Þróttur - 01.12.1944, Blaðsíða 3

Nær því í hálfa öld hafa íslenzkir íþróttamenn sótt á brattann í baráttunni fyrir
aukinni líkamsmennt landsmanna. Eftir því, sem lengra hefir liðið og íþróttafélögunum
hefir vaxið fiskur um hrygg, hefir tómlæti almennings um störf íþróttamanna minkað
og í stað þess komið samúð og skilningur. Nú er ekki lengur um það deilt, að starf
það, sem unnið er í íþróttafélögunum er þjóðnytjastarf. Og í samræmi við það almenn-
ingsálit veita hinir opinberu aðilar, ríki, bæjar- og sveitarfélög, árlega ríflegar fjár
upphæðir og vaxandi til íþróttastarfseminnar.
I októbermánuði síðastliðnum berst forráðamönnum íþróttafélaganna hér í
bænum, bréf frá íþróttafulltrúa ríkisins, þar sem íþróttafulltrúinn, með tilvísun til
16. gr. íþróttalaganna frá 1940, bannar að taka til íþróttaæfinga og keppni, nú og
framvegis, nokkurn skólanemanda, sem ekki hefir upp á vasann leyfi skólastjóra til
að afla sér íþróttaæfingar utan skóla.
Nú er það að vísu svo, að meðal vankantanna á þessari umdeildu löggjöf er
16. greinin, sem bannar jafnt háskólaborgurum sem barnaskólanemendum, að leita
sér nokkurrar frekari líkamsmenntar en viðkomandi stofnanir kunna að geta boðið.
Tilraunir til úrbóta á þessum ágöllum löggjafarinnar hafa enn ekki verið gerðar, og
veldur það, að brátt munu íþróttalögin í heild verða endurskoðuð og því treyst að
þessu ákvæði yrði ekki harkalega beitt; þar sem fólki mun almennt sýnast, að ekki
komi það ríkisvaldinu frekar við, þótt foreldrar leyfi börnum sínum aukakennslu í
íþróttum, heldur en t.d. aukakennslu í stærðfræði eða tungumálum.
Þessi röggsemi íþróttanefndarinnar og íþróttafulltrúans mælist misjafnlega
fyrir og þykir lítt skiljanleg. Sýnist enginn almennur áhugi fyrir því að unglingum
sé meinað að eyða við iðkanir hollra íþrótta tómstundum, sem að öðrum kosti yrðu
ef til vill ónýtar eða kannske verra en það.
Með því að meina skólaæskunni starfs í íþróttafélögunum er í raun og veru
verið að gera tilraun til að höggva á lífæð þeirra. Og skýtur sú stefna ríkisvaldsins
mjög skökku við þá viðurkenningu, sem hin frjálsa íþróttastarfsemi í landinu hefir
áunnið sér.
Skipulagning íþróttamála verður ávallt að vera miðuð við hagsmuni þess fólks,
sem hennar á að njóta. Þessvegna eiga íþróttafélögin að njóta skjóls og stuðnings
ríkisvaldsins sem alls ekki á að keppa við þau, jafnvel þótt opinberir skólar sjái
nemendum sínum fyrir nokkurri íþróttakennslu.
ÞRÓTTUR
1