Breiðfirðingur - 01.04.1954, Blaðsíða 39
Árelíus Níelsson:
Guðrún Torfadóttir
Eg horfði á gula dánar-
vottorðið og les aftur og
aftur 25. okt. 1851. Það er
ekki um að villast, þjóð-
fundarárið fræga er hún
fædd gamla konan, sem við
erum að kveðja. Arið, sem
fyrstu árgeislar sjálfstæðis
°g þjóðfrelsis gylltu fjalla-
brúnir eftir mörg hundruð
ár í myrkrum kúgunar og
vandræða. Og síðan hef-
ur sólin hækkað á lofti,
kannske komizt í hádegis-
stað. Og mikil er breyting-
in, framfarirnar, bókstaf-
lega ný veröld. En hvernig
voru þegnar þeir, sem unnt reyndist að nota sem góða liðs-
menn til að vinna með allt þetta frelsi og sjálfstæði?
Það er ástæða til að líta í ævispegil Guðrúnar Torfa-
dóttur, sem fyrir aldurs sakir og iðjusemi má kallast amma
Breiðfirðinga um mörg ár, svo að nokkur heiður mætti
hverjum þykja.
Hún var ekki stór né sterkleg við fyrstu sýn þessi virðu-
lega móðir aldarbaráttunnar. Grennluleg og létt í spori, líkt
og tré, sem stormar geta beygt en ekki brotið. Lundin
orestalaus, en bjartsýn, traust og seig. Starfsþrá, vilji,
starfsgleði og þrek, sem nálgaðist undur, bjó í þessum litla,
granna líkama. Lífsgleði yfir hverju því, sem létti spórið,