Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 30
20
BREIÐFIRÐINGUR
simnudagsmorguninn, sagði hann við fólkið í baðstofunni:
„Eg hélt nú í nótt, að ég mundi ekki lesa húslesturinn hérna
í dag.“ Meira fékk það ekki. En einhvernveginn kvisaðist,
að hann hefði oftar en einu sinni komist í kast við skrvmsli
í þessum nætursmalamennskum sínum, þó aldrei hefði það
gerzt honum svo nærgöngult, sem í þetta skipti.
„Vatn þrýtur oft í Svionum, og verður þá að þíða ís og
snjó til vatns fyrir menn og kvikfénað,“ segir ennfremur í
Jarðabókinni.
Nú þrýtur þar aldrei vatn, og er það að þakka verkum
Olafs. Brunnar voru þar að vísu fyrir hans daga, en þrutu
í þurrkum og frostum, eins og víða ber við í byggðum eyjum
enn í dag. Ur þessu bætti Ólafur með því að grafa brunn
ofan á klöppina, sem hvergi er djúpt á þar í eyjunum, og
klappa síðan tveggja til þriggja álna djúpa holu ofan í
bergið. Kom þar upp vatn, og hefur ekki þrotið síðan. —
Brunnur þessi hlaut í skírninni nafnið Drottning, og er það
víst sú dropsamasta drottning sem til er í veröldinni.
Margt fleira gerði Ólafur í Sviðnum, sem nú er flest
gleymt og grafið og engum sýnilegt lengur. Má þar eink-
um til nefna útistofu, er hann reisti rétt fyrir framan bæ-
inn. Bauð hann þar inn heldri gestum, er að garði bar. Tíðk-
aðist slík gestrisni víða í eyjum í þann tíð. Kornmyllu lét
hann líka gera. Fyrir stofunni sést nú ekki lengur. Mun Eyj-
ólfur sonur hans, er bjó næst á eftir honum í Sviðnum, hafa
rifið hana og bætt við bæ föður síns. En örnefnið Myllu-
hóll minnir enn á mylluna. Hætt mun hafa verið að nota
mylluna, eða hún orðin orðin ónothæf á síðustu árum Ólafs.
Dótturdóttur hans, sem ólst upp hjá afa sínum, og sitt hvað
hefur sagt mér frá honum og Sviðnum, segir, að hún hafi
notað fjalir úr mylluvængjunum fyrir leikföng, og hafi
gamli maðurinn látið það óátalið. Sagt sem svo, að betri
tæki mundu brátt fáanleg til kornmölunar, en myllan sín.