Þróttur - 01.12.1944, Blaðsíða 6

minnisleysi, en lét þó tilleiðast fyrir þrábeiðni
blaðsins. Fer frásögn hans hér á eftir.
Kennslan mun hafa byrjað síðari hluta júní-
mánaðar og staðið í kringum mánaðartíma. —
Laugin var nokkuð innar á nesinu en núver-
andi sundlaug. Var hún gerð með torfstíflu og
mesta dýpi undir hendi á fullorðnum manni.
Flestir þátttakenda voru um fermingaraldur,
eða lítið eitt meira, einhverjir þó yngri og tveir
um tvítugt. Ekkert hús var við laugina og lágu
nemendur við í tjöldum. Ilafði kennarinn tjald
fyrir sig, en nemendur bjuggu margir saman
í tjaldi. Minnir Kristján að tjöldin, væru 3 eða
4. Sængurfötin voru ósköp einföld hjá flestum,
hey undir en brekán ofan á. Þó voru piltar þeir,
sem úr varplöndunum komu, nokkuð ríkmann-
legar útbúnir. Höfðu þeir einhver sængurföt,
sumir jafnvel dúnsængur.
Allir höfðu nemendur skrínukost að heiman,
og nærðust eingöngu á þurrmeti, nema hvað1
þeir hituöu sér kaffi við og við, enda nægt heitt
vatn við hendina. Aðallega lifðu menn á brauði
og smjöri og harðfiski, auk þess sem þeir fengu
svo aS segja daglega mjólk úr Reykjarfirði. Var
hún flutt þvert yfir fjörðinn, en síðan sótt þang
að af nemendum. Piltarnir úr varplöndunum
höfðu auk þess vitanlega talsvert af eggjum og
nutu aðrir af. Einstaka sinnum fóru menn á
fjörur og’ náðu sér krækling. Var hann soðinn
í skelinni og borðaður síðan — með sæmilegri
lyst.
Vitanlega komu menn að heiman á íslenzk
um skinnskóm. Þoldu þeir illa jarðhitann og
soönuðu fljótt í sundur, enda ef til viil heldur
óvarlega með þá farið. Urðu af þessu vandræði
talsverð, þangað til menn fundu það ráð, að fá
sér tréskó, sem seldir voru í búðinni á Arn-
gerðareyri. Rættist þá ágætlega úr.
Ekki þekktust sundskýlur í þá daga, og voru
menn á Adamsklæðunum við sundnámið. Hins-
vegar höfðu þeir selbelgi til þess að fleyta sér
á í fyrstu. Það eru útblásnir selmagar.
Auk sundsins var eitthvað kennt í leikfimi,
og að sjálfsögðu fóru svo piltar við og við :í
eina bröndótta, það er íslenzka glímu.
Nokkru eftir að námskeiðið hófst gerði hið
versta veður, noiðangarð með snjókomu. Fór
þá að gerast svalt og kalt í tjöldunum og lauk
svo að menn, höfðust þar ekki við, en flýðu
gangandi alla leið kringum Reykjarfjörð og
heim á samnefndan bæ. Var þeim tekið þar með
hinum mestu ágætum þótt margir væru, og'
dvöldust þar í einn eða tvo sólarhringa. E.n þá
batnaði veðrið og var þá haldið í Nesið á nýjan
leik og tekið til óspiltra málanna.
Meðan á námskeiðinu stóð áttu þau leið þarna
um Skúli heitinn. Thoroddsen, sem þá var sýslu-
maður á fsafii'ði og kona hans frú Theodóra.
Voru piltarnir látnir synda fyrir þau hjónin, en
voru feimnir, enda klæðalitlir svo sem fyrr seg-
ir.
Að námskeiðinu loknu var haldið sundpróf.
Voru þá sérstakir prófdómarar, svo sem nú
tíðkast og tími manna tekinn á venjuleg vasaúr.
Vegalengdin var um 28 faðmar og syntu menn
bringusund, en annars kenndi Páll einnig bak
sund og hliðarsund. Þeir fljótustu syntu vega-
lengd þessa á 70 sekúndum. Voru það þeir
Bjarni Ásgeirsson og Kristján. iFátt var áhorf-
enda, nema feður nokkurra drengjanna, sem
komnir voru til þess að sækja þá og farangur
þeirra.
Meira var ekki hægt að toga út úr Kristjáni,
nema það að hann segist muna, að einn maður
við Djúp hafi um þetta leyti verið talinn syndur
og það vel syndur. Það var Jón Sigurðsson,
söðlasmiður.
Og síðast en ekki sízt, að tveir áðurnefndir
nemendur, þeir Bjarni og Ásgeir Ásgeirssynir,
önnuðust sundkennslu í Nesinu í nokkur ár
eftir þetta við svipuð skilyrði og hér er lýst.
Þegar íþróttasaga fslands verður skráð, má
hlutur Reykjanessins ekki gleymast. Þetta er
smásteinn í þá vörðu.
4
ÞRÓTTU Ii