
sína.
Þó ,að ættartengsl séu milli glímu séra Þor-
steins Jónssonar og bróðursonar hans, Hall-
gríms Benediktssonar, þá hafa hin beinu tengsl
iðkunarinnar slitnað þar á milli. Enginn jafn-
oki þeirra varð til að bera íþróttina, sjálfa á
milli þessara ættliða. En glímulist Hallgríms
Benediktssonar mun enn lengi lifa, þó að hann
hafi sjálfur niður lagt að rjá; hún hefur borist
frá rnanni til manns á glímuvelli Reykjavíkur,
í meira og minna mæii, og enn mun hún eiga
eftir að berast þessa leið til óborinna kynslóða.
Ilelgi Hjörvar.
ÁSaíluncJyr í. R. 1944
Aðaltundur í. R. var haldinn 31. maí s. 1. í Kaup-
þingssalnum. Fundarstjóri var Steindór Björnsson
frá Gröf, en fundarritari Þorsteinn Bernharðsson.
Það helzta, sem á fundinum gerðist, var þetta:
Fráfarandi stjórn gaf skýrslu um störf félagsins
á liðnu ári og lagði fram reikninga þess. Sýna þeir,
að tekjur félagsins og gjöld hafa aldrei numið jafn-
háum upphæðum sem á s. 1. ári, enda hefir félagið
aldrei rekið jafn fjölþætta starfsemi sem nú.
Formaður skíðadeildar félagsins gaf og skýrslu
og gjaldkerinn lagði fram og skýrði reikninga
hennar.
Kosið var í stjórn félagsins fyrir næsta starfsár,
og hlutu þessi kosningu, sem þannig hafa skipt
með sér verkum:
Þorsteinn Bernharðsson formaður,
Sigurður Steinsson varaformaður,
Einar B. Ingvarsson ritari,
Friðjón Ástráðsson gjaldkeri,
Helgi Eiríksson áhaldavörður.
Meðstjórnendur: Elísabet Jóhannsdóttir og Gunn-
ar Andrew.
Haraldur Johannessen, sem löngum hefir átt sæti
í stjórn í. R. um 30 ára skeið, baðst undan endur-
kosningu, sömul. Sigurpáll Jónsson, og olli því
heilsubrestur.
Húsbyggingarsjóðsnefndin var endurkosin, og
skipa hana:
Frh. á bls. 10.
ÞRÓTTUR