Þróttur - 01.12.1944, Síða 13

ÓLAFUR BJÖRN:
N
í FAÐMI FJALLA
Gönguför um Brúaráiskörð, Hlöðufell og Skjaldbreið
á Hofmannaflöt
Náftsfcður
Sól skein í heiði og loftið var' þi’ungið skógav-
ilmi er við 13 farfuglar hoppuðum út úr bílnum
við Utlilíð í Biskupstung'um og hófum göngu
okkar í gegnum iðgrænan ilmandi kjarrskóginn
og stefndum til fjalla. Frp.mu.ndan gnæf’ðu tígu
legir tindar, Rauðafell og Ilögnhöfði, en Kálfs
tindur nokkru norðar. Á milli hinna fýrrnefndu
eru Búarársköro, inngangurinn að öræfunum
— fyriheitna landinu. Fyrsta kvöldið var ferð
inni aðeins heitið upp í Skörðin — úr byggð.
Sjaldan höfðum við litið bjartari augum á lífið
Þorkeil Jóhannesson F.H. varo méistarí í öll-
um stökkunum, árangrar hans voru þessir:
LangStökk 6,28 m.
Hástökk 1,60 m,
Þrístö'kk 13,22 m,
Stangarstökk 3,10 m.
Það má kalla þetta vel af sér vikið af Þorkeli,
enda bráðefnilegur íþróttamaður.
Bragi Friðriksson K.R. vann bæði kúluvarp
og kringlukast auk þess að vera meistari í 100 m.
hlaupi.
Kúluvarp 14,31 m.
Kringlukast 41,95 m.
Meistari í spjótkasti varð Ilalldór Sigurgeirs-
son Á. kastaði 48,61 m. og sveit K.R. meistari
í boðhlaupi á 48,7 sek. Haldist þessi almenni á-
hugí fyrir frjáls-íþróttum áfram þá verður
engin hætta á öðru en að æskan flykkist í stór-
jjm hópum út á völl til að leggja stund á ein
stakar greinar frjáls-íþrótta og þá verðum við
íslendingar ekki á flæðiskeri staddir er stundir
líða. Vp.
PRÓTTUH
og tilveruna éii þetta sólbjarta sumarkvöld,
enda Iýsti Frik'ki því hátíSlega yfir „að þetta
væru ábyggiléga íangfallegustu Bískupstungur
í heimi“, og það samþykktum við öll,
Er við nálgúðumst Sköröin blöstu við okkur
hin hrikalegu gljúfur Brúarár, þar sem him
dansar hvítfyssandi stall af stalli á milli kol
cvartra úfinna hamraveggja, en liðast síðais
lygn og örþreytt um grænar grundír. Ofaii við
Skörðin sá á hömrum girta kolla n.yrztu Skríóii
tindanna, er gægðust eins og tröllsleg höfuð
niður í byggðína og horfðu forvitnisöugum á
okkur, gestina.
Er við komum ao rótum Ilögnhöfðans hvíld-
um við okkur í ilmandí grasbrékku og tókum
upp nestispakkana, til þess að hressa okkur
áður en við legðum á brattann, upp í Skörðin.
Þarna hefur fyrir skömmu verið allmikill skóg-
ur, en hefur nú eyðst að mestu af skógarmaðki.
Nú teygðu bjarkirnar hvítar og visnar greinarn-
ar til himins og vitnuðu um hverfulleik lífsins,
Það var hörmuleg sjón. Nei, herra skógarmaðk-
ur, þetta er nú fullmikið af því góða! Og nokkr-
ir hraustustu mennirnir í hópnum stengdu þess
heit ,,a: þeir skyldu steindrepa skógarmaðkinn
ef þeir næðu í hann“.
Á brekkubrúninni, þar sem gróðurgeirarnir
hverfa, en melar og skriður taka við, stönzuðum
við og litum yfir láglendiö. Sóiin var tekin að
lækka á lofti og fjöllin teygðu skugga sína
lengra og lengra út yfir byggðina. Svo héldum
við áfra.m, hærra og hærra, mót sígandi sól.
Klukkan var um hálf ellefu er við reistum
tjöld okkar á mosagrónum bakka Brúarár undir
hlíðum Strokks, sem er einstakur hnjúkur vest -
an í Högnhöfðanum. Þarna var yndislegur stað-
ui'. Þótt gróðurinn væri ekki mikill var eitthvað
11