Breiðfirðingur - 01.04.1950, Blaðsíða 86

84
BREIÐFIRÐINGUR
fólk, aS leysa varð heimilið upp. Var Jóhanuesi þá komið í fóst-
ur hjá Kristmundi bónda Guðmundssyni á Vígholtsstöðum. Kvað
hann það einhverja fyrstu bernskuminningu sína, er hann var
reiddur niður með Þrándargili, umkomulaust barn á leið út í
hinn harðlynda heim. Allgóð mun æfi hans hafa verið hjá fóstra
sínum, en þar voru þó ekki föðurhús né móður og lítill tími né
kostur lærdómsiðkana og enginn hinnar æðri menntunar, en
góðar heimildir hefi ég fyrir því, að til hennar hafi hugur hins
unga manns staðið. En viðbrögð til þeirrar áttar voru ekki eins
sjálfsögð þá og nú, og svnu erfiðara óríkum að brjótast í slíku,
en nú er það. Enginn veit hvað glatast, er ungur hæfileikamaður
verður að taka smalaprikið í hönd sér, en hafna sprota mennta-
gyðjunnar. — Síðar nam hann skósmíði í Bolungarvík, hjá Jóni
Jónssyni skósmið frá Ljárskógum, og bundust þeir æfilangri vin-
áttu. Stundaði hann síðar þá iðn fyrst við Djúp vestur og síðar
á Borðeyri um nokkur ár.
Og nú tók lífið að brosa við Jóhannesi fremur en áður, því að
vestur á fjörðu sótti hann hamingju lífs síns. Þar kynntist hann
konu sinni Guðrúnu Halldórsdóttur frá Arnardal við Isafjarðar-
djúp, hinni merku ágætiskonu, sem með ástríkri umhyggju sinni
og vökula auga fyrir velferð og hamingju hans, átti sinn ríka
þátt í að gera hjónaband þeirra að fögru æfintýri og heimili þeirra
að lítilli Paradís, vafinni ilmskrúði fagurra blóma, slunginni lieil-
brigðri og hressandi hyggju þess vökumanns, er veit hvað eykta-
mörkum líður.
Eftir fjarveru eins áratugs, hvarf Jóhannes svo heim á æsku-
stöðvar sínar á ný. Settist hann nú að í Búðardal, byggði sér lít-
ið en snoturt heimili og stundaði iðn sína enn um skeið. Var hann
nú orðinn alkunnur hér vestra fyrir þá vandvirkni og samvizku-
semi í starfi sínu, er einkenndi allt, sem hann lagði hönd að. Jó-
hannes skósmiður var orðið að sæmdarheiti, sem hann bar upp
frá þessu, hvaða iðju sem hann svo lagði fyrir sig og hélzt það
að minnsta kosti svo lengi sem hann átti byggð í Dölum.
Árið 1919 stóð svo á að Kaupfélag Hvammsfjarðar, sem þá
var í nokkrum vexti, eftir því sem áhrif heimsstyrjaldarinnar
fyrri viðruðust út, auglýsti eftir starfsmanni til viðbótar allt of